*แนวคิดของครูชบให้ชุมชนพึ่งตนเอง พัฒนาตนเองด้วยการฝึกสัจจะกับการลดรายจ่ายวันละ1บาท
*นำการฝึกนี้มาใช้เพื่อเป็นสวัสดิการของสมาชิก
*ครูชบพ่วงเรื่องนี้เข้ากับสวัสดิการบำนาญขั้นต่ำของรัฐจากฐานเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุเดือนละ300บาท
ทำให้เป็นการใช้จ่ายเกินดุล เมื่อสวัสดิการบำนาญเริ่มแผลงฤทธิ์(ดำเนินงานกลุ่ม15ปีขึ้นไป)
*ตอนนี้สมาชิกและกรรมการอาจจะยังไม่เห็นเพราะมีเงินไหลเข้ามากกว่าไหลออกมาก
*แต่การคำนวณพยากรณ์ได้อย่างแม่นยำว่ากลุ่มจะประสบปัญหาด้านการเงินจากระเบียบที่กำหนดไว้จากกราฟที่มีเส้นตัดเริ่มติดลบในปีที่15เป็นต้นไป

ครูชบเสนอว่า การที่ชาวบ้านรวมตัวกันฝึกฝนให้ตนเองมีสัจจะ ย่อมมีอานิสงค์มาก เพราะสัจจะเป็นพลังให้คนทำการใดอย่างเข้มแข็งมั่นคง ซึ่งจะทำให้งานสำเร็จได้โดยง่าย
*ทำไมรัฐไม่ลงทุนเพื่อการนี้ ด้วยวิธีการสร้างแรงจูงใจให้คนรวมตัวกันจัดตั้งกลุ่มสัจจะลดรายจ่ายวันละบาท เพราะรัฐลงทุนพัฒนาคนด้วยวิธีการอื่นๆด้วยจำนวนเงินนับไม่ถ้วน เป็นการลงทุนพัฒนาคนที่ถูกมากๆเพียงปีละ 365 บาท
*รัฐของครูชบมี3ระดับคือ อบต./เทศบาล อบจ.และรัฐบาลกลาง รวมกันปีละ 1,095 บาทต่อคน
*ผลที่ได้คือ การฝึกคนในเรื่องสัจจะอย่างขนานใหญ่ซึ่งเป็นหัวใจของแนวคิดนี้
*ผลที่ได้คือ การจัดสวัสดิการให้กับประชาชนอย่างกว้างขวางผ่านกลไกของชุมชนซึ่งมีต้นทุนต่ำสุด

ผมเห็นว่าแนวคิดนี้น่าสนใจมาก เพราะเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆด้วยการลดรายจ่ายวันละ1บาทแต่ยากเพราะคนส่วนใหญ่ทำไม่ได้หรือยังไม่ได้ทำ

รู้ว่าง่าย แต่ไม่ทำ ถือว่า ไม่(จัดการความ)รู้

ในรายละเอียดกระบวนการจัดการและฐานะทางการเงินเป็นเรื่องที่สามารถปรับเปลี่ยนแก้ไขให้เหมาะสมได้