สวัสดีค่ะ...
สวัสดีค่ะคุณบุษยมาศ
ขอบคุณ คุณวอญ่าที่มอบดอกไม้ให้
ขอบคุณเครื่องมือเจ็ดประการในการทำชุมชนบำบัด
สวัสดีค่ะ ท่านวอญ่า
ขอบคุณที่เข้ามาให้ความคิดเห็น ชุมชนบำบัดเป็นรูปแบบที่มีกลวิธีที่ แยบยลในการที่จะเข้าถึงภายในจิตใจของมนุษย์ โดยเฉพาะผู้ที่หลงผิดไปค่ะ ยังมีเครื่องมืออีกหลายชุดแล้วจะนำมาแลกเปลี่ยนอีกค่ะ
สวัสดีคะ น้องชายของดิฉันติดยาคะดิฉันอยากช่วยเหลือน้องและดิฉันก็สงสารพ่อกับแม่ด้วยที่บําบัดนี้อยู่ที่ใหนคะได้เสียค่ารักษาแพงใหมคะ
เข้ามาอ่านอีกรอบ เพื่อนำเครื่องมือไปออกแบบให้เหมาะกับกลุ่มเป้าหมาย
สวัสดีค่ะท่านวอญ่า
กลุ่มเป้าหมายที่ว่าเป็นกลุ่มใหนบ้างคะ ยินดีแลกเปลี่ยนประสบการณ์ค่ะ
ที่เจอมานี่มันยากตอนน้องเค้ากลับไปชุมชนที่แท้จริงแล้วยังเจอกับสภาพเดิม ๆ ของชุมชนเดิม ๆ (ตัวกระตุ้นภายนอก) และที่เป็นแรงสำคัญที่ถีบ(ไม่ใช่แค่ผลัก) ให้เขามาเสพซ้ำก็คือ ทัศนคติและการตีตราของคนในชุมชนโดยเฉพาะผู้นำชุมชน ที่ผมว่ายังต้องอาศัยเครื่องมือที่มาประสิทธิภาพมา "บำบัดชุมชน"ครับพี่อ้วน
สวัสดีค่ะ น้องต๊อก คน(ทำ)งาน
ที่ผ่านมาพี่อ้วนทำชุมชนจำลอง(Therapeutic Community Model) มีการศึกษาอย่างจริงจัง และพยายามจะรุกเข้าไปประสานกับชุมชนจริง แต่ด้วยระบบราชการที่พี่ทำอยู่ไม่อำนวย แต่ปัจจุบันพี่เออรี่ออกมาสร้างรูปแบบการบำบัดที่ จอมทองกำลังสร้างเครือข่ายกับชุมชนในท้องถิ่น คาดว่าภายในปีหน้าคงจะเป็นรูปธรรม ไว้มีโอกาสมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันนะคะ
น้องต๊อกคะ ลืมบอกค่ะภาพข้างล่างเป็นภาพชุมชนบำบัดภาคเหนือแห่งประเทศไทยนำมาให้ชมอีกครั้งค่ะ
เป็นกิจกรรมรูปะรที่เห็นด้วยอย่างยิ่ง(มาแต่ไหนแต่ไร)ในสิ่งที่พี่พยายามทำครับ
ช่วงนี้หากน้อง ๆ ในศูนย์ (ชุมชน) อยากทำโครงการอะไรเพื่อต่อยอดศักยภาพ
ให้น้องเขาฝึกทำและร่างโครงการได้เลยครับ เดี๋ยวผมและทีมจะลงผลักดันงบ
เสนอทาง ปปส. และตอนนี้ผมเสนอชื่อพี่อ้วน เป็นคณะอำนวยการระดับภาคในการ
ขับเคลื่อนกิจกรรมกองทุนแม่ ในชุมชน 8 จว.เหนือบนเป็นที่เรียบร้อย เขามีกำหนดการประชุม
23-25 พ.ย. ครับ รายละเอียดผมจะส่งให้อีกครั้งนึงในเวลาใกล้ ๆนี่ครับผม
สวัสดีค่ะน้องต็อก คน(ทำ)งาน
ขอบคุณที่ให้เกียรติ และเห็นความสำคัญของงานที่ทีมงานทำอยู่ และคงจะทำต่อไปจนกว่าจะหมดหนทางจริงๆ ดีใจที่เรามาเจอกันอีกครั้ง และมีโอกาสได้ทำประโยชน์ร่วมกัน ถ้าจะสะดวก รบกวนน้องส่งเอกสารต่างๆ รวมถึงหนังสือแต่งตั้ง กำหนดการประชุม ไปตามที่อยู่ตามหน้าประวัติส่วนตัวนะคะ พี่จะได้มีช่องทางออกมาปฏิบัตภารกิจที่เกี่ยวข้องได้ค่ะ ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะคะ
ดีจังเลยครับที่ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการเลิกใช้ยา...หลายคนมักมองผู้ติดยาเสพติดไงแง่ลบเป็นส่วนใหญ่...จริงๆแล้วผมว่าพวกเค้าไม่อยากมีชีวิตแบบนี้หรอกครับ....ผมข้อแชร์เรื่องสบการณ์หน่อยนะครับคิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์ไม่ทางใดก็ทางนึง....ผมก็เป็นอีกคนที่เคยเข้ารับการบำบัดในระบบ TC ซึ่งถือว่าเป็นที่แรกๆในประเทศไทยเลยก็ว่าได้ครับเป็นการนำโปรแกรมของ DAY TOPมาประยุกใช้ครับ เพราะถ้าทำตามเค้าหมดสมาชิกคงต้องประสาทกินแน่ๆเพราะเค้าจะต้องอยู่ด้วยความหวาดระแวงคนรอบข้างว่าจะคอยจ้องจับผิดเค้า....ผมเข้าไปปี40แต่แบบไม่เต็มใจนะครับ(พ่อ-แม่เอาตำรวจมาจับไป)แล้วผมยังขู่เค้าอีกด้วยว่า(อย่าให้ผมออกไปได้นะจะเลวให้หนักกว่าแต่ก่อนอีก)ยอมรับเลยครับว่าเป็นครั้งแรกที่ต้องจากพ่อ-แม่ไปใช้ชีวิตที่อื่น ตอนนั้นผมอายุได้17ปี ติดยาหนักมากๆ ที่นี่เค้าบอกผมวันแรกที่เข้าไปว่าผมเป็นเคสที่เลิกยากที่สุดเพราะผมเสพทุกอย่างที่เป็นยาเสพติด คือทดแทนกันได้ทุกอย่าง....ผมเข้าใจความรู้สึกของน้องๆเค้าดีครับว่าอยากกลับบ้านกันทุกคน...โปรแกรมของที่นี่ใช้เวลา1ปี6เดือนครับ จะว่านานก็นานแต่ถ้ามองดูดีๆผมว่ามันไม่นานหรอกครับจากคนที่ไม่เต็มใจจะเลิกอย่างผม พยายามชวนเพือนสมาชิกหนีก็ทำแต่สุดท้ายพอถึงเวลาเข้าจึงๆผมกลับกลัวการที่จะต้องกลับออกไปสู่โลกภายนอกทั้งๆที่ทางศูนย์ก็มีกิจกรรม DAY-OFF ให้สมาชิกทุกคนค่อยๆกลับสู่สังคมทีละนิดอย่างน้อยก็กับคนในครอบครัว...วันแรกที่ได้สิทธิ์กลับบ้านผมรู้สึกประหม่ามากๆกับการที่ตัวเองเดินอยู่บนท้องถนนร่วมกับคนอื่นๆไม่มีความมั่นใจในตัวเองรู้สึกว่าตัวของเราไม่เหมือนกับคนอื่นๆคิดอยู่ตลอดว่าเราคือผู้ป่วย...และที่สำคัญมากก็คือกลับมาเห็นภาพเก่าๆสังคมเก่ามุมห้องเดิมๆที่เคยใช้เสพยา.....มันกดดันมากๆสำหรับการผืนความอยากความต้องการของตนเองครับ ส่วนมากจะพลาดกันในรอบแรกเยอะมาก การจะกลับเข้าไปสู่สังคมได้นั้นไม่ใช้เรื่องง่ายๆครับ...ความกดดันแรกที่ต้องเจอก็คือ คนในครอบครัวที่ยังระแวงเราอยู่ตลอดเวลาจนทำให้เรารู้สึกน้อยใจเลยก็ว่าได้ ถ้าใจแข็งก็ดีไปครับแต่ส่วนมากที่เห็นคือจะประชดประชันไปเลยสุดท้ายก็พลาดในที่สุดfailครับ ผมไม่ค่อยห่วงเรื่องการใช้ชีวิตที่สถานบำบัดหรอกครับเพราะยังไงซะคนเราก็ต้องรู้จักปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมได้แน่ๆ จากความผิดพลาดที่ตัวเองเคยทำให้พ่อ-แม่ต้องเสียใจนับครั้งไม่ถ้วน ผมเลยตัดสินใจทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ต่ออีก2ปีครับ ช่วงนั้นยาเสพติดระบาดมากๆสมาชิกที่เข้ารับการบำบัดมีจำนวน300กว่าคน...ลองนึกดูคับผมเข้าเวรคนเดียวมีCOประจำวันค่อยช่วย1คน เหนื่อยครับแต่ก็รู้สึกดีไปอีกอย่าง...ผมมีสมาชิกในเคสอยู่ประมาณ35คนที่ต้องค่อยดูแลคอยให้คำปรึกษาคือเราต้องเข้าไปนั่งอยู่ในหัวของเค้าเลยก็ว่าได้...สมาชิกทุกคนที่เข้ามารับการบำบัดอาจมีพื้นฐานครอบครัวหรือนิสัยไม่เหมือนกันอยู่บ้างแต่หลังจากเค้าทั้งหลายได้ลองเปิดความรู้สึกของตัวเองออกมาให้เพื่อนๆได้ช่วยเหลือได้ชี้ถึงข้อบกพร่องของตนเองแล้วนำมาปรับปรุงนิสัยเก่าๆในสมัยที่ยังเป็นผู้เสพออกไปให้มากที่สุด ตัวสมาชิกเองก็จะมีทรรศนคติที่ดีในการควบคุมความคิดของตนเองสามารถแยกแยอะสิ่งต่างๆได้ดีขึ้นไม่ใช้อารมณ์และความรู้สึกมาตัดสินปัญหา บางอย่างในโปรแกรมอาจจะดูขัดๆกับสังคมไทยไปบ้างพูดง่ายๆก็คือต้องทำอะไรด้วยตนเองห้ามทำให้ผู้อื่น ถือเป็นการหัดปฎิเสธสิ่งที่ผู้อื่นหยิบยื่นให้ ศูนย์เกิดใหม่ทุกวันนี้ต่างจากแต่ก่อนมากเลย เมื่อก่อนมีพี่นาวีกับพี่อู๊ดรันโปรแกรม สมาชิกรุ่นนั้นประมาณ30%เรียนจบมีหน้าที่การงานที่ดีอยู่ในองค์กรชื่อดังก็หลายคนครับ...ส่วนตัวผมไม่ได้คาดหวังว่าทุกคนต้องทำได้เสมอไปแต่อย่างน้อยถ้าตัวเราสามารถฉุดเค้าขึ้นมาจากเหวได้ไม่ต้องมากหรอกครับแค่คนเดียวผมก็ภูมิใจแล้ว....มีmottoดีๆที่ผมจำไว้เตือนตัวเองเสมอ"จงอย่าลืมว่าตัวเราเคยเป็นใครมาก่อน"อย่าลืมนะครับน้องๆทั้งหลายว่าเราเคยผิดพลาดอย่างไรมา เอามันมาเตือนสติตัวเองเสมอๆนะครับ คนเราถ้าชนะตัวเองได้ซะอย่างอะไรก็ไม่ต้องกังวลแล้ว...ผมเอาใจช่วยผู้ที่กำลังเลิกและผู้ที่คิดอยู่ว่าจะเลิก...ถ้าคุณๆทั้งหลายทำได้สำเร็จมันเหมือนตายแล้วเกิดใหม่เลยนะครับ คิดไว้เสมอว่าไม่มีใครบังคับให้เราไปใช้ยานอกจากตัวของเราเองที่คิดว่ามันสามารถทดแทนสิ่งที่เราขาดได้ คนในครอบครัวก็ต้องร่วมมือด้วยนะครับอย่าจ้องจับผิดตลอดเวลานะครับ คุยกับเค้าให้คำปรึกษาบ้างอย่างน้อยเค้าก็ยังรู้ว่ามีใครคอยห่วงเค้าอยู่...เลิกเสพยาไม่ยากอย่างที่คิดครับสู้ๆๆๆๆ.....
สวัสดีค่ะ คุณ joe80(re-birth)
ดีใจค่ะที่มีคน อยู่ในอุดมการณ์เดียวกันเข้ามาแลกเปลี่ยน อ่านข้อความไปก็รู้สึกคุ้นเคย ยังคิดว่าเราเคยพบปะกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะว่าความคุ้นชินที่เปรียบเสมือน เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน คือ บ้านทีซีนั่นเอง จึงสื่อกันอย่างเข้าอกเข้าใจในความรู้สึก.....ขออนุญาตนำข้อความไปเผยแพร่ให้น้องๆในบ้านพระเมตตา จอมทอง เชียงใหม่อ่านนะคะ จะได้เป็นกำลังใจในการต่อสู้กับตนเองเพื่อเดินต่อค่ะ
ครั้งแรกที่เปิดเจอ ดีใจค่ะสำหรับอุดมการณ์และความคิดทุกความคิด เป็นคนตราดค่ะ เป็นวิทยากรค่ายยาเสพติดมาตั้งแต่ปี 46 แต่นะปัจจุบันก็ทำงานแบบงงๆ ทิศทางของผู้บริหารหลากหลายเพราะเป็นข้าราชการ ไม่มีอิสระทางความคิด แต่ถ้าเราแชร์ความรู้สึกจากความเป็นจริงบ้างเราน่าจะมีความสุขกว่านี้
สวสดีค่ะ คุณกมลพรรณ ดีใจเช่นกันค่ะที่เข้ามาแลกเปลี่ยน ให้กำลังใจนะคะ เชื่อว่าประสบการณ์อันยาวนานจะส่งผลให้คุณมีความสุขค่ะ ปัจจุบันดิฉันทำงานอย่ที่นี่ค่ะ เข้าเฟสบุ๊คแลกเปลียนได้อีกทางค่ะู่