• เดินทางถึงกรุงวอชิงตัน ดี ซี เช้าวันพุธที่ ๑๑ เจออากาศค่อนข้างร้อนเหมือนเมืองไทยไม่มีผิด อากาศที่อเมริกาก็อย่างนี้ เวลาหน้าร้อน อากาศก็จะร้อนมาก แต่พอถึงหน้าหนาว ก็หนาวจนหูชาบางวันหิมะลงหนามาก จนเอารถออกไม่ได้

• วันนี้ต้องออกเดินทางไป กรุงวอชิงตัน ดี ซี หลังจากทำธุระที่ลาสเวกัส นาน 2 สัปดาห์ ออกจาก ลาสเวกัส ด้วยสายการ Air Tran เที่ยวบิน 519 เวลา 11.50 pm(ตามเวลาpacific time zone ฝั่งตะวันตกของอเมริกา) ถึง สนามบินเมือง milwaukee รัฐ wisconsin เวลา 5.30 am (เวลาcentral time zone) เช้าของวันพุธที่ 11
• หลังจากนั้นก็ต่อเครื่อง ด้วยสายการบินเดียวกัน ออกจากเมือง milwaukee เที่ยวบิน 353 เวลา 6.20 am(ตามเวลา central time zone)ถึงวอชิิงตัน ดี ซี เวลา 9.14 am (เวลา eastern time zone)

• สวัสดีครับ อาจารย์(น้อง)วศิน  จริงๆแล้วไม่อยากให้ใครเรียกพี่หรอกเพราะมีความรู้สึกว่าตัวเองแก่ ฮิ ฮิ อากาศที่อเมริกา ไม่ค่อยจะเหมือนกันเท่าไหร่  ผม..เอ๊ย.พี่เคยอยู่ที่รัฐ new hampshire เกือบเหนือสุด หน้าหนาวบางวันอากาศติดลบเกือบ 15 ํc ขนาดจอดรถไว้หน้าบ้านตื่นเช้ามาเอารถออกไปไม่ได้ เพราะมีน้ำแข็งเกาะแน่นทั้งคัน ต้องรอให้น้ำแข็งละลายก่อน แต่รัฐทางใต้บางรัฐอากาศร้อนเหมือนเมืองไทย ที่อเมริกาสบายดีครับ

เห็นอาจารย์วศิน พูดถึงเรื่องผ้าห่ม ผมขอเล่าเรื่องผ้าห่มนิดหนึ่ง หลายปีที่ผ่านมาผมเคยไปหาที่เรียนในนิวซีแลนด์ ประเทศเพื่อนบ้านของออสเตรเลีย ที่อาจารย์วศินเรียนอยู่ ผมไปที่เมือง christchurch บนเกาะใต้ บังเอิญว่าเป็นหน้าหนาวพอดี...อูย..หนาวอย่าบอกใคร ขนาดถนนมีน้ำแข็งเกาะเป็นแผ่น เจ้าของบ้านที่ผมอยู่ได้กรุณาเอาผ้าห่ม แบบไฟฟ้ามีสายเสียบปรับความร้อนได้มาให้  แต่ผมไม่กล้าเอาสายไฟไปเสียบปลั๊ก เพราะกลัวไฟรั่วดูดผมตายคาผ้าห่ม  ได้แต่ทนนอนหนาว ภายใต้ผ้าห่มที่สามารถปรับอุณหภูมิได้...แฮะ..แฮะ...แต่พอมาอยู่อเมริกาผมกล้าใช้ผ้าห่มไฟฟ้าแล้วนะครับ

วันนี้มีเรื่องเล่าให้ฟัง(อ่าน)บังเอิญเมื่อวานนี้ไปเจอเพื่อนชาวลาวคนหนึ่ง  เขาบอกว่ารัฐบาลลาวมี  นโยบายที่จะก่อสร้างทางรถไฟเชื่อมกับทางรถไฟไทยบริเวณสะพานมิตรภาพจังหวัดหนองคาย     จึงได้คัดเลือกนักศึกษาทางด้านวิศวกรรมที่เก่งที่สุดของประเทศ​​​​​​​​​​ จำนวน 17 คนไปศึกษาต่อด้านวิศวกรรมรถไฟ ที่ประเทศเยอรมัน ผลปรากฎว่านักศึกษาทั้ง 17 คนเมื่อเรียนจบแล้วไม่มีใครกลับประเทศลาวเลยซักคน หนีไปเอาเงินเดือนแพงๆในยุโรปกันหมด  รัฐบาลลาวโกรธมากถึงกับจะสั่งลงโทษคณะอาจารย์์ที่คัดเลือกนักศึกษา  หนังสือพิมพ์ในลาวเขียนข่าวด่า นานเป็นเดือน   แม้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นมานานหลายปีแล้วแต่เพื่อนลาวก็บอกว่านักศึกษาพวกนั้นไม่น่าทำ....เฮ้อ...นักศึกษาไทยทั้งหลายเรียนจบแล้วก็กลับไปพัฒนาประเทศของเรา..นะจ้ะ..นะจ้ะ

ภาพท้องฟ้าของ น้องมัทสวยจริงๆ ไม่อยากจะยอเลยว่าฝีมือการถ่ายภาพไม่ต่างจากมืออาชีพ พี่เคยเป็นผู้สื่อข่าว ฝีมือการถ่ายภาพของพวกช่างภาพที่พี่เคยเห็นก็ไม่เกินนี้ (ผู้สื่อข่าว ไม่ได้ถ่ายภาพ มีหน้าที่เขียน) ว่างๆก็ถ่ายมาดูอีกนะครับ 

สวัสดีอีกแล้วครับทุกๆท่าน อนุทินของผมคราวนี้ เป็นเรื่องของคนละทิ้งโอกาสอันแสนดีครับ อยากจะเขียนเล่าให้ฟังเป็นอนุทินของชีวิตนะครับ ใครละทิ้งโอกาสอันแสนดีหรือครับ ไม่ใช่ใครที่ไหน ตัวผมเอง แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมากว่า ๑๐ ปีแล้วนะครับ บังเอิญนึกขึ้นได้ เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า อย่างที่ผมบอกเอาไว้ในประวัติว่า ผมเคยเป็นผู้สื่อข่าวอยู่สยามรัฐ หนังสือพิมพ์เก่าแก่ ตอนนั้นท่านคึกฤทธิ์ ยังมีชีวิตอยู่นะครับ ใครๆก็ทราบว่าลูกศิษย์ท่านคึกฤทธิ์ในสยามรัฐ แต่ละคนเป็นนักคิดนักเขียนมือดีระดับประเทศกันทั้งนั้น ในการประชุมกอง บอ กอ ของสยามรัฐทุกๆครั้ง พี่ๆเขาก็จะบอกผมว่า เฮ้ย..ธนากร มีอะไรก็เขียนมาซิ พี่จะเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ให้ถ้ารักที่จะเขียน จะเขียนลงในหนังสือพิมพ์รายวัน หรือรายสัปดาห์ก็ได้  ดีไม่ดีอย่างไรพี่จะช่วยขัดเกลาให้....ท่านทั้งหลายครับ คนไทยทั้งประเทศมีกี่คนที่จะได้รับโอกาสอันนี้.. ผมไม่ทราบว่ามันสมองอันบอบบางของผมคิดอะไรอยู่ในตอนนั้น  จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เขียนอะไรเลย ผมเสียดายโอกาสที่เสียไปอย่างยิ่ง...ผมจึงอยากจะบอกทุกๆคนว่า อย่าละทิ้งโอกาสทองของชีวิต เหมือนกับที่ผมเคยทิ้งมันมาแล้วนะครับ....แต่ผมจะนำความล้มเหลวในอดีต มาเป็นข้อเตือนใจ ในวันนี้ครับ

ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าอะไรคือความต้องการที่แท้จริงของมนุษย์ เงิน อำนาจ ความยิ่งใหญ่ หรือความรักอันแท้จริง