อนุทิน 110414
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อ| อนุทิน ... ๒๘๘๑|
"หนัก จึง วาง"
ขณะที่ผมกำลังพิมพ์อนุทินนี้อยู่ ผมทานข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว ผมไม่ได้เอากระเป๋าตะพายประจำตัวออกไปวางก่อน แต่ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้และนั่งเสียอย่างนั้น
"หนัก" ของที่อยู่ภายในกระเป๋า "ถ่วง" ไหล่จนเอวไปทางซีกซ้ายของตัวเอง
กระเป๋าตะพายใบหนักนี้ เปรียบเสมือน ความทุกข์ ความสับสน ความวกวนที่อยู่ในใจ ที่เราคอยเก็บมันเอามาไว้ในทุกวัน ทุกวัน โดยเราไม่เคยคิดจะเอาออกไปวางที่อื่น หรือทิ้งมันไป
ชีวิตก็ยังหนักอยู่อย่างนั้น หากไม่คิดจะวางสิ่งใดเลย
ความเห็น (8)
ตอนนี้วางหรือยังค่ะอาจารย์
ปุถุชน ธรรมดา มีภาระ สมควรจะ รับผิดชอบ ในหน้าที่ หากเหนื่อยนัก พักวาง บ้างสักที พลังมี ค่อยมา สู้ฝ่าฟัน
วาง..ของหนัก..วางได้ง่าย..แต่วางใจ..น่ะ..ยากนัก...(ยายธี)
หนัก เพราะ วัย(ชรา) อุ๊ป!!!
ลองหาตัวช่วย แบบเล็กๆ บางๆ เบาๆ ไว้สำหรับ สว. ดูสิคะ อาจารย์เทวดา....^^
ตอนนี้วางทั้งตัว คือ หลับไป ณ ที่นอนเลยครับ 
ดอกหญ้าน้ำ ;)...
ขอบคุณท่าน 
Mahakan ครับ ;)...
ถูกต้องนะครับ คุณ 
ยายธี ;)...
ตัวช่วยก็ต้องเป็นวัยชราด้วยกันนั้นแล นางฟ้า 
ชาดา ;)...