อนุทิน 110325
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อ| อนุทิน ... ๒๘๖๙|
"เอื้อนเอ่ย"
ไม่รู้จะมีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาจากปาก มีหลายเรื่องที่เก็บงำไว้ในใจมากมาย ปัญหาที่เสมือนยาชูกำลังจะที่ต้องแก้ไข ปัญหาที่ไม่ได้เกิดจากสิ่งของที่พูดไม่ได้ แต่เกิดจากสิ่งที่พูดได้และชาญฉลาดที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้ในโลกนี้เหนือสัตว์อื่น ๆ แน่นอน เราสามารถตอบได้แน่นอนว่า คือ "คน"
มหาวิทยาลัยมีอายุที่เก่าแก่มากกว่ามหาวิทยาลัยไหน ๆ ในเชียงใหม่ แต่ระบบการพัฒนานักศึกษากลับไม่ได้เก่าแก่และให้ความเชื่อมั่นมากพอที่จะทำให้รู้สึกว่า ลูกศิษย์ที่จบออกไปจะมีความเข้มแข็ง ทัดทานต่อสภาวะแวดล้อมได้ดีจริง หลายครั้งดูจะอ่อนแอเสียด้วยซ้ำไป
ความเข้มแข็งกลับกลายเป็นเรื่องของบุคคล เด็กคนใดภูมิคุ้มกันในตัวเองดีย่อมนำเดินทางไปถึงจุดหมายได้อย่างไม่ยากเย็นนัก แต่หลายคนภูมิคุ้มกันบกพร่อง หลุดไประหว่างทางก็มีเยอะและมากมาย เรียกว่า พอรับพระราชทานปริญญาบัตรก็เหลือไม่ถึงครึ่งของเด็กที่เข้ามาเรียนตั้งแต่ปี ๑
ทุกอย่างยากที่จะเอื้อนเอ่ย หรือผมอาจจะรู้สึกเหนื่อยล้าเกินไป
โชคดีที่ยังเหลือลมหายใจที่ได้ทำอะไรดี ๆ เพื่อสังคมการศึกษาไทยบ้าง
ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ได้ให้ชีวิตมา
ขอบคุณเพื่อน ซึ่งอาจจะหมายรวมถึงผู้อ่านอนุทินนี้ด้วย
ขอบคุณมากครับ ;)...
ความเห็น (8)
- บางเรื่องก็ยากเกินจากเอื้อนเอ่ยจริงๆค่ะ
- บางทีต้องใช้ "เวลา" ที่จะทำให้เราคำพูดอะไรออกมา
- หรือไม่งั้น "เวลา" จะทำให้คำนั้นก็จางหายไป
- ครูอาจารย์คือผู้สร้างภูมิคุ้มกันให้กับนักศึกษาด้วยความเมตตา ส่วนพวกเขาจะเติบโตแข็งแรงอ่อนแอเพียงใดก็สุดแท้แต่ นั่นคือความอุเบกขา
- เป็นกำลังใจให้อาจารย์นพลักษณ์ ๑๐ มีภูมิธรรมที่เข้มแข็งฟันฝ่าอุปสรรคใด ๆ ไปได้ตลอดรอดฝั่งค่ะ
- แวะมาส่งดอกไม้ค่ะ
- มีความสุขมาก ๆ ค่ะ
ดูเหมือนอาจารย์จะเหนื่อยมากเลยค่ะ สู้ ๆ นะค่ะ ยังน้อยความตั้งใจที่อาจารย์สั่งสอน ให้ความรู้ลูกศิษย์ หนูเชื่อว่าจะมีลูกศิษย์ที่น้อมรับสิ่งดี ๆจากอาจารย์แน่นอนค่ะ ไม่มากก็น้อย
ขอบคุณมากครับ น้องอาจารย์ 
พิชชา สำหรับเวลาที่มอบให้ ;)...
ขอบคุณมากครับ ท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๙ Sila Phu-Chaya ;)...
ขอบใจมากจ้า ดอกหญ้าน้ำ ;)...
แหม อ.เสือเอย อุตส่าห์อดทนมาตั้งนานนม แค่อึดใจก็จะเกษียณแล้ว จะคิดถึงเด็กๆ เน่อ ส่งกำลังใจเจ้า ;)