ฉันเติบโขึ้นมากับบรรยากาศบ้านนอก ครอบครัวใหญ่ แม่ฉันมีลูก 12 คน พ่อฉันเสียตอนฉันอายุ 6 ขวบ บ้านนอกคือเมืองศิวิไลที่แท้จริง แม่มีทุ่งนาแต่จ้างเขาทำนา มีควายก็ให้เขาเลี้ยง มีสวนก็ทำสวนผักเล็กๆ สวนอยู่ริมแม่น้ำ ร้อน เหนื่อย แต่สนุกมากฉันเล่นน้ำในแม่น้ำที่ใสสะอาด มีปลาแหวกว่ายไปมา จับปลาตัวเล็กๆมาปิ้งกินริมแม่น้ำอร่อยมาก ผ้าเราก็ซักที่แม่น้ำ พร้อมกับฟังละครเรื่องยาวคณะเสนีย์บุษปเกตุ อะไรเนี่ยแหละ พี่ๆของฉันเป็นสาววัยรุ่นเรียนหนังสือจบชั้นประถมทั้งนั้น แตไม่มีใครถูกตกเขียวหรอกนะแม่เลี้ยงพวกเราอย่างดี ทั้งบ้านสวยเหมือนกันหมด แพร่กระจายมายังลูกๆหลานๆ ฉันเป็นน้องคนสุดท้องพี่ๆก็ช่วยกันส่งเรียนหนังสือจนจบได้ทำงานที่ดี มีเกียรติ แต่มีเงินน้อย ตั้งแต่เด็กฉันจำได้ว่าฉันได้ช่วยพี่ทำงานรับจ้างตลอด เช่นซักรีด ทำความสะอาดบ้าน ขายผัก ขายก๋วยเตี๋ยว เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ ทุกอย่างเป็นเงินที่นำมาเล้ยงทั้งครอบครัว ชีวิตตอนเด็กมีความสุขมากกกก ถึง่เราจะยากจนแต่ก็พอใจที่มีชีวิตอยู่แบบนี้

เมื่อฉันเป็นเด็ก ประมาณ ปี 2512ฉันอยู่บ้านนอก  เขตชายแดนไทยลาว แต่ไม่ได้ติดชายแดนมากนัก ยังมีหมู่บ้านและป่าเขาอีกมากมายเป็นแนวกั้น ไม่มีไฟฟ้า น้ำประปา จำได้ว่ามีสุขศาลาชั้นหนึ่งอยู่หน้าบ้าน มีป้าหมอพิมพรรณที่ใจดีที่สุดอยู่ประจำ และมีบ้านพักเจ้าหน้าที่มาลาเรียอยู่ใกล้ๆ เวลาฉันไปแอบมองอยู่ใกล้ๆบ้านหลังเล็กหลังนั้นฉันได้กลิ่นดีดีที ซึ่งเหม็นมาก เป็นผงสีขาวอยู่เต็มบ้านเลย ที่บันไดสุขศาลามีพุ่มดอกกุหลาบสีขาวสวยงามออกดอกเต็มต้น ป้าหมอบอกให้พี่สาวฉันเก็บไปปักก้านกล้วยไว้ขายในวันพระ ฉันไปวิ่งเล่นบ่อยๆเพราะรู้ว่าถ้าเจอป้าหมอฉันอาจจะได้นมผงมากิน ตอนนั้นมันเป็นอะไรที่อร่อยที่สุดในโลกฉันอมมันนมผงไว้ติดเพดานปากไม่อยากให้มันหมดไปเลย ในบริเวณสุขศาลาทหารม้าจะมาพำนักอยู่เป็นพักๆ และบางครั้งมีทหารนั่งเฮลิคอปเตอร์มาลงจอดที่สนามโรงเรียน ฉันรีบวิ่งไปดูไม่เคยเห็น สุดยอดมาก และในบางวันจะมีควาญช้างพาโครงช้างมาดึงรากไทรที่ย้อยจากลำต้นข้างถนน กินกันเต็ม ร้องแปร๊นๆๆๆเสียงดังทั้งโขลง น่ากลัวมากฉันกลัวจนถึงบัดนี้ Fobiaเลยนะ มากกกกเลยล่ะ