อนุทิน 112285
ประธาน
เขียนเมื่อสองวันก่อนในรู้สึกเบื่อในการเขียนบันทึก ปกติเป็นคนไม่ชอบเล่าประวัติของตัวเองให้คนอื่นฟัง ตอนเด็กก็ไม่ชอบฟังพ่อเล่าเรื่องของพ่อตอนอยู่เมืองจีน หลังจากเวลาผ่านไปก็ได้คิดอีกด้านหนึ่งว่า เขียนแล้วตัวเองได้อ่าน แต่ละครั้งที่จะพิมพ์ตัวเองต้องอ่านหลายรอบ เพราะพิมพ์ผิดบ่อย เหมือนกับตัวเองได้ทบทวนบทเรียนที่ได้รับ ก่อนนี้ได้ฟังท่านพระอารย์กล่าวถึง เรื่องคนเราต้องรู้จักหัดทวนกระแส แต่ไม่ต้านกระแส ฟังแล้วก็ไม่เข้าใจต้องทวนอย่างไร แต่พักหลังได้สังเกตุถึงความคิดและพฤติกรรมของตัวเอง ที่แสดงออกมาทางการเขียนเหมือนทวนกระแสหรือไม่ ไม่แน่ใจรู้แต่ว่าตัวเองชอบสังเกตุและตั้งคําถามกับตัวเองบ่อย ต่อสิ่งที่เห็นและฟังมา บ่อยครั้งอยากจะแสดงตัวเป็นผู้หวังดี อย่างกรณีผมชอบไปเดินซื้อของกินแถวเยาวราชประจํา เพื่อนําไปให้แม่และคนที่บ้านได้ทานกัน ได้สังเกตุเห็นนักท่องเที่ยวต่างชาติถือแผนที่หรือหนังสือ ยืนตามสี่แยกดูป้ายชื่อถนนแล้วหันไปหันมา เหมือนกับว่าไม่รู้จะไปทางไหนดี อยากจะแสดงความหวังดีแต่ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่า การแสดงความหวังดีผิดที่ผิดเวลาจะมีผลรับที่คาดไม่ถึง คิดได้ต้องเดินผ่าน นอกจากเขาจะถามจึงจะตอบไปเท่าที่รู้ จากเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เพราะได้รับประสบการณ์ เนื่องด้วยเพื่อนที่เป็นเจ้าของโรงงานที่ผมอยู่ในปัจจุบัน แต่ก่อนนั้นได้เคยให้ความคิดเห็นกับเพื่อนไปว่า ตัวเขาประกอบธุรกิจมาถึงปัจจุบันก็รวยแล้วหาความสุขสบายดีกว่า แนวทางความคิดที่จะซื้อโรงงานเก่าแห่งนี้ต่อไปจะต้องเหนื่อยอีกนาน เพื่อนสวนตอบกลับมาทันที "เองเก่งทําไมถึงไม่รวย" ผมต่องกลับมาคิดใหม่ว่าจริงดั่งที่เพื่อนพูดถ้าคิดเก่งทําไมถึงไม่รวย ขณะนี้โรงงานที่อยู่ผ่านมาแล้วสามปียังไม่สามารถประกอบกิจการได้ มีเพื่อนบางคนรวยแล้วหยุดกิจการเพราะลูกเรียนจบแลัว มีงานทํากันหมดตัวเองหาความสุขกับการเที่ยวพักผ่อน มีเพื่อนบางคนเคยล้มเหลวทางธุรกิจมานาน เป็นสิบปีก็ยังเฝ้าคอยหาโอกาสที่จะขึ้นสังเวียนอีกครั้ง ทั้งที่เรี่ยวแรงก็เหลือน้อย ส่วนผมขอสนุกกับการใช้ชีวิตดีกว่า
ความเห็น (8)
ประสบการณ์สำคัญมาก ๆ สำหรับคนรุ่นหลังครับ คุณลุง prathan vasutapitak ;)...
อย่าเพิ่งเบื่อเลยนะครับ ;)...
ขอบคุณที่ให้กําลังใจ ผมเบื่อเล่นๆครับ คุณwasawat
- คนรุ่นหลัง
- รออ่านเรื่องดีๆครับ
ขอบคุณท่านอาจารย์ขจิต ฝอยทอง
ขอบคุณครับ คุณโอ๋ อโณ
- หากมีเวลาอีกนิดจะเขียนเรื่องสวนกระแสกับต้านกระแสค่ะ มีเรื่องที่ต้องเขียนมากมายในชีวิตขนาดศิลายังไม่ถึงห้าสิบปีนะคะ ดังนั้น ท่าน prathan เองก็ต้องมีเรื่องมากมายที่อยากเล่าเช่นกันค่ะ วันไหนเบื่อ ก็รอให้หายเบื่อ แต่บางที การเขียนก็แก้เบื่อได้เหมือนกันนะคะ
- ทำงานแล้วรวย แต่ไม่มีความสุขก็ได้นะคะ ความสุขอาจจะอยู่ที่ความพอดีก็ได้ค่ะ เขียนเยอะ ๆ นะคะ บางช่วงอาจไม่ว่างแวะมาทักทาย แต่ว่างเมื่อไหร่จะมาติดตามอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ
คุณ sila phu ขอบคุณที่ให้กําลังใจ
กำลังระลึกถึงท่านอยู่พอดีเลยค่ะ เพิ่งเข้า G2K หลังจากหายไปทำธุระ (ยังไม่เสร็จ) ไม่เห็นเขียนบันทึกต่อเลยค่ะ ขอแวะมาให้กำลังใจเล่าเรื่องประสบการณ์ให้พวกเราฟังต่อนะคะ