เก็บตกจาก HA1 : บูรณาการงานกับชีวิต ดั่งเมล็ดไทร อ.ชัยวัฒน์ ถิระพันธุ์
ได้มีโอกาสมางาน 13th HA National Forum เป็นงานประชุมที่ผมได้มีโอกาสมาเป็นครั้งที่ 3 ในรอบ 4 ปีครับ
ตอนแรกตั้งใจจะเข้า workshop ของ อ.วิธาน และ อ.สกล เรื่องการเขียน แต่มีคนลงทะเบียนกับอาจารย์ทั้งสองท่านจนเต็มทั้งสองวันเลยต้องหาที่ในการ เพิ่มเติมความรู้และแรงบันดาลใจกันใหม่
ไม่ต้องคิดมาก เข้าห้องใหญ่ Grand ballroom รี่แหละ ที่นั่งเยอะ พอที่จะเบียดนั่งได้บ้าง
คนแรกที่ได้เข้าฟัง คือ อาจารย์ชัยวัฒน์ ถิระพันธุ์ ชื่อเรื่องตาม theme ของการประชุมครั้งนี้ คือ บูรณาการงานกับชีวิต
ดูตามชื่อเรื่องแล้ว ไม่ค่อยอยากเข้าเท่าไหร่ เพราะรู้สึกเบื่อกับคำๆนี้ที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองใช้คำนี้ ประดิษฐ์ถ้อยคำให้สวยหรู ใช้กันเกร่อจนเป็นคำโหลๆ
แต่ดูที่วิทยากร อาจารย์ชัยวัฒน์ ผมเคยเข้า World cafe สั้นๆสองครั้งในการประชุมจิตตปัญญาของม.มหิดล รู้สึกประทับใจในกระบวนการของอาจารย์ เกิดข้อสงสัยว่า
แล้วทำไมต้องบูรณาการด้วยนะ งานก็คืองาน ชีวิตก็เป็นภาพใหญ่ แต่ความคิดของกระผม ชีวิตจริงๆก็คือหลังเลิกงานกับตอนดื่ม Pepsi (เต็มที่กับชีวิต)
อาจารย์พูดว่าอย่างไรบ้าง
-ผลงานที่ยิ่งใหญ่ เริ่มต้นจากคำถามที่ยิ่งใหญ่ ฉะนั้นเริ่มจากการตั้งคำถาม
-คำถามอะไร "เป้าหมายของชีวิตที่แท้จริงคืออะไร"
-"เราจะส่งต่อแผ่นดินไทยให้คนรุ่นหลังอย่างไร"
-เริ่มจากตนเอง แล้วนำไปสู่การพูดคุยแลกเปลี่ยนในกลุ่มคนเล็กๆก่อน
-คิดแล้วต้องทำด้วย
-อยากได้ Output ใหม่ ก็ต้องเปลี่ยน Input และ Process ใหม่
-เมื่อเลือกทำงานที่มีความหมายกับชีวิต เราก็มีราคาหรือต้นทุนที่ต้องสูญเสียไป
และผมสรุปว่าอย่างไร โดยขอเอาในสิ่งที่อาจารย์นำเสนอร่วมกับองค์ความรู้ที่ผ่านมา ขอเอาแนวคิดอริยสัจ 4 มาจับ
สภาพปัญหาของคนทำงานในปัจจุบัน(ทุกข์) - คนทำงานไม่มีความสุข ผลงานก็ออกมาไม่ดีหรือไม่มีประสิทธิภาพ
สาเหตุของปัญหา(สมุทัย) -
1)คนทำงานไม่มีเป้าหมายในการทำงาน ใช้ชีวิตหรือทำงานเป็นวันๆ ไม่เคยตั้งคำถามกับชีวิต
2)คนทำงานมีเป้าหมาย แต่เป้าหมายไม่ได้สอดคล้องกับเป้าหมายของชีวิต
3)คนทำงานมีเป้าหมายซึ่งตรงกับเป้าหมายของชีวิต แต่เป้าหมายของชีวิตนั้นไม่ได้มีความหมายหรือคุณค่าอย่างแท้จริง
เป้าหมาย(นิโรธ) - คนทำงานมีความสุข ทำงานโดยบูรณาการไปกับชีวิต ชีวิตกับงานเนียนเป็นเนื้อเดียวกัน
แนวทาง (มรรค)
1)หาเวลาให้กับตนเอง เพื่อถามตนเองว่า "เป้าหมายในชีวิตที่แท้จริงคืออะไร"
2)ได้เป้าหมายแล้ว ลองหากลุ่มเล็กๆที่เราไว้วางใจ เปิดวงพูดคุย เพื่อหล่อเลี้ยงกันและกัน
3)คิดอย่างเดียวไม่พอ ต้องทำด้วย
4)ทำแล้วต้องอดทน และยอมรับกับต้นทุนหรือโอกาสที่สูญเสียไป เช่นอาจารย์ที่มาทำงานภาคประชาสังคม อาจารย์ก็ต้องยอมสูญเสียโอกาสในการทำงาน ต้องทำงานกว่า 20 ปี กว่าจะได้รับการยอมรับ
ข้อเสนอแนะสำหรับโรงพยาบาล
-ทางโรงพยาบาลต้องจัดพื้นที่และเวลาในการพูดคุยแลกเปลี่ยนของบุคลากรถึงเป้าหมายในชีวิต
ความเห็น (2)
สวัสดีครับคุณหมอ การบูรณาการงานกับชีวิต ฟังด้วยกันในห้องนี้ และบันทึกไว้ที่นี้ http://www.gotoknow.org/blogs/posts/482112
ในมุมมองมุมคิดของ พนักงานเปลบ้านนอก
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปัน
ขอบคุณเช่นกันครับ ผมได้ฟังก็คิดตามไปว่า แล้วเป้าหมายชีวิตคืออะไรหนอ