........โลกอุดร..............

๐ รวีโชติช่วงแล้ว............อัสดง
คืนค่ำเริ่มย่ำลง..............สู่แล้ว
อัมพรทาบทองคง...........คลี่ห่ม ฟ้านา
วันผ่านดับดวงแก้ว..........เช่นนั้นนิรันดร.

๐ ฤาสิงขรคู่ฟ้า..............คงเสมอ
ลมผ่านกัดกร่อนเธอ.........ร่วงร้าว
เฉกชนหม่นใจเผลอ.........สติล่อง
วันผ่านทอนชีพห้าว..........เสื่่อมสิ้นสั้นลง

๐ ปลิดปลงคงไม่รู้..........วันใด
กิเลสล่อหลอกหัวใจ.........หม่นไหม้
วันวารผ่านเวียนไป..........เปลืองเปล่า
กินค่ำเช้าถ่ายไว้............แค่นี้ชีพคน.

๐ จิตตนอันขูดแล้ว.........สันดาน
แก้วก่อเกิดในกานต์........สว่างแล้ว
แสวงทางมุ่งนิพพาน........ไว้มั่น
ธรรมสู่ใจก็แผ้ว.............ผ่องโพ้นโลกอุดร.

........................................
อุตรา 

โบราณว่า "ถ้วยอี่เลิ้งบ่สมพานพาโตก ถ้วยโซกโลกบ่สมโตกพาพาน สมแต่แนวลายขัดไส้กะเบียนตาโล่"

๐ ทะเลาะเพราะใส่เสื้อ ............. หลายสี

ต่างฝ่ายต่างก็ดี ..................... ทุกด้าน

รดราดสาดวจี ...................... จ้วงจาบ กันแล

เป็นเช่นนี้เมืองบ้าน ................. บอบช้ำอีกสมัย

วันนี้ไปร่วมในงานฌาปนกิจศพ โยมพ่อของพระอาจารย์ที่เคารพนับถือกันรูปหนึ่ง

"มางานศพพบอะไรใครรู้บ้าง

หรือเห็นร่างคนตายแล้วใจหาย

มองดีดีคิดให้ซึ้งถึงความตาย

คือความหมายของครูผู้แสดง"

สุดท้ายของชีวิตก็คือความตาย ตายหมดต่างแต่ว่าจะช้าจะเร็ว ดีหรือชั่วเท่านั้น เพราะฉะนั้นยามที่เห็นคนอื่นตาย ถ้าเป็นพุทธศาสนิกชน  ก็ควรมีสติ อย่างน้อยก็รีบทำความดี  และทำสิ่งที่ควรทำ เขาตายให้เราดู เขาไปก่อนเรา ถือว่าเขาเป็นครูที่กำลังแสดงบทบาทสุดท้ายของชีวิต 

ตระกูลจักตั้งอยู่ได้ไม่นานเพราะ

๑. ของหายไม่รู้จักหามาทดแทนไว้

๒.ของเก่าของชำรุดไม่ซ่อมแซม

๓.ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย

๔. ตั้งคนไม่ดีเป็นใหญ่ในเรือน

๐ ของหายห่อนไขว่คว้า ........... คะนึงหา

ของเก่าชำรุดมา ................... ไม่แก้

จับจ่ายขาดปัญญา ................. ยั้งคิด

คนชั่วครองเรือนแล้ ................ เหล่านี้สกุลสูญ

๐ ครูฮักครูโอบเอื้อ .......... เอ็นดู

เหมือนลูกเหมือนหลานครู ... ว่าอั้น

เอาฮักมาห่มชู ............... เวียนวาด ฝันเฮย

ค่อยแปงใจเที่ยงหมั้น ....... เบ่าล้าเลือนหาย

"คือหางเสือและเรือจ้าง"

ธรรมะเล็กๆ น้อยๆ 

ฐานะ ๔ ประการ ที่พึงรู้ได้

๑.สํวาเสน สีลํ เวทิตพฺพํ ศีลพึงรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน (ปกติของคนเป็นอย่างไรพึงรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน ใช้ปัญญาสอดส่องในกันและกัน และอาศัยกาลเวลาเป็นเครื่องประกอบ)

๒.สํโวหาเรน โสเจยฺยํ เวทิตพฺพํ ความสะอาดพึงรู้ได้ด้วยถ้อยคำ (ข้อนี้หมายถึงเว้นจากมุสาวาท)

๓.อาปทาสุ ถาโม เวทิตพฺโพ กำลังใจพึงรู้ได้ในเมื่อมีอันตราย

๔.สากจฺฉาย ปญฺญา เวทิตพฺพา ปัญญาพึงรู้ได้ด้วยการสนทนา

ที่มาของบาลี องฺ จตุกฺก. ๒๑/๑๙๒/๒๕๔

"เพียงผ่านพบสบตาแค่คราหนึ่ง
จะบอกรู้ทั่วถึงก้นบึ้งไฉน
ปกติของคนเป็นอย่างไร
อยู่ด้วยกันนานไปรู้ได้เอง"

๐ นิสัยเขาเรารู้เมื่อ ........คบกัน

สอดส่องทุกสิ่งสรรพ์ ..... ทราบไซร้

เวลาแหละสำคัญ ......... เครื่องพิสูจน์

มนสิการมากไว้ ........... วิจักษ์แจ้งใจคน

นายนรินทร์ธิเบศร์ ว่า

๐ หัวกระบือกบิลราชร้า .......... รณรงค์  แลฤา

ตัดกบาลกระบือดง ............... เด็ดหวิ้น

สืบเศียรทรพีคง .................. คำเล่า  แลแม่

เสมอพี่เด็ดสมรดิ้น ............... ขาดด้วยคมเวร

ศรีปราชญ์ ว่า 

๐ ธรณีนี่นี้ ...................... เป็นพยาน

เราก็ศิษย์มีอาจารย์ ............. หนึ่งบ้าง

เราผิดท่านประหาร .............. เราชอบ

เราบ่ผิดท่านมล้าง .............. ดาบนี้คืนสนอง

ลิลิตภควตี  ว่า

๐ ทรมานเทวษท้น ............. ทนทุกข์ พระเอย

ดีกว่าอยู่อย่างสุข .............. สนุกล้ำ

ขณะชาติราชขุก ............... เข็ญยิ่ง

กายสุขจิตชอกช้ำ ............. ฉะนี้ฤาควร

และ

๐ มี ดาบสัจจะข้าง ........... เคียงกาย

มี โล่ห์เมตตาหมาย ........... ปิดป้อง

มี ธรรมประทีปพราย ......... เพื่อส่อง ทางนา

มี ครบสามสิ่งซ้อง ............ สุดสิ้นเกรงอธรรม

เวลาพระเถระ ครูบาอาจารย์สายวัดป่าถึงมรณภาพ จะได้ยินคำว่า "ละสังขาร" คำว่าละสังขารในความหมายของเขานี่ หมายถึง "ละร่างกาย ทิ้งร่างกาย"  หรืออย่างไร หรือว่า "ละการปรุงแต่ง หยุดการปรุงแต่ง"  

๐ อากาศหนาวแบบนี้ ...... ธรรมดา
ขี้เกียจยากอดสา ........... อยู่ได้
ขยันบ่นำพา ................. พออยู่
บอกกล่าวแก่กันไว้ ......... จักได้หายหนาว

๐ ใดหรือคือสัจจ์แท้ ....... ที่หา

บุญบาปกระทำมา .......... ไม่รู้

ร่วมร้อยก็อัตตา ............. แตกดับ

เราและท่านทุกผู้ ........... ต่างพ้องต้องกัน

"..ขานคำรำลึกคุณ.."

ถึงจะสาวแสนสวยจนล่มหล้า 
ฤาจักมาเทียบแม่ผู้แก่เฒ่า
ร้อยคำขานมานสลักว่ารักเรา 
ฤาจะเท่าเศษเสี้ยวแม่เหลียวแล

น้ำใจแม่กว้างใหญ่กว่าใดหมด 
มิเคยลดหรือเปลี่ยนไปหลายกระแส
มีเท่าไรก็เท่านั้นมิผันแปร 
มั่นคงแท้ไม่จืดจางจวบวางวาย

ปราชญ์แต่ก่อนสอนมาก็น่าคิด 
ว่าร้อยชู้คู่เชยชิดมิตรทั้งหลาย
ฤาจักเทียบเปรียบเมียขวัญพรรณราย 
พันเมียหมายไม่เหมือนแม่แท้จริงเชียว

และโบราณยังว่าไว้เตือนใจอีก 
สามวันหลีกจากนารินถวิลเที่ยว
มอบดวงใจไว้ในนางเพียงอย่างเดียว
กลับมาใหม่ไม่แลเหลียวเพียงเสี้ยวตา

ความรักแม่มีอยู่มิรู้สิ้น 
ยิ่งกว่าฟ้ากว่าดินสิ้นกังขา
ประจักษ์แจ้งแก่ใจลูกทุกเวลา 
อุปมาว่าไว้ยังไม่พอ

ถึงพากเพียรเขียนสารสักล้านบท
หาบรรยายได้หมดเท่าท่านก่อ
ไม่ได้แสร้งสรรเสริญเฝ้าเยินยอ
เพียงแค่ขอขานคำรำลึกคุณ ฯ
๑๙.๓๖ น. อาทิตย์ที่ ๘ ธันวาคม ๒๕๕๖

เพิ่งทราบว่า ผู้แต่งกาพย์ยา่นี ๑๑ "วิชาเหมือนสินค้า" เป็นครูสอนศาสนาชาวฝรั่งเศส นามว่า "ฟ. ฮีแลร์" ที่เรียกกันว่า เจษฎาธิการ ฮีแลร์ ผู้ได้รับยกย่องว่าเป็น"ปราชญ์แห่งอัสสัมชัญ" และยังได้รับยกย่องว่าเป็นผู้แตกฉานในภาษาไทย จนถึงกับแต่งแบบเรียนภาษาไทย ชื่อ "ดรุณศึกษา" ให้คนไทยเรียน เริ่มแรกที่ท่านผู้นี้เข้ามาในแผ่นดินไทย ภาษาอังกฤษก็ไม่คล่อง ภาษาไทยก็ไม่ชัด แต่ด้วยความตั้งใจจริงพยายามฟังเด็กไทยสมัยนั้นท่อง “มูลบทบรรพกิจ” อยู่เป็นประจำ ถึงกับหลงใหลจังหวะจะโคนและลีลาแห่งภาษาไทย จึงมุมานะเรียนรู้ภาษาไทยจนถึงแต่งตำราสอนเด็กได้

คำว่า ปรานี ที่เข้าคู่กับคำว่าเมตตา มีผู้ใช้ผิดบ่อย ส่วนมากเขียนเป็นปราณี เช่นเดียวกับคำว่า "บาตร" และ "บิณฑบาต"  มักจะเขียนเป็น "บิณฑบาตร" และคำว่า "ลักษณนาม" ทุกวันนี้เห็นนิยมแบบไม่มีสระอะ แต่ก่อนเขียนมีสระอะ ถ้าเอาตามหลักสมาส-สนธิ ก็น่าจะไม่มีสระอะ แต่ก็เห็นมี คำว่า กิจจะลักษณะ ที่แปลกเพื่อน ไม่นับคำที่มาจาก วร ศัพท์ ที่เปลี่ยนแปลงรูปและเสียงเป็น  "พระ" คำว่า "ทีฆายุโก" บังเอิญเห็นตามแผ่นป้าย สงสัยช่างจะพิมพ์ผิดเป็น "ฑีฆายุโก" ก็มี 

:บันดาลใจจากบันทึกเพื่อนสมาชิกท่านหนึ่ง

http://www.youtube.com/watch?v=lUURnPNdZ4o

พระอาจารย์สมภพ โชติปญฺโญ 

นึกถึงพระพุทธเจ้า  พระองค์ตรัสไว้ดีแล้ว ..

ชยํ เวรํ ปสวติ ทุกฺขํ เสติ ปราชิโต

อุปสนฺโต สุขํ เสติ หิตฺวา ชยปราชยํ

ผู้ชนะย่อมประสบเวร   ผู้แพ้ย่อมอยู่เป็นทุกข์  ส่วนผู้ที่ละความชนะและความพ่ายแพ้เสียแล้ว  ย่อมอยู่เป็นสุข.

" สาด น้ำ รด กัน "

๐ สาด ส่งความรักให้ ....... หายหมาง

น้ำ จิตที่จืดจาง ............. จักข้น

รด รักย่อมหนทาง .......... แห่งสุข

กัน และกันดุ่มดั้น ........... ดับข้อกินแหนง

" สาด น้ำ รด กัน "

๐ สาด ส่งสิ่งชั่วร้าย .........  รดกัน

น้ำ จิตที่ผูกพัน ............... ขาดสิ้น

รด ราดสาดโคลงฉันท์ ....... เฉียดเฉี่ยว

กัน และกันเล่นลิ้น .......... เรื่องร้ายคลายหรือ

http://www.youtube.com/watch?v=FzUW7G1C4qU

พระอาจารย์สมภพ โชติปญฺโญ  

เรื่อง ธรรมะรักษา  ปี ๒๕๔๐ ตอนนั้นพระอาจารย์ยังหนุ่มสุขภาพร่างกายยังดี 

http://www.youtube.com/watch?v=I2bEM03-yj8

พระอาจารย์สมภพ

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา มีโยมผู้หญิงวัยประมาณ ๔๐ พาลูกสาวมาหาท่านอาจารย์เจ้าอาวาสที่วัด ลูกสาวเป็นพยาบาล ปรารภเรื่องจะแต่งงานในเร็ววันนี้ ได้หมั้นกันไว้แล้ว เชิญแขกมาในงานแล้ว  ท่านอาจารย์บอกไม่ได้แต่งกันหรอกเพราะไม่ใช่เนื้อคู่ โยมแม่ของหญิงสาวนางนั้น ยังแย้งอยู่เลยว่า จะไม่ได้แต่งกันได้อย่างไร อะไรก็เตรียมแล้ว แขกก็เชิญแล้ว ปรากฏเวลาต่อมา ฝ่ายชายซึ่งหมั้นไว้ มาขอถอนหมั้น ยกเลิกงานแต่ง พร้อมยินดียกสินสอดที่หมั้นไว้ให้ฝ่ายหญิงทั้งหมด นี่แสดงว่าท่านอาจารย์พูดจริง

สี่กับห้ามีมาประจำโลก คันขาดของหมู่นี้มีแล้วกะเล่าหาย สี่บ่จุนเจือห้า กะคือกันกับของป่า ห้าบ่เจือสี่ไว้กะคือแท้ดั่งกัน

เพิ่นว่า เฮาบ่มีสังแหล่วบ่มีทางเตื้องต่อ คิดต่อนาไฮ่หล่งหนทางลงเพิ่นกะส่าว คิดต่อนาไฮ่ก้อมซาวบ้านเพิ่นกะซิง คิดต่อแหปลาส่อยสายขั่นใดกะผั่นเปื่อย คิดต่อหวิงส่อนกุ้งทางก้นกะเปื่อยลง คิดต่อพ่อ พ่อกะผั่นเล่าตายป๋า คิดต่อมารดาเดียวแม่คิงกะตายซ้ำ คิดต่ออ้อยกะเล่าเป็นเลา คิดต่อแซงตะเปาผั่นเกิดเป็นกอไค้ คิดต่อไม้ลำเดียวด้วงผั่นบุ่น 

เพิ่นว่า สังขารยังเที่ยงหมั่น เห็นกันหลายเทื่อ สังขารบ่เที่ยงหมั่นเห็นแล้วเทื่อเดียว ลางเทื่อเห็นวันนี้วันลุนผัดตายจาก พรากกันแต่ละมื้อเห็นแล้วว่าบ่ยัง มันหากเป็นจั่งซั่นโลกลุ่มชุมพู สิเอาจริงเอาจังบ่แน่นอนทั้งนั้น ไผสิหลิงเห็นไส้ภายในนกขี้ถี่ ทางปากฮ้องพึบพึ้งใจเลี้ยวใส่กะปู ไผสิหลิงเห็นไส้ภายในป้องไม้ไผ่ ลางเทื่อเป็นกำแพ้งในหั่น ส่องบ่เห็น แท้แหล่ว ฯ

สู่คนสุกินข้าว ภาษาสังมาต่าง ต่างคนต่างอาบน้ำสังมาเกลี้ยงลื่นกัน สู่คนสุทำบุญสร้างบุญผลาสังบ่ส่งคือกันน๊อ ..?