อนุทิน 119917

เพียง...พบ...เพื่อ...จบ

เสียงลมหนาว พัดโบกโบย...

.....

แว่ว...วิญญาณแล้ง....โหย

หวาดหวั่น...ต่อวันปี..ที่ร่วงโรย

อาวรณ์...เพียงไร... ในฝันสวย

ผ้าผวย...ห่มคลุม...ดวงใจ...

...เถอะ..ฟ้า...มีวันพรุ่ง...อุ่นแสงตะวัน

เพียงใจมั่น...ต่อวัน...ฟ้าใส

ผ่านคืนและวัน...มิหวั่น...เกรงปราชัย

เสรีแห่งอุ่นไอ...เถอะ...แขวนไว้...เป็นตำนาน

  บ้านทุ่ง ๐๑.๑๙ น. วันจันทร์ ที่ ๒๑ มกราคม ๒๕๕๖ 

(เขียนหลังจากผ่านความรู้สึก "กลัว" จับขั้วหัวใจ

กลัวปฏิกิริยาแทรกซ้อนระหว่างกระบวนการที่จรมา

ระหว่างทำการเยียวยารักษาตนอยู่ )

       บันทึกใหม่ บนเส้นทางการขัดเกลา