ดิฉันไม่อาจหาญกล้าเรียกตนเองได้ว่าเป็นผู้บรรลุธรรม หรือเข้าใจในธรรมอย่างถ่องแท้ได้ เพราะทุกอย่างดิฉันยังต้องเรียนรู้อีกมากมาย โดยเฉพาะกับตนเอง เหมือนดั่งเช่น Ani Tenzin Palmo ภิกษุณีหญิงชาวอังกฤษท่านเคยกล่าวไว้ว่า "จุดมุ่งหมายของการทำสมาธิ ก็คือ เพื่อสร้างความเข้าใจตนเอง และความรู้สึกตัวทั่วพร้อมเพื่อที่เราจะสามารถก้าวพ้นรูปแบบการกระทำต่างๆ ที่เรามีและตอบสนองด้วยความเปิดกว้าง ความชัดเจน และความเข้าใจยิ่ง...สมาธิภาวนาเป็นเรื่องของการปลุกเร้าความรู้ความเข้าใจในตนเอง" ในส่วนตัวของดิฉันว่านั่นใช่เลย เพราะตามแนวทางที่ดิฉันได้มีโอกาสเรียนรู้นั้นก็เป็นแนวทางที่เน้นและให้ความสำคัญของการเฝ้าตามมอง "จิต" ของตนเอง อยู่กับตนเอง เข้าใจตนเอง ตามแนวทางการพัฒนาและฝึกฝนจิตใจ

       ในเรื่องความสัมพันธ์ที่เกี่ยวเนื่องกันกับ...จิตวิทยา"ศาสตร์"ที่ดิฉันสนใจและใคร่อยากเรียนรู้...และเข้ามาเรียนรู้อย่างไม่มีวันที่จบสิ้นได้ นั่นคือเมื่อไหร่ก็ตามที่เราเข้าใจและรู้จักตนเอง เราก็จะสามารถเข้าใจผู้อื่น เมื่อเราเข้าใจผู้อื่นเราก็จะดับทุกข์ได้ เราจะสามารถโต้ตอบกับทุกสิ้งสิ่งด้วยความชาญฉลาดยิ่ง เราจะสามารถสัมพันธ์กับผู้อื่นด้วยความเคารพและกรุณาได้ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ดิฉันอยากค้นหาและได้มาด้วยคำตอบที่ "ตน" เข้าใจในสิ่งนั้นอย่างท่องถ่องแท้ ในแต่ละวันบทเรียนที่ได้พานพบมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ถูกหรืออาจผิดพลาด..แต่นั่นก็จัดได้ว่าครูที่ดีต่อการเรียนรู้ "ชีวิต"...และการมองโลก ดิฉันไม่ได้ถือศีลกินเจ นุ่งขาวห่มขาว แต่ดิฉันพยายามเรียนรู้การมีชีวิตอยู่ที่ไม่เป็นการบังเบียดใครทั้งกาย วาจา และใจ...ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ กระท่อนกระแท่นบ้าง เต็มตื้นบ้างขึ้นอยู่กับทุนที่มีอยู่ในชีวิตช่วงนั้นๆ และวิบากกรรม..ที่เป็นสิ่งที่เราเผชิญ...บทเรียนแห่งการเรียนรู้นี้..ดิฉันคงต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ..จนกว่าลมหายใจแห่งร่างกายจะหมดไป...หากแต่ทางด้านจิตวิญญาณนี้..ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นไปในทิศทางใดไม่อาจคาดเดาหรือหาคำตอบที่แท้ได้