..ใจนี่ตกอยู่ใต้...............ตัณหา
ทุกข์เท่าปรารถนา.........มากน้อย
เกิดดับนับครั้งครา..........ควรครบ
จำหลักแต่โศกสร้อย......ตราบสิ้นสูญสลาย
๒๐.๐๐ น. : ๙ ก.พ. ๒๕๖๐

..อันใดคือค่าแท้......ถวิลหา
สุขทุกข์ทับถมปรา-....กฏแจ้ง
เกิดดับนับสังสา-.......รวัฏฏ์
ตายเกิดอีกกี่แล้ง.......กี่ร้อยฝนหนาว
๑๖.๕๔ น. : ๑๗ ก.พ. ๒๕๖๐

..ลางคนใช่เลือดเนื้อ....นทีสาย
ผูกสมัครรักกำจาย........จับต้อง
ยามยากห่อนดูดาย.......โดยธุระ
ก็เช่นพี่เช่นน้อง............นับพ้องพงศา
๑๗.๓๙ น. : ๒๓ ก.พ. ๒๕๖๐

..อันนั้นฤาค่าแท้.........ใจถวิล
เพียงธาตุลมไฟดิน......และน้ำ
โลกสมมติตามจิน-.......ตนาโลก
หลงโลกจึงโศกซ้ำ.......สิบร้อยกัปป์กัลป์
๑๗.๑๘ น. : ๒๙ มี.ค.๒๕๖๐

๐ จำเป็นเว้นห่างรั้ว ......... โรงเรียน

ใช่หมดไฟฝันเพียร ........... พ่ายแพ้

ลุวาระเกษียณ .................. กมลโศก

จากแต่กายไกลแล้ ........... ล่วงแล้วหวนหา

ผักกาดหญ้าโรตารี่เป็นที่รัก

แหล่งพำนักสั่งสอนอาวรณ์ถวิล

กาลเกษียณเวียนมาน้ำตาริน

จำจากถิ่นฝังจิตสถิตใจ

กันยายนวิปโยคโศกสลด

แสนรันทดหม่นหมองแกมร้องไห้

เพื่อนร่วมงานศิษย์ทั้งปวงยังห่วงใย

จะจากไกลจำลาแสนอาวรณ์

ลาเพื่อนพ้องน้องพี่ที่รักยิ่ง

ศิษย์ชายหญิงหนูหนูที่ครูสอน

ทั้งมวลมิตรมุทิตามาอวยพร

ความอาทรเอื้อเฟื้อเหลือพรรณนา

กราบพระพุทธฐิตวิริโยและโพธิ์คู่

ขอกราบผู้มอบไมตรีที่ล้ำค่า

ขอขอบคุณความหวังดีที่ตรึงตรา

ขอกราบลาทุกท่านสราญเทอญ ฯ

๐ อำ พรโอภาสแจ้ง .............. จันทร์ฉาย

นาจ ห่อนลาลับหาย ............... ห่างฟ้า

กลาง จิตศิษย์หญิงชาย ........... ชูชื่น

บุรัมย์ รื่นรินโลมหล้า ................หลากล้วนชวนถวิล

ลุล่วงกาลเกษียณเวียนมาถึง

ให้ตราตรึงประทับจิตศิษย์ครวญหา

อุ่นความรักความจริงใจในเมตตา

สร้างสรรค์ค่าผลงานชาญก้าวไกล

คือเพชรงามน้ำหนึ่งซึ่งส่องแสง

คือเรี่ยวแรงเสาหลักมั่นมิหวั่นไหว

ทำหน้าที่ด้วยชีวิตและจิตใจ

อุดมการณ์ปูทางให้ศิษย์ได้เดิน

ครูภาษาไทยมืออาชีพแบบฉบับ

ประสานศัพท์ขับเสภาน่าสรรเสริญ

เสียงเพลงกล่อมไพเราะเพราะเพลิดเพลิน

ดนตรีเกินฝีมือครูดูเชี่ยวชาญ

ครูอำนาจกลางบุรัมย์นำวิถี

อำนาจธรรมนำความดีศรีสถาน

สู่หลักชัยเกียรติยศปรากฏการณ์

เป็นหลักบ้านหลักเมืองเรืองอนันต์

ขอครูจงไร้ทุกข์สุขสวัสดิ์

พระไตรรัตน์ปกป้องคุ้มครองขวัญ

กลับสู่บ้านอบอุ่นใจในทุกวัน

สู่วิถีสามัญอันงดงาม ฯ

พระมหาวินัย ภูริปัญโญ

และนางสาวพรพิพัฒน์ เสนจันทร์ฒิไชย

นศ.สาขาวิชาการสอนภาษาไทย คณะศึกษาศาสตร์ ม.ขอนแก่น

ร้อยกรอง

๐ "ครูผ่องพรรณ"เพริศแพร้ว ............ พรรณราย

ส่งศิษย์ถึงจุดหมาย ........................ มากแท้

"ศรีแสง"ส่องประกาย ...................... กลเพชร มณีนา

สุขสวัสดิ์พิพัฒน์แล้ ........................ เลิศล้วนชวนถวิล

ผุดผ่องพรรณ พรรณงามอร่ามสี

สู่วิถีเกียรติศักดิ์อนรรฆค่า

เดือนสกาวดาวเด่นจำเร้นลา

สิ้นสุดหน้าที่ครูผู้อาทร

คือแสงทอง"ผ่องพรรณ"อันวิจิตร

ที่อุทิศวิญญาณการสั่งสอน

"ศรีแสง"ล้ำดำรงคู่ดงดอน

คอยปลอบป้อนวิทยาอ่าอำไพ

งานประดิษฐ์งามเด่นเป็นประจักษ์

แกะสลักเลิศล้ำนำสมัย

งามประณีตขึ้นชื่อระบือไกล

ภาษาไทยรอบรู้ครูเชี่ยวชาญ

ครูผ่องพรรณ ศรีแสง เรี่ยวแรงมั่น

คือช่างปั้นคนดีศรีสถาน

"ถิ่นโนนยาง"สรรค์สร้างจิรังกาล

เป็นตำนานบ้านเมืองเรืองอนันต์

ขอครูจงไร้ทุกข์สุขสวัสดิ์

พระไตรรัตน์ปกป้องคุ้มครองขวัญ

กลับสู่บ้านสำราญใจในทุกวัน

สู่สามัญเกษียณเกษมเปรมปรีดิ์เทอญ..

๐ สรรพวิทย์ในโลกล้วน ......... หลากหลาย

แต่เกิดจนตายหมาย ............... ไม่แจ้ง

รู้ซึ้งหนึ่งภายคลาย .................. ความมืด มนนา

แม้มากเพียรเรียนแล้ง ............. เลิศรู้ดูเหลว

๐ เป็นเถิดเป็นเพื่อนแท้ ........ ทุกข์ทน

อย่าคิดเสพเพียงผล ............. เพริศแพร้ว

สุขทุกข์ร่วมผจญ .................. จากห่อน เห็นแฮ

ทำดั่งนี้เกลอแก้ว ................... กล่าวแล้วประเสริฐหลาย

๐ ลาภยศปรากฏแล้ว ........ เลือนหาย

มีสุขมีทุกข์คลาย ............. เคลื่อนคล้อย

นินทาก็กลับกลาย ........... กล่าวชื่น ชมนา

เห็นอยู่อย่าเศร้าสร้อย ...... ซาบซึ้งถึงเหลิง

เธอจงเป็นคนดีอย่างนี้ล่ะ

มีธรรมะส่องไสวนำใจอยู่

ทุกข์เเละสุขผ่านมาพาตรองดู

เเค่ชั่วครู่ไม่นานก็ผ่านไป

บทเส้นทางที่ฟันฝ่าอย่าประมาท

เพราะอาจพลาดพลั้งลงเเล้วสงสัย

ดูทุกสิ่งปล่อยวางอย่างเข้าใจ

อย่าหวั่นไหวให้มั่นคงจงใฝ่ดี

ค่อยค่อยเรียนค่อยค่อยรู้เป็นครูสอน

เอื้ออาทรเป็นอาจิณทุกถิ่นที่

เมตตาธรรมหนุนให้มอบไมตรี

เอื้ออารีต่อคนยากอีกมากมาย

หน้าที่เธอคืออยู่เพื่อผู้อื่น

เพื่อหยิบยื่นความรักล้วนหลากหลาย

เพื่อสังคมอบอุ่นลดวุ่นวาย

เพื่อจะคลายปัญหาสารพัน

เพียงสองมือน้อยค่อยค่อยช่วย

จงร่ำรวยน้ำใจให้สร้างสรรค์

มีรอยยิ้มจริงใจยิ้มให้กัน

รู้เเบ่งปันโอบเอื้อเพื่อมวลชน

ใครจะว่าเอาหน้าบ้างก็ช่างเขา

ถ้าตัวเราไม่ใช่อย่าไปสน

มีสติปัญญานำพาตน

อย่าหวังผลคิดชอบตอบเเทนใด

มวลบุปผามาลีผลิช่อเเย้ม

เติมสุขเเต้มลบรอยโศกโลกสดใส

เธอจงงามความดีที่ข้างใน

สร้างสรรค์ให้สังคมงามด้วยความรัก

จงก้าวเดินช้าช้าแต่กล้าหาญ

จงก้าวผ่านความหวั่นไหวด้วยใจสู้

ใช้สติไตร่ตรองและมองดู

ค่อยค่อยเรียนค่อยค่อยรู้สู่เส้นชัย

จงอดทนต่อขวากหนามเพื่อความฝัน

ด้วยอุตส่าห์มานะมั่นสู่วันใหม่

คนท้อย่อมไม่แท้ต้องแพ้ไป

คนแท้ไซร้ย่อมไม่ท้อต่อภัยพาล

ด้วยฉันทะมีใจรักผลักให้สู้

เร่งเรียนรู้วิริยาและกล้าหาญ

ด้วยจิตตะใจแน่วแน่ไม่แพ้มาร

วิมังสาปัญญาชาญผ่านทุกข์ทน

เอาความเพียรเป็นที่ตั้งพลังกล้า

เอาศรัทธาเป็นรากฐานตระการผล

เอาสติปัญญาอยู่เป็นผู้คน

ฟ้าจะดลความสำเร็จเพชรเม็ดงาม

๐ รินรดหยดน้ำจิต ....... เจือจาน

ถ่ายทอดวิทยาการ ...... ก่อเกื้อ

สอนสั่งศิษย์คือภาร ....... พิรีย์ยิ่ง

มิใช่ชาติใช่เชื้อ ............. แต่ชี้ทางไสว

๐ ไปเถิดไปสู่ฟ้า .............. ฝั่งฝัน

หาสิ่งประดับขวัญ ............. ค่าแท้

อย่าลืมทิพย์สัจธรรม์ ........ ถวิลเถิด

จักประเสริฐเลิศแล้ ........... โลกรู้ฤาสลาย

๒๐ ๒๑ น. : ๒๙ พ.ค. ๒๕๕๗

คำควบไม่แท้

๐ จริงเศร้าไซร้สระสร้าง ........ ทรงศรี

ทรวงทราบทรุดโทรมทรีย์ .... เทริดแสร้ง

สร้อยสรงพุทรามี ................. สรวงเศรษฐ์

ทรามแทรกเสริมศรัทธ์แกล้ง ..กล่าวแล้วเหลือหลาย

๐ ทรายไทรศราทธ์ทรัพย์สิ้น ..... เสร็จแสง

สรวมทรวดสรวยสรวลแรง .......... เร่งรู้

อาศรมประเสริฐแปลง ................ ประสบ

กำสรดอดศรัยสู้ ........................ สร่างสิ้นเทราสรอง

 ทรีย์, ทรี มาจากคำว่า อินทรีย์ มัทรี,

สรวย มาจากคำว่า แม่สรวย เป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดเชียงราย ,

ศรัย ตัดมาจากคำว่า ปราศรัย, เทรา มาจากคำว่า ฉะเชิงเทรา,

สรอง มาจากคำว่า เมืองสรอง ในลิลิตพระลอ

๑๒.๔๓ น. : ๒๘ พ.ค. ๕๗

เคยไหม.. ถ้าอยู่ใกล้ใคร และได้พูดคุยกับใครแล้ว (หมายถึงผู้ใหญ่ พ่อ แม่ ครูบาอาจารย์)ในขณะที่อยู่ใกล้ ในขณะที่พูดด้วยนั้น ในความรู้สึกเกิดอบอุ่น เย็นใจ แสดงว่าคนที่เราอยู่ใกล้ และพูดด้วยนั้น มีเมตตา กรุณา เป็นเรือนใจ แต่คนเช่นว่านี้หายากยิ่งนัก แต่ก็มีอยู่ เพราะเกิดความรู้สึกอบอุ่น เย็นใจ เช่นนั้นมาแล้ว

ปฏิบัติขัดเกลาบนเขาใหญ่
คำอาจารย์นั่นไซร้ได้สั่งสอน
จำได้เพียงบางบท บางตอน
ยังสะท้อนในใจไม่ลืมเลย
ท่านว่า "ดูช้างให้ดูหน้าหนาว
ดูผู้สาวให้ดูหน้าร้อน" ตอนเฉลย
ก็ไม่แจ้ง ชัดใจในพังเพย
เห็นท่านเอ่ยให้ฟังยังคลาแคลง
ขอผู้รู้อธิบายขยายบ้าง
พอเป็นทางคิดเป็นให้เห็นแสง
มีนัยยะดีดีเชิญชี้แจง
จะชัดแจ้งในคำที่จำมา

เพียงแสงแดดแผดเผาไม่เท่าไหร่
ขอเพียงใจสงบพบสุขสันต์
หลากเรื่องราวหนาวร้อนย้อนพัวพัน
ธรรมะนั่นคือโอสถมารดริน

ร้อนอากาศว่าร้อนพอผ่อนผัน

ร้อน โลภ,โกรธ,หลง, พัวพันสิหวั่นไหว

ร้อนแสงแดดแผดเผามิเท่าไร

ร้อนเพราะใจปรุงแต่งยิ่งแรงร้อน

๐ มีมืดมีสว่างแก้ ...... กลับกัน

มีทุกข์มีสุขผัน ......... ผ่านพ้น

มีเกิด,แก่,ดับ,พัน- ... ผูกอยู่

มีชั่วมีดีล้น .............. เหล่านี้มีเสมอ

๐ มีเผลอมีพลาดพลั้ง ...... ผิดไป

มีโศกมีสดใส ................ สลับบ้าง

มีมั่นและหวั่นไหว ........... เวียนสู่

มีรักมีเลิกร้าง ................ เหล่านี้มีประจำ

๐ มีขำมีโกรธขึ้ง .............. เคืองเขา

มีมืดมีมัวเมา .................. ไม่รู้

มีแบกไม่มีเบา ................ บางขณะ

มีหวั่นเวียนวกสู้ ............. สิ่งนี้มีเห็น

๐ มีเย็นมีอบอ้าว ............. หนาวกระหาย

มีเงียบมีบรรยาย ............. หยอกเย้า

มียุ่งยากมากมาย ............ มากระทบ

มีเช่นนี้ค่ำเช้า ................. ชั่วฟ้าดินสูญ

๐ ยามเย็นอาทิตย์ล้า ......... เลือนแสง

เฉกชีพเคยแสดง ............. สุขเศร้า

ทุกสิ่งจรัสแจรง ................ ฤาจิรัฐติ์

แปรเปลี่ยนเวียนเร่งเร้า ....... หลบพ้นฤาไฉน

๐ มิตรภาพจะเลิกร้าง ............. เลือนหาย

เห็นอยู่ไม่ทักทาย ................ ทิฐิรั้น

เดินผ่านกลับดูดาย ................ ดั่งบ่ เห็นเฮย

นี่แหละเหตุสะบั้น ................. บอกร้ายแสลงใจ

๐ ดิ้นรนทนไขว่คว้า ....... ความหวัง

แผนที่ชีวายัง .............. ยากรู้

ฟ้าฝันมั่นจีรัง ............... ฤาพบ

รู้เท่าเอาดีสู้ ................ สู่ฟ้าฝั่งฝัน

๐ วัยรุ่นมักเลืิอดร้อน ....... รุนแรง

หัวต่อหัวเลี้ยวแปลง ........ ปีกกล้า

อวดโอ่อวดสำแดง ......... เดชฤทธิ์

ชอบตื่นเต้นเป็นบ้า ......... บ่รู้ธุระตัว

๐ จะดังจะเด่นได้ ..... เพราะดี

เสริมสง่าราศี .......... ประเสริฐล้ำ

การกาจเก่งคัมภี- ...... รภาพยิ่ง

กตเวทิคุณค้ำ .......... คู่ล้วนควรเกษม

๐ พี่น้องยามไร้คู่ ........ เคียงขนาน

ยังผูกพันชื่นหวาน ....... วิลาสล้น

ยามใดแยกวงศ์วาน ..... วิภัชพวก

ยามนั่นแหละยากพ้น ... พรากสิ้นสัมพันธ์

๐ เป็นคนยากหลบลี้ ....... โลกธรรม

สุขทุกข์มีประจำ ............. จิตเจ้า

มีสตินี่สิสำ- .................. คัญยิ่ง

ไยจึ่งหมองหม่นเศร้า ...... สุขร้างห่างเหิน