เช้าวันนี้อากาศดีมาก  เจ็ดโมงเช้าแล้วยังไม่มีแดดเลยแม้แต่น้อย   เหมือนว่าฝนจะตกซะด้วยสิ  แต่ฉันก็ได้เพียงแต่ภาวะนาว่าอย่าตกเลยนะ  เพราะว่าพี่น้องของฉันกำลังเดือดร้อน  เพราะน้ำมามากในปีนี้  น้ำท่วมครานี้ฉันเองก็กังวลอยู่มากเช่นกันเพราะทุกคนที่เดือดร้อนคือครอบครัวของฉัน  ครอบครัวที่เรียกว่าเมืองไทย  พ่อแม่พี่น้องของฉันลำลังเผชิญปัญหานี้  แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างจากพวกเขาเลยแม้แต่น้อย  อยากไปช่วยเหลือเกินฉันก็เป็นแค่เพียงนักศึกษารายได้ก็ไม่มี  แต่สิ่งที่ฉันสามารถที่จะช่วยครอบครัวได้คือกำลังกายที่มีไม่มากและกำลังใจเต็มเปี่ยมของฉัน  ในเวลานี้ฉันก็ได้แต่ส่งกำลังใจไปให้ทุกคน เพราะฉันยังต้องมีหน้าที่ที่ต้องทำอยู่มากพอสมควร  ฉันได้แต่นั่งฟังข่าว  และติดตามการช่วยเหลือของเพื่อนๆที่จะไปช่วยเหลือหากฉันเสร็จภาระกิจ  ตามที่ได้รับมอบหมายแล้วฉันสัญญาฉันจะต้องหาทางไปให้จงได้อย่างน้อยก็ไปเป็นอีกหนึ่งกำลัง กายและกำลังใจ  เผื่อจะช่วยอะไรที่เกิดประโยชน์ได้บ้างดีกว่าหายใจเข้าออกโดยที่ไม่ทำอะไรเลย 

กำลังพยายามเข้าใจ วิถีชีวิต

และแล้วเดือนตุลา  ก็กำลังใกล้จะเข้ามาทุกที  หลังจากหน้าที่ของการทำงานเป็น
กรรมการนิสิตหอพักในมหาวิทยาลัยก็กำลังจะพักเพื่อเพิ่มพลังแล้วกลับมาทำกิจกรรมและปฏิบัติหน้าที่ต่อในเทอมหน้า   เช่นกันเดียวกันกิจกรรมภายในมหาวิทยาลัยก็สิ้นสุดลงในเทอมนี้เช่นกัน  แต่สิ่งที่จะเข้ามาแทนคือช่วงปิดเทอมนี้ มันช่างจะเป็นการรอคอยเพื่อที่จะได้ไปออกค่ายอาสา  ใช้ชีวิตสัมพันธ์ในต่างถิ่นต่างที่เพื่อสร้างประโยชน์ให้กับสังคมไทยแม้มันจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆ แต่สิ่งที่ได้รับมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน เด็กค่ายทั้งหลายรวมถึง หนูเอง ก็รอคอยว่าเมื่อไหร่กันนะ เดือนตุลาจะมาถึงสักที แต่ในบางครั้งตัวหนูเองก็ยังแอบมานั้งตั้งคำถามกับตัวเองว่า  จะไปทำทำไมให้เหนื่อย  ชาวบ้านแต่ก่อนเขาก็อยู่ได้แล้วเราจะเขาไปวุ่นวายทำไม เหนื่อยเปล่าๆ แต่เอาเข้าจริงๆแล้วพอหลวมตัวเข้าไปหลายครั้งเข้า  ทำให้ได้มาซึ่งคำตอบโดยที่ไม่การคำตอบจากเพื่อนๆร่วมค่าย เพราะการที่พยายามที่จะเรียนรู้และเข้าใจนี่เอง จึงมีคำตอบอย่างชัดเจนและยิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป...