อนุทิน 117396

อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของ "บัณฑิต" ที่พยายามจะ "คืนถิ่น"

ก็คือ

1. ครอบครัวของตัวเองไม่มีทรัพยากรรองรับ และ
2. ครอบครัว และญาติพี่น้องไม่เห็นด้วย กับการกลับบ้าน เพราะ "อาย" คนอื่น

ตัวอย่างหนึ่ง
จากเหตุการณ์จริงๆ ที่บัณฑิตคืนถิ่นต้องเผชิญหน้ากับพ่อของตัวเอง แค่ขอหารือว่าอยากจะกลับไปอยู่บ้าน ไปทำนา และพัฒนาบ้านเกิด

...

พ่อบังเกิดเกล้า ตะโกนใส่หน้าว่า

"กูทำนามาห้าสิบกว่าปี กูยังเอาตัวไม่รอด (จึงส่งมีงไปเรียนหนังสือ และหางานทำที่กรุงเทพ ได้เงินเดือนสองสามหมื่นที่ดีและสำเร็จในชีวิตอยู่แล้ว) มึงแค่ลูกกู ไม่เคยทำนาจริงๆ สักไร่ มึงจะแน่แค่ไหน ที่จะกลับมาทำนา"

"ให้เลิกคิดเลย (ถ้ายังนับถือว่าเป็นพ่อลูกกันอยู่)"

ถ้าท่านนี้เป็นคนที่ยังลังเลในแนวคิด คงเลิกคิดไปเลย
และคงสูญเสียบัณฑิตคืนถิ่นที่ชัดเจน มั่นคง และสำเร็จ ไปอย่างน้อย 1 คน
ให้เป็นตัวอย่าง "ชีวิตจริงๆ" ให้เห็นกันในปัจจุบัน

และยังมีอีกหลายอุปสรรค ที่บัณฑิตทั้งหลายยังต้องก้าวผ่าน
ก่อนที่จะได้คืนถิ่น จริงๆ

มันเป็นเช่นนั้นเอง
อิอิอิอิอิอิ

[ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์]

จริงครับ ผมเคยคุยกับบัณฑิตว่าถ้ากลับบ้านไม่ได้ไปทำงานกรุงเทพฯ​ แสดงว่าไม่ประสบความสำเร็จครับ แค่ทำงานบริษัทในจังหวัดบ้านเกิดยังถูกดูถูกเลยครับ ไปเป็นพนักงานขายในห้างที่กรุงเทพฯ​ ยังดีกว่าครับ

ผมว่าปัญหาของประเทศไทยคือเรื่อง "วัฒนธรรมหน้าตา" ที่แทรกอยู่ในเกือบทุกเรื่องครับ

[ดร. แสวง รวยสูงเนิน]

ใช่ครับ เราคงต้องสร้างตัวอย่างดีๆ และภูมิคุ้มกันทางสังคมครับ ไม่งั้นยากแน่นอนครับ