วันนี้กลับบ้านเย็นกว่าทุกวัน...เพราะประชุมทีมงาน (โต๊ะประชุม..ก็คือโต๊ะทำงานท่านรองฯ) เตรียมงานนิทรรศการนักศึกษาที่จะจัดขึ้นในเดือนกรกฎาคมนี้ ....งานเก่ายังไม่ทันจาง งานใหม่มาอีกแล้วค่ะ 55555 

วันนี้เป็นวันหยุด... แต่หัวใจเราไม่หยุด  เรายังสู้ต่อไป....(สู้ตายค่ะ !)

วันนี้ไปทำงานนอกสถานที่ เป็นโครงการอบรมทักษะภาษาไทยให้แก่ครู สพป. เชียงใหม่ เขต 5 สถานที่โรงแรมเชียงใหม่ภูคำเช่นเคย  ถ้าจะตั้งคำถามให้กับตัวเองว่างานเรียบร้อยดีไหม?  คิดว่าคงไม่นะคะ เพราะมีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ผิดพลาด สาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะเราไม่รอบคอบก็เป็นได้ โดยเฉพาะทะเบียนรายชื่อผู้เข้าร่วมอบรมที่ต้องเอากลับมาทำและให้ครูทุกท่านเซ็นต์ใหม่ นึกอยู่ในใจอยู่เหมือนกันค่ะว่า "เราน่าจะถามท่านรองฯ ก่อนนะคะว่าจะให้ทำในรูปแบบใด"  ตามด้วยจำนวนผู้เข้าร่วมอบรมนั้นเกินกว่าที่กำหนดไว้ 74 คน ทีนี้ก็วิ่งกันวุ่นเลย...โชคดีที่ประสานกับฝ่ายขายได้ทัน... แต่ความผิดครั้งนี้ถือว่าเป็นประสบการณ์ได้ดีเลยทีเดียวค่ะ

เมื่อคืน.... เวลา 23.26 น. เป็นเวลาที่เราเข้านอนแล้ว  เพื่อนโทรมาหาเล่าเรื่องโน้น เรื่องนี้ให้ฟัง เล่าว่ากำลังอยู่ในงาน... ชื่องานอะไรเราก็จำไม่ได้ เป็นงานเลี้ยงของชาวแม่ฮ่องสอนที่เวลามีเด็กคลอดใหม่และอายุครบเดือน ก็จะมีการเลี้ยงฉลองใหญ่ มีดนตรี มีงานเลี้ยงกันทั้งวันทั้งคืน ฯลฯ (จำไม่ได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง... เพราะง่วงเต็มทีแล้ว 555) เราก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง พอบอกเพื่อนว่า "แค่นี้ก่อนนะฉันง่วงมากแล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่"  เพื่อนที่น่ารักดันไม่ยอมซะ... อยากคุยต่อ  แต่ฉันไม่ฟังแล้วล่ะเพื่อนเอ๋ย.. เพื่อนมันงอนใหญ่เลย บอกเราว่าจะไม่โทรหาล่ะและจะไม่คุยด้วยแล้ว ฯลฯ 

คิดในใจว่า (อารายหว่า...????) "ฉันทำอะไรผิดวะเนี่ย?"  5555  แบบนี้ก็มีด้วย...

แต่ก็ไม่โกรธเพื่อนหรอกนะคะ  "เดี๋ยวอีกไม่เกิน 3 วัน เธอก็จะโทรมาหาฉันเองแหละ" หรือถ้าเธอไม่โทรหาฉัน  ฉันก็จะเป็นฝ่ายโทรไปหาเธอเอง 5555

วันนี้.. ก่อนกลับบ้าน เอาเอกสารรายชื่อนักศึกษาไปให้ อ.อ้อย ที่ห้องของ อ.วัส ได้ขายเห็ดลมกับ อ.อ้อยและอ.วัส พากันหัวเราะชอบใจกันใหญ่ จากนั้น อ.วัสก็เอาถุงขนมให้แล้วพูดว่า "เอ้า! ขนม.. เอาไปกินซะ ไม่ต้องพูดมากล่ะ ... ไป! แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของใครของมันได้แล้ว"  55555  กลับมาบ้านได้กินขนมแล้วอร่อยมากค่ะ อ.วัส  วันหลังซื้อมาอีกนะคะ นู๋ชอบ(ของฟรี)  55555

วันนี้.. ที่จริงแล้วเป็นวันหยุดของเรา  แต่พี่ที่ทำงานยกโอทีให้ ก็เลยต้องตื่นแต่เช้ามาทำงาน.. คิดในใจว่าดีเหมือนกัน จะได้ทำงานที่ค้าง ๆ ให้เสร็จ  ถึงแม้ว่าวันนี้จะอารมณ์ขุ่นมัว แต่ความพยายามสงบนิ่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้นั้น สามารถช่วยให้อะไรหลาย ๆ อย่างดำเนินไปได้ด้วยดี....  (ขอให้จิตใจของเราเข้มแข็งด้วยเถิด....)

บ่อยครั้ง...การที่เราเต็มใจทำในสิ่งที่รับผิดชอบ และทำด้วยความตั้งใจ  แต่ถูกแย่งซีนเอาไปหน้าตาเฉย มันทำให้เสียอารมณ์ และเสียความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก  ...

วันนี้ไปเป็นผู้เข้าอบรมพัฒนาบุคลากรที่โรงแรมเมอร์เคียว ในใจนึกไม่อยากไปเลย เพราะงานจ่อคิวรอเป็นแถว แยกสมองแทบไม่ทันแล้ว .... เหนือย....

     เย็นวันนี้ ได้มีโอกาสไปเดินถนนคนเดินวันอาทิตย์ ก็เพิ่งสังเกตเป็นครั้งแรกทั้งที่เราเองก็ไปมาหลายครั้งแล้ว เป็นสถานที่ที่มีสินค้าขายเยอะแยะมากมายโดยเฉพาะสินค้าประเภทพื้นเมืองและของที่ระลึก นอกจากนี้ยังราคาถูก  เราเดินเริ่มต้นจากประตูท่าแพเข้าไปยังถนนชื่อว่าอะไรก็จำไม่ได้(เป็นคนเชียงใหม่แท้ๆ แต่กลับไม่รู้จักชื่อถนน) พอเดินไปได้สัก 20 เมตร ก็แทบหายใจไม่ออกเพราะกลิ่นควันบุหรี่ หันซ้ายหันขวา ปรากฏว่าบริเวณที่เรายืนอยู่นั้นมีแต่ชาวต่างชาติ คิดอยู่ในใจว่าผู้ที่สูบบุหรี่นั้นเขาไม่เป็นอะไรเลยหรือ ทำไมเราแค่ได้กลิ่นก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว คิดได้เช่นนั้นก็รีบเดินออกจากที่ตรงนั้น(ที่ที่มีแต่ควันบุหรี่)

     เดินไปได้สักระยะ 200 เมตร พอได้ของที่ต้องการก็ต้องรีบกลับ เพราะไม่ไหวแล้ว (แสบจมูกเหลือเกิน) ได้แต่ถามตัวเองอยู่ว่า "นี่เราเป็นอะไรกันหนอ?" เมื่อก่อนทำไมไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย หรือด้วยอายุเราเพิ่มมากขึ้นอีก 1 ปี

ได้ความรู้ใหม่จากการเริ่มต้นการเขียน..

ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยกับการทำงาน  แต่ก็มีความสุขที่ได้ทำ