อนุทิน 117398

เมื่อสักสิบกว่าปีมาแล้ว ผมได้รับเชิญให้ไปเสนอแนะแนวทางการพัฒนาทรัพยากรที่ดิน และสิ่งแวดล้อมที่จังหวัดเกาะกง ประเทศกัมพูชา

ก่อนผมจะไปประมาณ 1 เดือนทางโครงการพัฒนาฯได้ถางป่าที่มีอยู่ด้วยรถบูลโดเซอร์ขนาดใหญ่ กวาดต้นไม้ ไปเผา ตามขอบแปลงเป็นพื้นที่กว้าง หลายร้อยไร่

เริ่มนำเกษตรกรเข้ามาทำกินในพื้นที่ดังกล่าว

ผมเห็นแล้วตกใจมาก
พื้นที่ดินทรายจัดขนาดนั้น จะทำการเกษตรให้ยั่งยืนได้อย่างไร
ปุ๋ยอินทรีย์เท่าไหร่จึงจะพอ คิดไม่ออกเลยครับ

ผมเลยเสนอแนะประโยคเดียว ที่ทางโครงการไม่ค่อยจะขำเท่าไหร่
(They were not amused!)
ว่า

"ให้นำต้นไม้ขนาดใหญ่ๆ ทั้งหมด ที่กวาดไปกองรวมกันตามแนวรั้วนั้นกลับคืนมา จัดให้เป็นแถวๆ ไม่บังแดดกับพืชที่ปลูก แล้วจะทำเกษตรยั่งยืนได้แน่นอน"

ตั้งแต่นั้นมา เขาไม่ติดต่อผมมาอีกเลย

5555555555555555555

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

อ่านแล้วน่าตกใจเหมือนกันครับ แบบว่าไม่ต้องมีความรู้ทางเกษตรแค่พอปลูกต้นไม้เป็นก็พอจะรู้ว่าทำอย่างนั้นปลูกอะไรไม่ขึ้นแน่ๆ ครับ

[ดร. แสวง รวยสูงเนิน]

นี่คือวิธีคิดของนักวิชาการเกษตรกระแสหลักครับ เมืองไทยเราก็เป็นครับ

ผมยังหาเพลงร้องไม่ได้เลยครับ อิอิอิอิ

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

เหมือนแถวภาคใต้นี่สวนยางเต็มไปหมดจนถึงยอดเขาแล้วครับ ต้นไม้อย่างอื่นถูกโค่นหมดครับ