พฤหัสฯที่ 2 มกราคม 2557

06.47 น.    ผมเดินทางมาถึงอนามัยแล้วครับ เพราะมีคลินิคเบาหวาน คนไข้งดน้ำและข้าวเจาะเลือด

                คนไข้ไม่มาก เพราะนัดไม่เยอะ เป็นช่วงรอยต่อปีใหม่...

                สายๆ ก็เสร็จแล้ว...มารดน้ำต้นทานตะวัน...เริ่มออกดอก...ท้าทายพระอาทิตย์แล้ว

                ผมได้พันธุ์มาจากไปดูคุณยายที่เป็นแผลกดทับ...เพียรเพาะเขา...ดูแล...จนออกดอก

               เบ่งบานให้ผม...เพื่อนร่วมงาน...และผู้เดินทางมาอนามัย...

                นึกถึงกวี "ถนนแห่งแสงตะวัน…..ของคุณพิบูลศักดิ์  ละครพล...บททุ่งทานตะวัน

               ...เยี่ยงเจ้าเสมอเป็นราชินี

              คีตกวีแห่งสายลมหรือฤดูกาล

              ข้อขอค้อมหัวให้แก่ท่าน

               และขอฝังดวงวิญญาณของข้า

              ใต้ผืนพสุธาแห่งความงามนี้ชั่วนิรัดร์.....

ผมรู้สึกโล่งอก...โล่งใจ...กับความฝันในวัยเด็กของผม...ที่ไม่สามารถเป็นจริงได้เลย...แต่สามารถเกิดกับลูกชาย...

ผมฝันอยากเล่นเปียโนในวัยเด็ก...แต่มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ไม่สามารถ....ทำฝันให้เป็นจริงได้....

ผมจึงส่งไม้ผลัดฝัน...(ยัดเยียด) ให้ลูกชาย...สานฝันต่อ...

ลูกชายเรียนได้สามปีแล้ว...จากไม่ชอบ...งอแง...แต่ตอนนี้...เขาชอบเล่นมาก...

ผมรับรู้ถึง...การเล่นเปียโน...ด้วยหัวใจของลูก..."...อยากโปรยโน้ตขึ้นบนท้องฟ้า"

การเล่นเปียโนช่วยให้ลูก...มีสมาธิ...ใจเย็น...และกล้าแสดงออก (บ้าง)

แต่ก็มีสิ่งที่ครูต้องตักเตือนเสมอๆ...

...ดูที่หัวของกุญแจเสมอ...คิดก่อนตอบเสมอ...ร้องชื่อโน้ตทุกครั้งที่เล่น...

...ห้ามนั่งหลังค่อม...

...มือเล่นเปียโนต้องเติมลม...(ไม่เหมือนการเล่นคอมที่ต้องเกาะอยู่กับแป้นพิมพ์)...

สิ่งหนึ่งที่ลูกต้องรอคอย...กับเส้นทางเปียโน...คือ...การซื้อเปียโน...(จริงๆ)...

ตอนแรกผมคิดและฝันจะซื้อให้ลูกปีนี้...แต่มองแล้วปลายปีคงไม่มีโอกาส...มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ไม่สามารถ....ทำฝันให้เป็นจริงได้....

ครูบอกว่า..."เอาไปก่อนก็ได้..."....ผมปิดประตูตายกับคำบอกของครูอยู่แล้ว...

บางครั้ง...บางที...บางปี...

การรอคอย...จะทำให้ลูก...ได้ยินเสียงหัวใจที่ชัดเจนของตนเอง ว่า

"...ลูกรักการเล่นเปียโนจริงๆ หรือเปล่า...หรือหัวใจของลูกเป็นเพียงเงาความฝันของผม..."

...อาทิตย์ 22 กันยายน 2556...

นานๆ ครั้ง...นานๆ วัน...นานๆ สัปดาห์...นานๆ เดือน...

ที่มีโอกาสเข้าเมืองใหญ่ๆ...

ผมมาประชุมวิชาการกระทรวงสาธารณสุข ที่จังหวัดขอนแก่น...

อยู่ใกล้ห้างใหญ่ด้วย...พักเที่ยงรีบเข้าร้านหนังสือ...

ลดราคาถึง 70 % ...ผมเลยได้ซื้อถึง 11 เล่ม...

ราคา 400 กว่าบาท...(คุ้มค่าประสาคนจนผู้ยิ่งใหญ่...แต่ภรรยาของผมบอกว่า "ผมขี้งก")

ตอนนั่งรถตู้กลับบ้าน...ผมอ่านเล่มกลาง..."ผู้กองแคน"...รวดเดียวจบ

ออกร้อนที่หางตา...เกือบทุกหน้า...กับความเสียสละ...และความฝันอันสูงสุดของผู้กอง...

พระราชินีได้ทรงเป็นประธานในพิธีพระราชทานเพลิงศพ...และมีพระราชดำรัสว่า

"...เรามางานนี้เพื่อให้เกียรติแก่เขา...และขอบใจต่อครอบครัวของผู้กองแคน...

ที่เลี้ยงลูกให้เป็นคนดี..."

...วันพุธ 11 กันยายน 2556...