อนุทิน 105230

วันนี้วันที่ ๙ มีนาคม ๒๕๕๕ นึกถอยหลังไปเมื่อ ๖๐ ปีที่แล้ว คือ ๙ มีนาคม ๙๕ผมอยู่ในท้องแม่ใกล้จะออกมาลืมตาดูโลกในวันที่ ๑๐ มีนาคม พระคุณของแม่ที่อุ้มท้องให้ผมได้อาศัยอยู่ในท้องของแม่มานาน ๙ เดือน ได้เกิดมาเป็นคนที่สมบูรณ์ มีอวัยวะครบไม่มีส่วนใดที่พิการ พระคุณของแม่ผมไม่อาจลืมท่านได้เลยด้วยสิ่งนี้กระมังทำให้ผมตั้งแต่เล็ก คิดและไฝ่ดีมาตลอด ไม่มีพ่อมีแต่แม่ผมก็มีความสุข และพอใจที่เกิดมาเป็นคนจน ชีวิตจะได้ขยันไม่ขี้เกียจ แม่ผมสอนให้ทำบุญ ไหว้พระ เจอผู้ใหญ่ก็ให้ไว้ เขาจะได้เมตตา วันนี้ผมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่จะมีอายุครบ ๖๐ ปี ในวันพรุ่งนี้ ถามตัวเองว่านี่เราแก่มากแล้วหรือ แต่ทำไมเรายังคิดทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ ๖๐ ปีของคนอื่นดูเขาจะมีความหมายมากกว่าผม เพราะผมต้องหาโอกาสไปทำบุญให้กับตนเอง เมื่อเช้าไปกราบเจ้าอาวาสวัดตึก อ.เมืองเพราะผมเคยดำรงตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนวัดตึก เมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๐-๒๕๔๓ ผมได้รับควา่มเมตตาจากท่านอยู่เสมอ โรงเรียนยังไม่มีรั้วผู้ปกครองก็บ่นว่ากลัวเด็กนักเรียนเดินออกไปนอกโรงเรียนจะไปตกน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยา ผมก็ไปหารือท่านเพื่อจะหาเงินก่อสร้างรั้ว ท่านก็ยินดีที่จะให้สร้าง พอถึงวันเริ่มก่อสร้างผมก็นิมนต์ท่านมาทำพิธีปักเสาเข็มเป็นต้นแรกผมสร้างรั้วคอนกรีตจนแล้วเสร็จ ด้วยความร่วมมือของคณะกรรมการโรงเรียนในครั้งนั้น วันนี้กลับไปยืนมองผลงานที่สร้างไว้ยังอยู่ดี อีก ๖ เดือนเศษผมก็ต้องอำลาชีวิตราชการไปเป็นบุคคลธรรมดา กลับคืนสู่สามัญ ผมต้องคิดถึงความเป็นข้าราชการของผมไปอีกนานแสนนาน