"ระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ จงล้มเหลวให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้" ... (ธุรกิจพอดีคำ : กวีวุฒิ เต็มภูวภัทร)
กวีวุฒิ เต็มภูวภัทร เขียนเนื้อหาหนึ่งที่เกี่ยวกับเรื่องสร้างแรงบันดาลใจ
ของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดว่า ...
เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว ผมมีโอกาสไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัย "สแตนฟอร์ด" ประเทศอเมริกา ซึ่งตั้งอยู่ ณ ใจกลาง "ซิลิคอน วัลเลย์" หรือ "หุบเขาเทคโนโลยี"
บ้านเกิดของธุรกิจเทคโนโลยีหลายแห่ง ที่หมุนโลกใบนี้ให้เร็วยิ่งขึ้น
ไม่ว่าจะเป็น กูเกิ้ล (Google) เฟซบุ๊ก (Facebook) หรือ แอปเปิ้ล (Apple)
ผมเชื่อว่า คนไทยนับล้านใช้บริการของบริษัทเหล่านี้ทุก ๆ วัน วันละหลาย ๆ ครั้ง
ถามว่า บริษัทเหล่านี้สร้าง "นวัตกรรม" เปลี่ยนโลก อย่างที่เราเห็น ๆ กันอยู่ได้อย่างไร
ผมขอเริ่มด้วย "เรื่องเล่าสั้น ๆ" สักหนึ่งเรื่อง ซึ่งเกิดขึ้นในวันแรกที่ผมได้มาเหยียบสถานที่แห่งนี้
ในระหว่างที่ผมกำลังมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองและง่วนหา "สมุดจด"
อาจารย์ท่านหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมสิ่งยิ้มทักทาย
ท่านยืนนิ่งอยู่กลางห้องพักหนึ่ง พอให้ความเงียบของอากาศเข้ามาแทนที่เสียงอื้ออึงของนักเรียน
และถามขึ้นมาว่า "ถ้าเราแบ่งมนุษย์ได้เป็น ๒ ประเภท คุณจะแบ่งอย่างไร"
พลันนักเรียนต่างยกมือตอบ "คนดี-คนเลว คนอ้วน-คนผอม คนรวย-คนจน..."
คำตอบจากสัญชาตญาณพรั่งพรูออกมาให้ได้ยินกันในชั้นเรียน
อาจารย์ฟังสักพักก็เอ่ยแทรกขึ้นมาว่า "ที่นี่เรามองคนเป็น ๒ จำพวก"
พวกแรก (Type 1) "กลัวความล้มเหลว" คนเหล่านี้ไม่เคยทำอะไรผิด แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรใหม่ ๆ ให้กับโลกนี้
พวกที่ ๒ (Type 2) "กลัวเสียโอกาส" คนเหล่านี้ใช่ว่าไม่กลัวความล้มเหลว แต่กลัวเสียโอกาสที่จะลอง "ของใหม่" มากกว่า
คนประเภทหลัง เปรียบ "ความล้มเหลว" คือ "โอกาสในการเรียนรู้" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นหนทางสู่ความสำเร็จ
และที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้เราอยากให้นักเรียนของเราเป็น "พวกที่ ๒"
เพราะฉะนั้น ผมขอนะครับ
"ระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ จงล้มเหลวให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้"
ในวินาทีนั้น ภาพในหัวของผมย้อนกลับไปในวัยเด็ก และพบว่า
ผมสามารถเรียนเอาตัวรอดมาได้ด้วยการ "ทำถูก" มาโดยตลอด
น้อยครั้งนักที่เราจะได้โอกาส "ลองผิด"
ทำถูกมากเข้าก็ปลูกนิสัย "กลัวการทำผิด"
หรือกลัวความล้มเหลวไปโดยปริยาย อย่างไม่รู้ตัว
ผลิตผลของการศึกษาแบบไทย ๆ อย่างผมนี่แหละครับ
"พวกแรก (Type 1)" ตัวจริงเลย
คำพูดของอาจารย์ในวันนั้นจุดประกายทำให้ผมสนใจศึกษาเรืื่อง "การสร้างนวัตกรรม" อย่างจริงจังตลอด ๒ ปีที่อยู่อเมริกา และหวังว่าจะนำมาทำให้เกิดประโยชน์กับประเทศของเรา
...............................................................................................................................
อย่ากลัวความล้มเหลว
แต่จงกลัวเสียโอกาส
บุญรักษา ทุกท่าน ;)...
...............................................................................................................................
ขอบคุณหนังสือดี ๆ
กวีวุฒิ เต็มภูวภัทร. ธุรกิจพอดีคำ. พิมพ์ครั้งที่ ๔. กรุงเทพฯ : มติชน, ๒๕๖๐.
ความเห็น (10)
เป็นบทความที่น่าสนใมาก
อาจารย์สบายดีนะครับ
ทำอะไรใหม่ๆและล้มเหลวบ้างก็ดีนะครับ
จะทำให้เราเกิดการเรียนรู้
-สวัสดีครับ
-ที่สำคัญอย่าลืมให้โอกาสตัวเอง ด้วยใช่รึเปล่าครับครู..
ใช่ครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ;)...
ครับผม คุณเพชรฯ เพชรน้ำหนึ่ง ;)...
ล้มบ่อยไม่ว่า รีบลุกเร็วด้วยท่าจะดีกว่านะคะ
แต่ตอนนี้ ขอนอนก่อน ลุกเช้าทีเดียวจ่ะ ^_,^
ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณหมอ ธิ ;)...
อาจารย์เงียบๆไป สงสัยงานยุ่งครับ
ยุ่งจริงครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ;)...
11-13 ธค ผมอยู่สนามกีฬาของเชียงใหม่มาจัดค่าย มีอะไรให้รับใช้ไหมครับ ก่อนกิจกรรมก็ได้ครับ
ไม่ต้องรับใช้ครับ แวะมาทานข้าวกะผมดีกว่า ;)...