กุฏิที่ผู้เขียนอาศัยอยู่นี้ สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๐ เป็นกุฏิครึ่งปูนครึ่งไม้ (ชั้นล่างเป็นปูน ชั้นบนเป็นไม้) ว่าโดยประมาณ กว้าง ๗ เมตร ยาว ๑๕ เมตร... ชั้นบนมี ๒ ห้องใหญ่และ ๒ ห้องเล็ก ส่วนกลางกุฏิเป็นโถงโดยมีโต๊ะหมู่พระปธานประจำกุฏิสถิตอยู่...

ปัจจุบันนี้ ห้องใหญ่มีพระอาศัยอยู่ (ผู้เขียนกับหลวงพี่อีกรูป) ส่วนห้องเล็กไว้ต้อนรับพระอาคันตุกะหรือพระใหม่ที่มาบวชชั่วคราวหนึ่งห้อง อีกห้องหนึ่งใช้เก็บอุปกรณ์ประจำวัด (หลอดไฟ สายไฟ ลำโพง เครื่องขยายเสียง ฯลฯ)... ส่วนชั้นล่างเป็นห้องโถง และมีเตียงไม้ยาว ซึ่งเมื่อก่อนเป็นที่อาศัยอยู่ของศิษย์วัดที่มาอาศัยเรียนหนังสือประมาณ ๑๐ คน แต่ปัจจุบันไม่มีศิษย์ จึงว่างอยู่ ส่วนเตียงไม้ก็ถูกปลวกกินและผุพังไปตามสภาพ....

สภาพกุฏิเมื่อสามปีก่อน หลังคากระเบื้องดินเผาโบราณและรั่วบางจุดเมื่อฝนตกหนัก ส่วนไม้ฝารอบกุฏิก็ผุผังเป็นส่วนๆ... ผู้เขียนจึงทอดผ้าป่าได้เงินมาสองแสนห้าหมื่นบาท ก็เปลี่ยนหลังคาจากกระเบื้องดินเผาโบราณมาเป็นกระเบื้องยิบซั่มสมัยปัจจุบัน เปลี่ยนฝารอบนอกจากไม้แท้เป็นไม้เทียม (ไม้เชอร่า) และต่อกุฏิออกมาด้านหน้าโดยสร้างบ่อเก็บน้ำไว้ด้านล่าง ส่วนด้านบนก็เป็นที่นั่งรับแขก และสร้างห้องน้ำประจำกุฏิ ๑ ห้อง... งบประมาณจากที่ทอดผ้าป่ามาและส่วนตัวก็หมดสิ้น...

ผู้เขียนจึงใคร่จะดำเนินการซ่อมกุฏิหลังนี้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้วปรับปรุงเป็นห้องสมุด โดยพื้นที่ชั้นล่างซึ่งมีเนื้อที่ประมาณ ๗ คูณ ๑๕ เมตร (๑๐๕ ตรม.) สภาพพื้นปัจจุบันราดปูนแต่มีรอยแตกเป็นส่วนๆ ฝนังปูนรอบๆ ก็เปื่อยไปตามสภาพ จึงต้องซ่อมโดยเทพื้นใหม่และกระเทาะฝนังปูนชั้นล่างออกแล้วฉาบใหม่...

อีกอย่างหนึ่ง จะเจาะฝนังด้านหน้าเป็นทางเข้า และริมทางเข้านั้นมีพื้นที่ว่างข้างกุฏิอยู่ส่วนหนึ่ง (กว้างยาว ประมาณ ๒๐ คูณ ๔๐ เมตร) ก็จะปรับพื้นที่เป็นส่วนหนึ่งของห้องสมุด (ปัจจุบันมี กอกลัวย ต้นสาเก และต้นไม้เล็กๆ อีกหลายต้น) เพื่อเป็นที่อ่านหนังสือและวิ่งเล่นของเด็กๆ...

ผู้เขียนปรึกษากับนายช่างรับเหมาแล้ว จะใช้งบประมาณสามแสนห้าหมื่นบาท จึงคิดว่าจะทอดผ้าป่าประมาณเดือนมีนาคมของปีหน้า....

..........

ผู้เขียนมีหนังสือส่วนตัวอยู่จำนวนหนึ่งทั้งที่วัดและที่บ้าน หนังสือของวัดก็มีพระไตรปิฏกอยู่สองชุดและหนังสืออื่นๆ อีกจำหนวนหนึ่งซึ่งกระจายอยู่ตามกุฏิต่างๆ ถ้าห้องสมุดดำเนินการเสร็จก็จะได้นำมารวมไว้ในที่เดียวกัน เพื่อเป็นสมบัติของวัดสืบต่อไป...

เมื่อมีห้องสมุดประจำวัดก็จะเปิดเป็นสาธารณะ... พระ-เณรภายในวัดตลอดผู้สนใจทั่วไปก็จะมีแหล่งศึกษาค้นคว้าเพิ่มขึ้นอีกแห่งหนึ่ง และ บรรดาญาติโยมผู้สูงอายุก็อาจพาลูกหลานมาเที่ยวเล่นยามว่างได้....

ส่วนตัวผู้เขียน (เริ่มฝัน) ถ้าวันไหนไม่ไปสอนหนังสือก็จะเป็นบรรณารักษ์เฝ้าห้องสมุด และยามว่างก็เขียนบล็อกเผยแพร่ไปเรื่อยๆ.......

ผู้เขียนไม่ได้เป็นเจ้าอาวาส และไม่มีตำแหน่งอื่นภายในวัด การคิดจะทำอะไรจึงเป็นการยาก เพราะต้องอาศัยบารมีส่วนตัว... แม้ผู้เขียนเป็นผู้น้อยภายในวัด การที่บวชและอยู่มานานย่อมสามารถดำเนินการได้ในสิ่งที่เห็นว่าสมควร แต่ว่าจะต้องหาทุนเอาเอง... ในคราวทอดผ้าป่าเพื่อหาเงินซ่อมกุฏิมิให้รั่วครั้งก่อนนั้น... ผู้ที่ควรบอกหรือควรขอ ผู้เขียนก็บอกหรือขอไปทั่วแล้ว จะขออีกก็....

เมื่อแรกบวชนั้น ผู้เขียนไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าจะต้องมาบอกบุญเพื่อสร้างโน้นสร้างนี้... จากประสบการณ์ครั้งแรก ผู้เขียนรู้สึกได้เลยว่า การบอกบุญหรือขอผู้อื่นนั้น จิตใจไม่เอิบอิ่มเหมือนการทำบุญหรือให้ผู้อื่นเลย...

ตามที่เล่ามาครั้งนี้ ก็เช่นเดียวกัน ผู้เขียนใคร่ที่จะบอกบุญต่อกัลยาณมิตรทั่วไป... ใคร่ที่จะรับสมัครเจ้าภาพและกรรมการทอดผ้าป่าซ่อมกุฏิแล้วปรับปรุงเป็นห้องสมุดในครั้งนี้....

.....กำหนดการว่าจะทอดประมาณเดือนมีนาคมปีหน้า....

พระมหาชัยวุธ ฐานุตฺตโม (โภชนุกูล)

วัดยางทอง ต.บ่อยาง อ.เมือง จ.สงขลา