(ต่อจากบันทึกที่แล้ว)

ฉันพล่ามอยู่นาน... อ้าว!  เมื่อไหร่ทีมจะเริ่มอะไรบ้าง

ขั้นตอนถัดไปทำไมเงียบ  นี่เขาคิดจะช่วยฉันมั้ยเนี่ย...

อาจารย์หนึ่ง  แพทย์ฝึกหัดหนึ่ง  นศพ.สาม  นักเรียนพยาบาลอีกหนึ่ง  นี่เฉพาะทีมดมยา  ไม่นับกองเชียร์นะเนี่ย.... สงสัยไม่มีใครยื่นมือมาช่วยฉันแน่ๆ  คงไม่สอน นศพ.....  ดูท่าคงกำลังรอดูฉันเล่นปาหี่  ฉันคอยนานไม่ได้  ฉันดึงความสนใจของเด็กอยู่กับฉันต่อ... ไม่ได้นาน  

อุปกรณ์ถัดไปเป็นหน้ากากดมยาสลบที่จำเป็นต้องใช้กับเด็กคนนี้   โดยให้ยาสลบชนิดไอระเหยผ่านมาให้เด็กสูดดม.....  ทำไงดีจึงจะยอมดม  ตัวก็โตมากๆ  จับล็อคเหมือนเมื่อ 20กว่าปีก่อนนั้นคงเหมือนจับวัวกระทิง...  แล้วเดี๋ยวนี้เขาก็ไม่ทำกันแล้ว  ...แถมแม่เค้าน่ะ  อยู่ตรงหน้าเรา.....กดดันๆ......

 “น้อง.....  หนูอยากเป็นนักบินอวกาศมั้ย”  เด็กพยักหน้า .....เอาละวะ....ให้เป็นนักบินอวกาศซะเลย 

“น้อง.... ชอบลูกโป่งไหมครับ  คุณป้ามีลูกโป่ง  สีดำด้วย  นี่เห็นมั้ย.....เดี๋ยวจะให้หนูเป่าจนลอยไปเลย....” 

“เอาละ   เอาหน้ากากมาให้นักบินอวกาศหน่อย  เตรียมหน้ากากออกบิน นักบินจะเป่าหน้ากากออกบินแล้ว....." ฉันมั่วเรื่องนักบินอวกาศ  จานบิน  ยานอวกาศไปเรื่อยๆ

".... ให้ลูกโป่งดำๆโตขึ้นๆเลยยย.... โตแล้ว... โตขึ้นๆแล้ว  ลอยขึ้นด้วย   เป่าหน้ากากเลยคราบบบ.... " ทุกคนเงียบเสียงลง  ฟังและดูฉัน(แสดง)

"เป่าไปเรื่อยน้า...ไม่เจ็บๆๆ.......ลูกโป่งดำกำลังจะลอยแล้ว.....ลอยแล้ว...อุ๊ย!  ดูซี่...ลอยไปแล้ววว....ไม่เจ็บ..ไม่เจ็บ....”   

“หายใจเข้าเต็มปอดเลยยย....หายใจออกด้วยคราบ...ช้าๆๆๆ.....ดีมากกกก...ไม่เจ็บเลย....”  เด็กค่อยหรี่ตาลงช้าๆ  ช้าๆ.....  แล้วหลับไปในที่สุด   เราเชิญคุณแม่ให้ออกไปคอยนอกห้องผ่าตัด  

ฉันเขี่ยขนตาเด็กเพื่อดู eyelash reflex  ปฏิกิริยาโต้ตอบที่หมดไป....แล้วฉันก็ผูกมาสก์บนใบหน้าเป็นคนสุดท้ายในห้อง....  ภายหลังเด็กหลับ .....เอาละ  หัตถการต่างๆเริ่มได้..... ประมาณว่า...ลุย.... 

เราให้น้ำเกลือ  พันcuffวัดความดันเลือด  ให้ยาเพิ่มเติมทางน้ำเกลือ  ใส่ท่อช่วยหายใจผ่านปาก  แพทย์ผ่าตัดมาจัดท่าให้ตำแหน่งผ่าตัดชัดเจน  ล้างมือ  แล้วเข้ามาทำผ่าตัด เราเฝ้าระวังขณะผ่าตัดเป็นอย่างดี

เมื่อเสร็จเราปลุกเด็กตื่น

“น้อง.....  หายใจผ่านท่อแรงๆครับ  ผ่าตัดเสร็จแล้ว”  ฉันว่า

“นักบินอวกาศกลับแล้ว” นศพ.ที่อยู่ข้างๆพูดให้ฉันได้สติ   เธอคงประทับใจเรื่องนักบินอวกาศที่ฉันสมมุติ ....จึงจำได้

 “เออใช่ๆๆๆ ...ขอบคุณมากคุณหมอ.....อ้าวน้อง... นักบินอวกาศกลับสู่โลกแล้ว..ยานจะร่อนลงจอดแล้วววว......” ฉันว่าของฉันไปเรื่อยๆ 

สุดท้ายก็ตื่นตาใสปิ๊งดีมาก  เราประเมินขั้นสุดท้ายก่อนถอดท่อช่วยหายใจ  แล้วส่งห้องพักฟื้น  พร้อมกับตามคุณแม่มาอยู่ใกล้.... 

เฮ้อ!....  สำเร็จอีกรายอย่างน่าภูมิใจ

 “พี่เก่งจัง...” คุณหมอมากระซิบข้างหู 

หลายคนฟังฉันเมาท์กับเด็ก  ทำเสียงเล็ก  เสียงน้อย  สูงบ้าง  ต่ำบ้างตั้งแต่ต้นจนจบคงหมั่นไส้  เพราะน้ำเสียงออกจะดัดจริตซะปานนั้น....

 ....ฉัน...ยังหมั่นไส้ตัวเองเล้ย....