ในวันแห่งความสำเร็จที่เรารอคอยก็มาถึงแล้ว

ณ จุดนี้ เวลานี้ ได้เห็นโลก สังคม ที่ล้อมรอบตัวเรามากขึ้น

ทำให้เห็นคุณค่าของคำว่า "ครอบครัว"

ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เหงา เศร้า เพียงใด

มีคนที่อยู่เคียงข้างเราเสมอ

โดยไม่มีข้อแม้ใด

ขอเพียงให้รู้ไว้ว่า สิ่งนี้จะเป็นเกราะกำบัง

เสริมสร้างกำลังใจ แรงกายให้เสมอ

ขอบคุณ "ครอบครัว" ที่อยู่เคียงข้างกันเสมอมา

ขอบคุณ "พ่อ แม่ น้อง" ที่คอยเป็นกำลังใจ ให้ความรักกันและกันตลอดเวลา

ขอบคุณ "เธอ" ที่ไม่ว่าฉันจะอารมณ์ปรวนแปรเพียงใดก็ยอมรับฉันได้เสมอ

ขอบคุณเกราะกำบังทั้ง 4 มุม ที่ยืนหยัดมาด้วยกัน

ไก่รัก แม่ พ่อ น้อง มากนะ

ขอบคุณค่ะที่ยืนเคียงข้างลูกเสมอ

ขอบคุณน้องสาวที่แม้ตัวเองจะมีเรื่องมากมายแต่ก็ให้กำลังใจเค้าเสมอมา

ขอบคุณเธอที่ยังรักและเข้าใจฉันเสมอ

วันนี้ปวดหัวมากเลย  นอน 2 ชั่วโมง อ่านหนังสือสอบปริญญาโท ยังคิดไม่ออก

มาบรรยายเรื่อง Blog  ยังไม่ได้กินข้าวเลย  ปวดหัว  เจ็บคอ

ช่วยงานคุณแม่เพื่อนที่แสนดีก่อนนะ

วันนี้ก็ไปอบรมที่โรงเรียนอีกตามเคย นักเรียนปิดแต่ครูไม่ปิด เพิ่งเข้าใจว่า การเรียนมันสบายกว่าการทำงานมากเลย การแบมือขอเงินพ่อแม่ เรียนอย่างเต็มที่ ทำทุกอย่างที่อยากทำ ปลดปล่อยตัวเอง ไม่มีปิดกั้น กล้าคิด กล้าทำในสิ่งที่ถูก  คิดถึงจังเลย ชีวิตมหาวิยาลัยที่เราคิดถึง  แต่ตอนนี้เราก็ได้เติบโตขึ้นมาอีกก้าวแล้ว  เริ่มต้นชีวิตการทำงาน  เริ่มต้นความเป็นผู้ใหญ่ แต่ทำไมการเป็นผู้ใหญ่ถึงมีเรื่องให้คิดวุ่นวายนักก็ไม่รู้ คิดถึงเวลาอันเงียบสงบ คิดถึงวัดที่ไปเสมอๆทุกสัปดาห์ แต่เมื่อเริ่มทำงาน แม้แต่การไปตักบาตรตอนเช้าก็ทำให้เรารู้สึกว่าเสียเวลามาก  ทำไมช่วงนี้จิตใจไม่สะอาดไม่รู้  ถึงเวลาชำระล้างจิตใจอีกครั้ง  แต่ที่เราเริ่มมีความสุขเพราะเราจะได้เจอน้องสาวที่เรารักมากมาย อยู่พร้อมหน้ากันพ่อ แม่ ลูก ไม่ได้เจอน้องมา 5 เดือนแล้ว คิดถึงน้องจัง สงสารน้องจังต้องอยู่ กทม. คนเดียว  เวลามีปัญหาน้องก็ได้แต่คุยโทรศัพท์ไม่ได้กอดพ่อกอดแม่อย่างเรา  เราสงสารน้องจัง แต่อีกไม่นานก็จะได้เจอน้องแล้ว  จะไปรับปริญญาน้องสาวที่แสนรักของเราแล้ว 

ได้รับความรู้การสร้าง blog ที่เปิดอ่านอยู่ทุกวัน

ที่ปกติอ่านแต่ของคนอื่น แต่ทำไม่เป็น

แต่ตอนนี้ทำเป็นแล้วนะคะ ^_^