เขตรั้ว สีบลู
.. ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นของนักศึกษาใหม่ ในสถานที่ใหม่ หรือเป็นเพราะฉันไม่เคยห่างบ้านเลยตลอด 17 ปีที่ผ่านมา สัปดาห์แรกของการปรับตัว จึงดูจะยากสักหน่อยสำหรับฉัน โรคภูมิแพ้ที่ไม่เคยกำเริบมานานหลายปี บัดนี้ พากันรุมทึ้งร่างกายของฉันจนบอบช้ำ จนต้องหามเข้าโรงพยาบาลกลางดึก แต่ด้วยความห่วงใย และการดูแลเอาใจใส่จากอาจารย์ประจำหอพัก พี่ ๆ และเพื่อนร่วมห้อง รวมทั้งเสา เพื่อนรักจากหาดใหญ่ ก็ทำให้ฉันสามารถเอาชนะโรคร้ายได้ในที่สุด..
...
“รุ่นพี่ที่มามอบพวงมาลัยรับขวัญให้คนแรก คือ พี่มาลัยของเรา พี่มาลัยจะคอยดูแลทุกอย่าง มีอะไรให้ปรึกษาพี่มาลัยนะ เอ้า!!เข้าไปเลย” สิ้นเสียงพี่สตาฟท์ที่คุมซุ้มอยู่หน้ามหาวิทยาลัย ฉันก็ไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองถูกผลักเข้ามาทำปู้ยี่ปู้ยำในซุ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกอีกที ก็ออกมานอกซุ้มด้วยสภาพ คล้ายตกถังสี ต่อด้วยถังกาว และคล้ายกับผ่านการเป็นผ้าใบวาดภาพของเด็กโรงเรียนอนุบาลมาอย่างลงตัว
“หวัดดีจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง สวยจริงๆน้องเรา” เสียงทักทายแรก ที่ดูจะกระแทกกระทั้นนิดหน่อย จากการมะรุมมะตุ้มภายในซุ้ม ทำให้ฉันยิ้มรับอย่างเขินอาย ฉันยกมือไหว้รุ่นพี่ ที่ต่อไปนี้พี่คนนี้คือ “พี่มาลัย” ของฉัน
พี่เก๋ ยิ้มทักทายอีกครั้ง พร้อมคล้องพวงมาลัยหอมชื่นใจให้ นับเป็นการเริ่มต้นที่ดี หลังจากที่ต้องปรับตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายวันเพราะไกลบ้าน ต่อไปนี้คงมีพี่ มีเพื่อน ให้ได้อุ่นใจขึ้นมาบ้าง..
...
“...ตื่นเถิดวัวควาย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลงชาติจะเรืองดำรง ก็เพราะเราทั้งผอง...” เสียงเพลงร้องเรียกปลุกสาว ๆหอหญิงดังขึ้นอีกแล้วเมื่อฟ้าใกล้สาง นี่คือสัญญาณแห่งการเริ่มต้น “รับน้อง” ของเราชาวม.อ.ปัตตานี
“อ้าว!! ตื่นๆ ตื่นกันได้แล้ว พวกหอชายมาร้องเรียกแล้ว” พี่เอ้พี่ใหญ่ของห้อง 216 ประจำหอ 5 ร้องเรียกให้น้องเมท (คำว่า “เมท” มาจากคำว่า “รูมเมท” roommate เป็นคำภาษาอังกฤษ แปลว่า เพื่อนร่วมห้อง “น้องเมท” จึงแปลว่า “น้องร่วมห้อง”) ตื่นพร้อมปฏิบัติภารกิจ
“ไปเอาน้ำที่เตรียมไว้ในห้องน้ำมาสิ” พี่เอ้บอกถึงปฏิบัติการขั้นต่อไป
ฉันจึงกุลีกุจอไปหิ้วถังน้ำที่เตรียมน้ำผสมผงซักฟอกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออกมา
“เอ้า สาดลงไปเลย เล็งดีดีนะ เอาให้โดนกันทั่วหน้า ทั้งน้องเฟรชชี่ ทั้งพี่ ๆ หอชาย อยากมาร้องเพลงปลุกดีนัก” พี่เอ้สั่ง พร้อมหัวเราะชอบใจ
ไม่เพียงแต่ห้องของเราเท่านั้นที่ทำเช่นนี้ แต่นี่เป็นหนึ่งในธรรมเนียมการรับน้องของม.อ.ปัตตานี ที่อย่างน้อยก็เป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความสนุกสนานให้กับการรับน้องใหม่ การหยอกเย้าตามประสาหนุ่มสาวแบบพองาม สามารถสร้างรอยยิ้ม และความประทับใจขึ้นมาได้อย่างง่าย ๆ ทำให้ภาพการรับน้องใหม่ที่นี่ ดูไม่ตึงเครียดเกินไป ดังที่ผู้ใหญ่หลาย ๆ คนเข้าใจ
เดือนแรกของการเปิดเทอม นอกจากการปรับตัวเรื่องการเรียนที่ดูจะแปลกใหม่ เพราะไม่มีอาจารย์มาคอยจ้ำจี้จ้ำไชให้ทำการบ้านหรืออ่านหนังสือแล้ว เราชาวเฟรชชี่ยังต้องเผชิญกับการรับน้องหลากรูปแบบ ในหลากสถาบันย่อม ๆ ที่รุ่นพี่ตั้งขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็น รับน้องหอพัก รับน้องคณะ รับน้องมหาวิทยาลัย รับน้องชมรม รับน้องโรงเรียน รับน้องจังหวัด รับน้องอำเภอ รับน้องหมู่บ้าน รับน้องเอ็นดู รับน้องสังเวช รับน้องเวทนา และยังมีอีกมากมายแล้วแต่สังกัดใดจะรวมตัวกันได้มากน้อยแค่ไหน เวลาทั้งหมดของพวกเราจึงหมดไปกับการเรียน และกิจกรรมรับน้องตั้งแต่เช้ายันดึก
...
เขตรั้วสีบลู
สร้างความชื่นชู ณ รูสะมิแล
น้อมดวงแดด้วยรักแท้และแน่นอน
คอหงส์เช่นกัน ร่วมจิตสัมพันธ์รักร่วมพระบิดร
รักร่วมใจเหมือนสิงขรมิเคลื่อนคลาย
โอ้พระพฤกษ์นี้ศรีตรังใหญ่
ที่เราร่วมใจไว้ดั่งหมาย
สัญลักษณ์แทนใจกาย อยู่อาจิณ
ผูกพันมั่นเกลียว ร่วมสายเลือดเดียวสงขลานครินทร์
ได้ร่มเย็นทุกชีวินเพราะพระราชบิดา
โอ้ศรีสถาบัน
ที่เราร่วมกันพลันได้มาศึกษา
รู้และเรียนศาสตร์นานา พาก้าวไกล
เราขอปฏิญาณ ตั้งปณิธานและสาบานมั่นไว้
เราจะพลีทั้งกายใจไว้ศักดิ์ศรี
จะจงรัก
ภักดีมั่น จะร่วมสร้างสรรค์ในสิ่งดี
จะอุทิศชีวิตพลี เพื่อชาติไทย
ให้สมนามา ว่าลูกสงขลานครินทร์ยิ่งใหญ่
พระราชบิดรที่เกรียงไกร เหนือหัวใจแห่งเรา
เสียงเพลงมาร์ชประจำมหาวิทยาลัยดังขึ้นทุกเย็น ในเทศกาลประชุมเชียร์ เสมือนเป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่จะต้องสืบทอดเพลงแห่งสถาบันนับสิบ ๆ เพลง และเตรียมพร้อมสำหรับการประชันเชียร์ระหว่างคณะที่จะมีขึ้นในไม่ช้า
“น้องจ๋า ทำไมถึงไม่ตั้งใจเลย พรุ่งนี้จะประชันอยู่แล้ว แล้วอย่างนี้จะไปสู้เค้าได้เหรอ” พี่โน้ตโอดครวญ
“เอ้า! แล้วนั่น คันอะไรน่ะ ถ้าคันนักลงมาคันตรงนี้มา แล้วพวกผู้หญิง เก็บเผ้าผมดีรึยัง อย่าให้เห็นนะว่าเอามือมาปัดผมอีก เธอใส่เสื้อไว้ในกางเกงให้เรียบร้อยซิ นี่มันอะไรกัน น้องคณะมนุษย์ฯ ปีนี้ ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ปีที่แล้วพี่ทำกันมาดี จะมาเสียชื่อก็เพราะเด็กรุ่นนี้แหละ” ป้านกเอี้ยง กะเทยประธานชมรมเชียร์ทั้งบ่น ทั้งด่ายาวยืด
“โน้ต ไม่เป็นไร ถ้าแพ้ก็ไม่เป็นไร แกไม่ต้องร้องไห้ ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว น้องเค้าไม่ให้ความสำคัญก็ไม่เป็นไรนะ” เสียงพี่ชา สตาฟท์ชมรมเชียร์อีกคน วิ่งเข้ามาปลอบพี่โน้ตที่ดูเหมือนจะกำลังร้องไห้
รุ่นพี่ต่างวิ่งกรูกันไปที่พี่โน้ต จับกลุ่มกันปลอบโยน และเริ่มหลั่งน้ำตากันออกมาทีละคน สถานการณ์เช่นนี้ทำให้เราชาวเฟรชชี่คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์กว่า 500 คน รู้สึกแย่มาก แต่ด้วยความที่ทั้งร้อน ทั้งเหนื่อยกับการซ้อมที่ดูจะโหดเยี่ยงการฝึกรบในสมรภูมิใหญ่ ทำให้หลายครั้ง เราร้องเพลงผิด และเริ่มหมดแรงที่จะเปล่งเสียง
รุ่นพี่เดินหายออกไปนอกห้อง 500 แล้ว เหลือเพียงนักศึกษาปีหนึ่งที่ยืนนิ่ง ตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเราไม่เคยคิดว่า การร้องเพลงเชียร์และการประชันเชียร์จะดูเป็นภาระสำคัญในการเรียนมหาวิทยาลัย..ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ตามกฎของห้องประชุมเชียร์ ทุกคนได้แต่ยืนนิ่ง และอึ้ง รอคอยเพียงการกลับเข้ามาของรุ่นพี่
สักพัก ป้านกเอี้ยงก็เดินเข้ามา “ไม่ต้องซ้อมแล้วค่ะ เห็นมั้ยคะว่าน้องทำให้ความตั้งใจของพวกพี่หมดลงไปแล้ว พรุ่งนี้เราจะไม่ประชันแล้วค่ะ กลับไปนอนกันเถอะ” พูดจบพี่นกเอี้ยงก็ก้มหน้าร้องไห้ เพื่อนเราบางคนก็ร้องไห้ออกมาด้วยเพราะสถานการณ์ที่ทั้งตึงเครียดและกดดัน
“พี่ขออีกสักครั้งได้มั้ย ทำเพื่อคณะเราอีกสักครั้งได้มั้ย ได้มั้ยคะ” พี่ชาเดินเข้ามาภายในห้องด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม
พวกเราพยักหน้าพร้อมกับตอบว่าได้ รุ่นพี่เริ่มทยอยกลับเข้ามาในห้องประชุม และสั่งซ้อมเพื่อการประชันอีกครั้ง ..แล้วเสียงเพลงที่ดั่งกระหึ่มจากหัวใจก็ลั่นกังวาน จากห้อง 500 สอดสำเนียงแผ่กระจายสู่ทั่วทุกสารทิศในมหาวิทยาลัย วันนั้น เป็นวันที่เราชาวเฟรชชี่ร้องเพลงสถาบันได้ไพเราะที่สุด..
สิ้นสุดการประชันเชียร์ในคืนวันรุ่งขึ้น ผลการตัดสินออกมาว่าทุกคณะได้คะแนนเสมอกัน พร้อมกับความลับที่ถูกเปิดเผยว่า สถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน คือฝีมือการแสดงของพี่ ๆ กะเทยชมรมเชียร์ ที่ต้องการให้น้องตั้งใจกับการซ้อม พวกเราแทบจะละลาย เมื่อรู้เช่นนั้น ถ้ามีประกาศผลออสการ์ที่ม.อ.ปัตตานี พี่กะเทยกลุ่มนี้ คงไม่มีใครพลาดรางวัล ..และความลับนี้ก็ยังจะเป็นความลับต่อไปถึงรุ่นน้องเฟรชชี่ปีหน้า..ในวันประชันเชียร์..
...
“เกตอยากจะเข้าชมรมนาฏศิลป์และดนตรีไทยค่ะ ได้ยินเสียงเพลงที่พี่เค้าซ้อมแว่วมาทุกวัน มันทนไม่ไหวแล้วค่ะ อยากจะไปเล่นดนตรีบ้าง ” ฉันเปรยกับพี่มาลัย
“แล้วพอจะเล่นเครื่องดนตรีอะไรเป็นรึเปล่า มีพื้นฐานมั้ย ” พี่เก๋ถาม
“ก็พอเล่นขิมได้ค่ะ เพราะตอนมัธยมก็เป็นนักดนตรีไทยของโรงเรียน พี่เก๋พาเข้าไปหน่อยนะ พรุ่งนี้เลยนะ ” ฉันเริ่มขอร้อง
“จริงๆแล้วที่นี่จะมีวันเปิดโลกกิจกรรม เป็นวันที่ทุกชมรมจะมานำเสนอกิจกรรมภายในชมรมของตัวเอง ถ้าใครสนใจก็เข้าไปสมัครได้เลย แต่ถ้าเกตอยากเล่นจริง ๆ ก็ลองเข้าไปก่อนได้ ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไป ” พี่เก๋ใจดีรับคำ
...
ฉันเดินเข้าชมรมด้วยความตื่นเต้น ใจคิดแต่ว่าจะทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง “ฉันจะต้องไปงานดนตรีไทยอุดมศึกษาให้ได้ ฉันอยากบรรเลงดนตรีไทยร่วมกับสมเด็จพระเทพฯ ฉันต้องทำได้ ”
“ถ้ามีพื้นฐานก็ลองเล่นดู แล้วเดี๋ยวมาต่อเพลงกัน จะได้เล่นงานวันไหว้ครูอาทิตย์หน้านี้เลย ” พี่ต้อ ประธานชมรมนาฏศิลป์และดนตรีไทยชวน
การเป็นสมาชิกวงดนตรีไทย ม.อ.ปัตตานีไม่ยากอย่างที่คิด เพียงแค่มีความตั้งใจ ก็สามารถเล่นได้ แม้จะไม่มีพื้นฐาน ดนตรีไทยคือดนตรีที่อ่อนโยน อย่างน้อยคำของครูคนแรกที่สอนให้ฉันเล่นดนตรีไทยตั้งแต่สมัยประถมก็ลั่นอยู่ในใจเสมอมา “ครูเชื่อว่านักดนตรีไทยลูกศิษย์ครูทุกคน ไม่มีใครโง่ ดนตรีจะสอนให้เรามีสมองดี มีความจำดี เพราะฉะนั้นนักดนตรีไทยทุกคนจะเป็นคนที่เรียนดี ไม่เชื่อลองพิสูจน์ ”
เมื่อเป็นนักดนตรีไทยม.อ.ปัตตานี ก็ต้องเล่นเพลงของมหา’ลัย และเพลงแรกที่ฉันต้องเล่น ก็คือ
เพลง“โหมโรงรูสมิแล”
..รูสมิแล นามนี้ มีความหมาย
คือเก้าต้นที่เรียงรายเป็นทิวสน
แหล่งความรู้แหล่งวิชาปัญญาชน
จุดเริ่มต้นของสงขลานครินทร์
เป็นศูนย์กลางทางสังคมมนุษยศาสตร์
ศึกษาศาสตร์ อิสลาม รัฐศาสตร์ศิลป์
การสื่อสาร วิทย์ฯเทคโน คู่แผ่นดิน
ณ แดนดิน ถิ่นบุหงา ปัตตานี..
(อ่านต่อฉบับหน้า)
พิมพ์ครั้งแรกหนังสือพิมพ์ทางไท ปักษ์แรก กรกฎาคม
แก้ไขครั้งล่าสุด 25
มีนาคม 2552
ความเห็น (15)
แล้วจะมาติดตามอ่านบันทึกของลูกพระบิดาด้วยกันค่ะคุณ "Jarinya"
ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ค่อยๆปรับตัว..ค่อยๆเรียนรู้..แล้วสิ่งดีๆจะเกิดขึ้นครับ
ช่วงแรกๆก็โทรกลับบ้านบ่อยๆก็ดีครับ จะได้ไม่เหงา..สู้ๆครับ
ขอบคุณค่ะ สำหรับทุกกำลังใจค่ะ
จริง ๆ แล้ว ณ แดนดิน ถิ่นบุหงา ปัตตานี เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างปี 2543 - 2546 ซึ่งเรื่องทั้งหมดถูกเขียนแบ่งเป็นตอน ๆ เสมือนการย้อนความทรงจำวัยเรียนของผู้เขียน ตอนที่ 1 - 4 เคยถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ทางไท สำหรับตอน "เขตรั้ว สีบลู" นี้เป็นตอนที่สองค่ะ ซึ่งผู้เขียนก็ยังเขียนไม่จบ คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องยาวพอสมควร แต่เพราะเป็นความประทับใจในวัยเรียน จึงคิดว่าจะนำมาถ่ายทอดไว้เป็นตอน ๆ ที่นี่ ยังไงก็ขอกำลังใจ และคำแนะนำด้วยค่ะ
สำหรับน้องอาร์ม คงได้พบกันในวันที่ 1 นี้ค่ะ
- เดี๋ยวก็ได้เจอครับ
- ได้ยินเพลงมหาลัยแล้ว รู้ใจเต้นแรงยังไงไม่ทราบ
- นี่ถ้าได้ยินเพลง คณะละก็ คงลุกขึ้นยิ่นร้องแล้วล่ะ
- "งามแดนดินถิ่นวิทยาการ.."
ขอบคุณครับ บันทึกช่วยย้อนอดีตเมื่อ 20 ปีที่ผ่านมา
สิงห์น้ำเงินรุ่น 11 รหัส 32
ตามระลึกความหลังรั้วสีบลูครับ อิอิ
เมื่อใดที่ย้อนอดีตไปสมัยเรียน มีอะไรหอมหวลให้อมยิ้มเสมอ
โดยเฉพาะลูกพระบิดาที่ปัตตานี...
เลโคลน
ปลาตีน (หัวใจปลาตีน)
ทิวสน
ลานอิฐ
ลานเล
ลานประดู่
ลานมวย (ลานกิจกรรม)
หอ 5 (ผีดุ)
หอ 8 (สาวสวย)
หน้าองค์การนักศึกษา (ชาวอาสาฯ ไม่เคยหลับนอน)
ชมรมนาฏศิลป์ฯ
รูสะมิแล (และนัดรูฯ)
ตลาดจะบังติกอ
ร้านน้ำชา
หมอวิทย์
โต้รุ่ง
สัตว์ประหลาด (ฟรี)
ก๋วยเตี๋ยวจับกัง
Bike Tour (คู่ไบค์)
รับน้องมาลัย
วันเปิดโลกกิจกรรม
รับน้องมหาลัย (คู่สามี - ภรรยา)
พี่บัดดี้, พี่เอ็นดู, พี่เทค, น้องสังเวช, น้องเวทนา
แคลิฟอร์เนีย
กือโป๊ะ
กินเจฟรีที่ศาลเจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว
ระเบียงมอ.
หน้าพระบิดา กับไข่ต้มแก้บน
คานห้ามเหยียบเพราะจะเหม็ง
ต้มถั่วเขียว
ห้อง 500
ร้านโกเจี๊ยบ
ตึก 19
ละหมาดวันศุกร์
...
โน้ต ญี่ปุ่น
อ่านแล้วขนลุก น้ำตาไหลแบบไม่ได้ ดราม่า ขอบพระคุณ ที่ยังจำช่วงเวลา มีค่าครั้งเก่าก่อนได้นะคะ
ขอให้มีความสุขยิ่งๆขึ้นไปค่ะ
ป้านกเอี้ยง
นังน้องคนนี้มันเก็บรายละเอียด ดีจริงๆ ไม่มีอีกแล้วจริงเหรอ ชมรมเชียร์ ป้าเศร้า
ขอให้เก็บความทรงจำดีๆเหล่านี้ไว้นะจ้า ...ป้านกเอี้ยงตัวจริงเสียงจริง ประธานชมรมเชียร์ 3 สมัย
ขอบคุณพี่โน้ต กับป้านกเอี้ยง ที่เข้ามาแลกเปลี่ยนค่ะ ในรายละเอียดอาจจะไม่ตรงตามความจริงทั้งหมด แต่ก็พยายามที่จะให้ถูกบิดเบือนน้อยที่สุด คิดถึงม.อ.ปัตตานีเหมือนกับพี่ ๆ ทุกคนค่ะ :)
พี่โน้ตค่ะ ยังมีอีกช่วงที่อ้างถึงพี่ ในบันทึกนี้
http://www.gotoknow.org/blog/bungapattani/249020
ผู้ชายที่รับหนูสองคนวันที่ไปสอบสัมภาษณ์ และดีใจกับน้องใหม่ แบบที่ทำให้หนูประทับใจมากก็คือพี่นั่นเอง ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีในวันนั้นที่ยังตราตึงมาถึงทุกวันนี้ค่ะ
น้อง ตามมาซาบซึ้งกับบรรยากาศรับน้อง
มาพบบันทึกนี้แบบบังเอิญอีกแล้วเกต
บังเอิญยังไงคะบัง :)
พี่ต้อ อังกฤษ 41
ขอบคุณน้องเกดที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ นะจร้าาาาาาา
ขอบคุณเช่นกันที่เข้ามาอ่านค่ะพี่ต้อ :)