วันพรุ่งแล้วสินะที่ผมต้องเดินทางจากบ้านเกิดเมืองนอนไปพร่ำสอนบัณฑิตให้เป็นครูภาษาไทยที่ดี การสอนนั้นคงไม่ใช่สาระสำคัญเท่ากับความเหงาและความอ้างวางที่ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนไปอยู่ในที่ ๆ ไม่รู้จักใคร เพราะอะไรจึงต้องไป? เพราะผมไม่มีงานทำหรือ? นานแล้วที่เป็นราษฎรวิจารณ์การทำงานผู้คนไปก็มากโข วันนี้ต้องไปเป็นผู้กระทำโดยให้คนอื่นวิจารณ์ ความเหงา โดดเดี่ยว อ้างว้าง ต่างรุมเร้าเข้ากัดกินจิตใจของผมเสมอ และในคืนสุดท้ายบนเตียงนอนในบ้านของตัวเอง ผมไม่สามารถหลับได้สนิทใจเท่าใดนัก แต่ภารกิจเบื้องหน้ากลับเป็นแรงดึงดูดให้ผมต้องเดินทางไปและตั้งใจว่าเราต้องเป็นครูสอนครูภาษาไทยที่ดีให้ได้
ไม่มีความเห็น