วิถีที่เธอได้เลือก
๒๕/๐๔/๒๕๕๗
***********
วิถีที่เธอได้เลือก
เธอรูปร่างบางเล็กยังเด็กนัก
ดูผ่องพักตร์นวลใสสมวัยสาว
สายอาชีพทางตรงคงแวววาว
ผ่านถึงคราวเรียนจบคงพบงาน
ป.ว.ช.ปีหนึ่งเกินครึ่งกว่า
หนุ่มหนึ่งมาหมายหมั้นปั้นคำหวาน
มอบเบอร์ให้แก่กันมิทันนาน
นัดพบพานคุยหยอกออกจากใจ
สาวสดใสหมดไปในคืนหนึ่ง
เธอผู้ซึ่งมอบกายชายชิดใกล้
จิตลุ่มหลงพะวงคงตรึงใจ
ทุ่มเทให้หนุ่มไปด้วยไมตรี
หนุ่มหน้ามลคนหล่อมิท้อรัก
ได้ตระหนักคิดวนจนถ้วนถี่
รับผิดชอบตอบไปใช่ภักดี
เพราะเธอมีคำบอกออกมาปราม
ฉันตั้งท้องสองเดือนเตือนก่อนนะ
อย่าได้ผละจากไกลใช่หวงห้าม
หาผู้ใหญ่ที่ดีวจีงาม
มาทาบทามสู่ขออย่ารอนาน
พ่อแม่หนุ่มนั้นกลุ้มสุมรุมจิต
ลูกมาผิดพลาดไปไม่สืบสาน
ตามแบบที่วางไว้ใจร้าวราน
ต้องจัดงานแต่งลูกเพื่อถูกทาง
กลางพรรษาใครว่าเป็นสิ่งถูก
ใช่เพื่อลูกแต่เพื่อหลานงานสะสาง
พลาดไปแล้วผิดไปใยครวญคราง
ตัวเธออ้างเอาสามีนี่กระไร
ผ่านพ้นงานหลายเดือนให้เคลื่อนคล้อย
ท้องยังน้อยมิโตใหญ่ให้สงสัย
หยอดคำโตโกหกพกลมใคร
หวังอะไรหรือเพียงหลอกบอกแต่งงาน
ผ่านมาอีกหนึ่งปีจึงมีลูก
รักพันผูกสามีจู๋จี๋หวาน
ให้เริ่มถอยล่องลอยคอยเนิ่นนาน
มิอยู่บ้านของตนจนหมองใจ
เธอพาลูกตามหาว่า “ไอ้เปรต”
“ไอ้ทุเรศ ปล่อยกูไปอยู่ไหน”
“ไปกินม้ากับพ่อมึงถึงคอกใด
เจอเมื่อไรน่าดูกูจะตาม”
เธอเหมือนคนเดินวนในบ่วงรัก
สุดห้ามหักหนีห่างทางเหยียดหยาม
หอบลูกน้อยถอยดูด้วยวู่วาม
หวังสามีมาตามด้วยย่ามใจ
การโกหกเริ่มแรกแยกความรัก
สามีมักมองไกลไปถึงไหน
เธอสร้างเรื่องผูกพันนั่นประไร
ความเชื่อใจพลันลดหมดจากตัว
ต้องหอบลูกกลับมาหาคนรัก
ยากจะหักใจปลิดคิดจากผัว
มาบัดนี้ดวงฤดีที่มืดมัว
พาให้ตัวยึดติดคิดผูกพัน
น่าเห็นใจเธอวัยยังสาวน้อย
ต้องมาคล้อยตามจิตที่คิดฝัน
หวังร่ำรวยกับสามีมิมีวัน
ให้จาบัลมีสุขอยู่ทุกครา
สละเรียนหารักหนักชีวิต
รึคิดผิดเสียแล้วอีแก้วหวา
สามีไม่เอาถ่านเอางานนา
ไม่เอาไร่รถราแต่ “ม้า” เอา
สิ่งที่เธอได้รับนับมิได้
เกิดจากใครกระทำนำอับเฉา
รับภาระแต่นี้มิมีเบา
หรือโง่เขลาบันดลให้จนใจ.
เป็นเรื่องจริงจากชีวิตของหนุ่มสาวคู่หนึ่งในหมู่บ้านที่ได้พานพบเธอทั้งสอง ฝ่ายหญิงออกจากการเรียนหนังสือระดับชั้น ป.ว.ช.ปีแรก ปัจจุบันอายุก็ยังไม่ถึง ๒๐ ปี ทั้งที่แต่งงานมาจนมีลูกแล้ว และเป็นการแต่งงานกลางพรรษาด้วย ประเพณีทางภาคเหนือโบราณว่าเป็นสิ่งไม่ดี “มันขึดบ้านขึดเมือง” ในแต่ละวันเห็นเธอขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวตามหาสามีที่ติดยาม้า ตามบ้านเพื่อนคนนั้นทีคนนี้หน่อย อย่างน่าเห็นใจ...กัมมัง สัตเต วิภชติ ยทิทํ หีนัปปณีตตาย...กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เป็นไป...ทรามหรือประณีต.
ความเห็น (12)
เรื่องราวทำนองนี้ ..... ปัจจุบันมีให้เห็นจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วจ้ะ.....ผู้ปกครองลูกศิษย์รุ่นท้าย ๆ ของคุณมะเดื่อก็อายุไม่ถึง 20 หลายคน มีลูกเข้าโรงเรียนแล้วจ้ะ.....เฮ้อ..!
.... ขอบคุณ บันทึกดีดีนี้้ค่ะ .... คนไข้หมอเปิ้น .... ท้อง อายุ 12 ปีค่ะ
เป็นเรื่องเศร้าใจ
คุณแม่วัยใสมาก
ถ้าครอบครัวอบอุ่น จะไม่ค่อยพบปัญหานะครับ
ขอบคุณครับพี่หนาน
มันเป็นความจริงของยุคสมัยนี้ค่ะ
น่าเศร้าใจนะครับ...
..สะท้อนภาพความจริงในสังคมไทยได้ชัดเจนและพบได้ทั่วไปจริง ๆ ค่ะ..
ความจริง...ในสังคมยุคปัจจุบัน
เป็นเรื่องน่าเศร้าใจ
สงสาร...เด็ก ที่ต้องมาพบเจอสภาพปัญหาเช่นนี้
ขอขอบคุณเพื่อนกัลยาณมิตรที่ให้กำลังใจและร่วมแสดงความเห็นทุกท่านมากครับ...
เป็นปัญหาของสังคมไทยในปัจจุบันนะคะ ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีแค่ 50 กว่าหลังคาเรือนที่ไอดินฯ เข้าไปอยู่เพียงประมาณ 1 ปี ก็พบปัญหาทำนองนี้ 4 รายค่ะ
ไอดินฯ ต้องขอโทษ คุณ "พี่หนาน" มากนะคะ ที่เห็นที่อยู่แจ้งไว้หลังแจ้งนานมาก วันนี้ ผจก.ฟาร์มไอดินฯ เข้าเมืองเลยฝากส่งเอกสารเรื่องการปลูกผักร่วมกับการเลี้ยงปลามาให้ ถ้าได้รับแล้วกรุณาแจ้งใน Blog ด้วยนะคะ และถ้าได้นำไปทดลองทำก็ช่วยเขียนบันทึกใน GotoKnow ให้ได้เรียนรู้ด้วย ขอบคุณมากค่ะ
ขอขอบคุณอาจารย์แม่ไอดิน-กลิ่นไม้ มากนะครับ ที่กรุณาไม่ต้องขอโทษหรอกครับ หากได้รับแล้วจะทดลองทำอย่างแน่นอน ได้ผลอย่างไรจะเขียนบันทึกให้ได้รับทราบกันทุกขั้นตอนครับผม...
มาอ่านเรื่องจริงของสังคมยุคปัจจุบันค่ะ เขียนกลอนได้ดีมากค่ะ
ขอบคุณคำชมของแม่ครูมากๆ ครับจะถือว่าเป็นกำลังใจในการเขียนครั้งต่อๆ ไปครับ