ขำๆ ก่อนนอน

วันนี้มาอบรม การจัดการความรู้เพื่อพัฒนาอย่างเข้มให้แก่ครูบรรจุใหม่ ณ ห้องแสงจันทร์ โรงแรมอัญชลีการ์เด้นท์ 24-25 กันยายน 2555

ก็กลับมาจากพิษณุโลกแล้วนะ กลับมาทำงานตามปกติ แต่ที่ได้แถมมาด้วยก็ไข้หวัดนี่ซิ น่าเบื่อชะมัด งานก็ยุ่ง มีทั้งประชุม ทั้งอบรม เบลอไปหมดแล้ว

มาทำงานพิษณุโลกหลายวัน มีแต่เรื่องตลอด ขยันสร้างปัญหากันจริงๆ เลย นับได้ว่าไม่มีความสุขเลย ทุกครั้งที่มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา ต้องคอยหวั่นว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใครเกิดปัญหาอีก เพราะผลสุดท้่ายแล้ว ก็กลายเป็นเราที่ต้องรับผิดชอบ  เหนื่อยนะ ต้องตามล้างตามเช็ดสิ่งที่เราไม่ได้ก่อ แต่เรากลับเป็นคนที่ต้องแก้ปัญหาทุกอย่าง เซ็งจิต

วันนี้ก็เป็นวันครูนะ ก็ระลึกถึงคุณครูทุกคน และก็ระลึกถึงครูคนแรกก็คือ พ่อกับแม่ ผู้ให้ชีวิตให้วิชาความรู้ให้สิ่งดีดีที่เกิดขึ้นในชีวิตทุกสิ่ง  แต่ทีเหลือก็คือประสบการณ์ชีวิตที่เราต้องเผชิญต้องแก้ปัญหาเองแล้วซิ  ดีนะที่พ่อแม่สอนมาดี ทำให้เรามีสติในการแก้ปัญหาได้ (ในบางครั้ง) จะทำอะไรลงไปก็ต้องคิดนะ คิดถึงพ่อกับแม่ให้มากที่สุด เพราะผลที่จะตามมามันมากมายเกินที่จะรับได้ ,,,,

ก็ผ่านไปอีกวัน  เบื่อจังเลย อยากไปให้พ้นกับสิ่งที่เป็นอยู่ เมื่อไหร่นะ เค้าจะเรียกบรรจุถึงสักที จะได้ไปพอเจอสิ่งใหม่ๆ บ้าง เผื่อว่ามันจะมีอะไรดีขึ้น ได้ลองเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ บ้าง

ทานข้าวเที่ยงเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวก็เตรียมเข้าประชุมอีก ที่ผ่านมารู้สึกว่ามีเรื่องโน่นเรื่องนี้เข้ามาเต็มไปหมด กว่าจะตั้งหลักทันแต่ละเรื่อง แทบแก้ไขไม่ทัน แต่ก็มีอย่างหนึ่งนะ ที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ก็คือสอบบรรจุข้าราชการครู ที่สอบขึ้นบัญชีไว้ได้นะ ไม่ตกรอบเท่าไหร่ ที่เหลือก็รอเค้าเรียกละกันนะ

เหมือนจะดี

   เหนื่อยใจจังเลย คิดว่าจะได้หยุดงานสักหน่อย อุตส่าห์นัดกับครอบครัว กับเพื่อน ให้เราว่างตรงกันแล้ว แต่เหมือนมีเหตุอีกแล้ว น่าเบื่อที่สุดเลย  เราเลื่อนวันหยุดมาก็หลายครั้งหลายหน คราวนี้ก็คล้ายว่าจะเป็นอย่างนั้นอีกแล้ว อยากจะร้องไห้ อะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้ ทีคนอื่นได้หยุดกันเป็นว่าเล่น แล้วทำไมเราถึงทำอย่างนั้นไม่ได้ คำว่าเสียสละ ทำไมไม่คิดกันบ้าง ทำไมคนอื่นเค้าสะกดกันไม่เป็น  ....

เพิ่งกลับจากไปสอบมาตรฐานวิชาชีพมา สุดยอดเลย ข้อสอบนะ ไม่ยากหรอกแค่รู้กับไม่รู้ และเป็นครูที่ดีได้ขนาดไหนต่างหาก ตัวเลือกมี 5 ช้อย แต่ละข้อแทบจะถูกทุกข้อ แต่เราต้องหาข้อที่ถูกที่สุด โอ้พระเจ้า แค่อ่านโจทย์ก็มึนไปหมดแล้ว แถม ตัวเลือกยังอยู่กันคนละหน้าอีก สนุกสนานมาก แต่ก็ได้ไปเจอของจริงมาแล้ว คราวนี้ก็จะได้ตั้งหลักถูก ถือว่าไปหาประสบการณ์ละกันนะ  สรุปว่าการไปสอบทริปนี้ Happy มาก ถึงจะเจอเจ้าของห้องพักมาปรากฎตัวให้เห็นก็เถอะ แต่ภาพรวมก็อยู่ในระดับดีมาก ได้ไปพักผ่อนตั้ง 3 วัน

วันนี้ก็ทำงานอีกแล้วซิ  น่าเบื่อจัง อยากมีวันหยุดบ้างจังเลย แถมยังต้องเตรียมเอกสารการประชุมอีก ประชุมเชิงปฏิบัติการ ต้องทำกิจกรรมตลอดการประชุม ก็เลยต้องเตรียมเอกสาร วัสดุ อุปกรณ์ เยอะแยะมากมายเลย 

ผ่านมาหลายเดือนเลยนะ ที่ไม่ได้เข้ามา ชีวิตวุ่นวายมากมาย จนไม่มีเวลาแม้กระทั่งมาเปิดหน้าเว็บ ช่วงนี้ก็ยังวุ่นนิดหน่อย เตรียมตัวสอบฯ เตรียมตัวรับพระราชทานปริญญาบัตร งานก็เข้าทุกวัน วิ่งแข่งกับตัวเองนี่เหนื่อยเสียจริง ...

วันนี้เหรอ ก็มีงานเข้าตั้งแต่เช้าเลย งานทุกอย่างจะต้องส่งก่อนพรุ่งนี้ทั้งนั้น เหนื่อยกาย เหนื่อยใจนะ ถ้าเราช่วยกันทำหรือเห็นใจกันบ้างก็น่าจะดี ในองค์กร คนคนหนึ่งนั่งทำงานแทบตายเพื่อจะให้ส่งงานได้ทัน แต่อีกคนกลับนั่งเล่นอินเตอร์เน็ต  อีกคนหนึ่งกำลังสมัครงานที่อื่น และ คนหนึ่งก็มีโลกส่วนตัวสูง ไม่สนใจ ไม่ยอมเข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรแล้ว บางครั้งก็นึกเล่น ๆ ว่าสักวันหากเกิดแผ่นดินแยก แล้วสูบเอาคนพวกนั้นไปให้หมดเลยก็คงดีนะ หรือไม่เราก็ต้องยอมเสียสละ  หากอยู่ร่วมกันแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น ก็คงต้องจากไปพร้อมๆ กัน เผื่ออะไร อะไรมันอาจจะดีขึ้นก็ได้

ทำงานกับหัวหน้า ที่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ก็เหนื่อยหัวใจดีเหมือนกันนะ วันนี้ตอนเช้าจะเอาอย่างนี้  ตอนบ่ายจะเอาอีกอย่าง สภาวะทางอารมณ์แย่มากเลย แนวปฏิบัติแต่ละวันก็ไม่เหมือนกัน เราก็บริหารผู้ใต้บังคับบัญชาลำบาก เพราะหัวหน้าใหญ่จะเอาแบบนี้ ทั้งที่ขัดกับแนวปฏิบัติขององค์กร  งง งง ดีเหมือนกัน เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลย  ผู้ใต้บังคับบัญชาก็ปฏิบัติกันไม่ถูกแล้ว  อุตส่าห์ทำบุญกรวดน้ำไปให้แล้วนะ ยังมีเวรมีกรรมต่อกันอีก ชาตินี้ไม่รู้จะหมดมั๊ย ปลง............

และแล้ววันสำคัญวันหนึ่งก็ผ่านพ้นไป ทำไมนะ ไม่มีใครจำได้ คิดแล้วเศร้าใจจังเลย สำหรับวันคล้ายวันเกิดของใครหลายคน เราก็ไม่เคยลืม ได้เซอร์ไพร์วันเกิด ได้เป่าเค้กให้ทุกคน แต่เมื่อถึงวันเกิดเรา กลับต้องเหงาอยู่คนเดียว ซาบซึ้งใจดีจริงๆ แต่ก็ช่างมันเถอะนะ ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว วัน วันเดียวที่รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ..

เริ่มงานเช้าวันอาทิตย์ รู้สึกไม่อยากตื่นเลย เมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็เกือบจะตี 3 แล้ว น่าเบื่อจัง นอนไม่ค่อยหลับเลย อืม เมื่อวานเย็นได้ไปดูหนัง แวมไพร์ ทไวไลท์ 2 นิวมูน มา สนุกมาก ดูแล้วอยากดูอีกสักหลายๆรอบ เนื้อเรื่องก็ตามสเต็ป แต่ตัวแสดงเยอะมาก มีตัวละครหลากหลาย ค่อยน่าติดตามหน่อย  ดูแล้วเพลินดี แต่ต้องติดตามตอนต่อไปอีก กว่าหนังจะได้ฉาย แทบลืมภาคแรกอยู่แล้ว  วันนี้งานก็ยังไม่มีอะไรมากนะ เช้านี้ยังไม่มีใครรบกวนจิตใจ ก็รีบทำภาระกิจของเราดีกว่านะ

วันนี้ก็มาทำงานตั้งแต่เช้า ก็เคลียร์งาน แล้วก็ Modern office  เก็บ กวาด สะสาง งานต่างๆ แต่สักพักงานเข้า เรื่องของผู้บริหารที่คิดกันคนละทาง อีกคนว่าน้อย อีกคนว่ามาก แต่เรานี่ซิ คนปฏิบัติ ไม่รู้จะทำไงดีแล้ว คนหนึ่งสั่งอย่าง อีกคนก็สั่งอีกอย่าง ทั้งที่ห้องทำงานก็อยู่ติดกัน ทำไม ทำไมไม่คุยกันดีดี อุตส่าห์ตามเราที่อยู่คนละตึก ไปเคลียร์แต่ละห้อง น่ารักจริงๆ หัวหน้าอีกคนที่อยู่ต่างจังหวัดก็ต้องเดือดร้อน มาตำหนิเราอีกทีหนึ่ง เวรกรรมจริงๆ  คุยกันไม่ลงตัว แล้วมาโยนบาปให้ลูกน้อง  ก็ได้แต่ปลงนะ  เริ่มเข้าทำนองที่ว่า "รักงาน แต่เกลียดหัวหน้างาน"

ก็ไปพักที่โรงพยาบาลมาหลายวันเลยนะ  (อาการของร่างกายดีขึ้น แต่สภาพจิตใจแย่ลง)  สาเหตุก็มาจากหัวหน้างานที่รัก กล่าวหาว่าทิ้งงาน ไม่ถามอาการ ไม่ไปเยี่ยมไข้ ก็ส่วนหนึ่งที่ละไว้ในฐานที่เข้าใจ  แต่การกล่าวหาว่าทิ้งงาน ทั้งที่ลูกน้องไม่สบายจนต้องนอนโรงพยาบาลนี่ซิ มันน่านัก  น้ำใจของหัวหน้านะ  ตอนนี้พนักงานหลายๆ คน ไม่สบายไปตามๆ กัน แต่ไม่เคยเลยที่จะถามถึง แสดงความห่วงใย หรือใส่ใจ  สนใจเพียงอย่างเดียวคืองาน   นี่เหรอการบริหารองค์กรที่เป็นเลิศ  เหนื่อยใจจริงๆ ป่วยก็เป็นความผิด  (ขอให้หมดเวร หมดกรรม แต่เพียงชาตินี้เถอะนะ)

ก็งานยุ่งมาหลายวันเลยนะ สำหรับงานใหญ่ และแล้วมันก็ผ่านไปได้ อุปสรรคก็มีบ้าง แต่ก็ไม่ร้ายแรง แก้ไขสถานการณ์ได้ทัน เล่นเอาใจหายใจคว่ำ แต่ก็โล่งอกนะ อย่างน้อยก็ผ่านไปสักที จากที่เตรียมงานกันมาเป็นเดือน แต่ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่เลย แทบหมดเรี่ยวแรง คราวนี้ก็ต้องรันงานอื่นต่อไปอีก

วันนี้เข้างานคับผม มีงานเข้า มีงานเข้า งานที่ทำมาแล้ว 90% วันนี้ได้นโยบายใหม่ ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกแล้ว โอ้แม่เจ้า เกินคำบรรยาย ล้มลุกคลุกคลานมาขนาดไหน กว่าจะได้ถึง 90 % แล้ว แล้วแค่คำคน คนเดียว เปลี่ยนทั้งระบบ เสียหายหลายฝ่าย เสียทั้งคน เสียทั้งเงิน มันน่าปลาบปลื้มเสียจริง  "ไม่เหลืออะไรเลย แหลกสลายลงไปกับตา "

มีงานเข้า มีงานเข้า วันนี้จัดประชุม สนุกสนานตั้งแต่เช้าเลย คำคนนี่นะ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ถือว่ามีอำนาจแล้วทำอะไรไม่ผิดหรือไง ตอนเช้าพูดอีกอย่าง ตอนเย็นก็พูดอีกอย่าง น่ารักจริงๆ เลย (นี่ถ้าอยู่แถวบ้านนะ จะเอาไปทำปุ๋ยซะให้เข็ด)

วันงานเยอะจังเลย แต่ก็ทำงานด้วยความสบายใจ ไม่มีใครมารบกวนจิตใจ สักเท่าไหร่

เตรียมประชุมพรุ่งนี้อีก ขอให้มีวันดีดีแบบนี้ตลอดไป 

สาธุ

วันนี้มีประชุมตั้งแต่เช้าเลย ก็ดีนะ ในภาพรวมงานก็ออกมาดี สิ่งหนึ่งที่เห็นได้คือวันนี้ทุกคนอยู่ในอาการสงบ (ไม่รู้ว่าใส่สนใจ หรือเหนื่อยกับงานนะ) เพราะทุกครั้งที่จัดงาน สิ่งที่ทำให้งานไม่ราบรื่นเพราะความเป็นกังวลของเจ้านาย จากงานที่เตรียมไว้ ใกล้ถึงเวลาทีไร มักจะเปลี่ยนโน้นเปลี่ยนนี่อยู่เสมอ ทั้งที่ทีมงานของเราเอง ก็ผ่านการจัดประชุมมานับพันครั้ง consept ก็การจัดประชุมโดยทั่วไปก็มีกระบวนการที่ไม่ค่อยแตกต่างกันสักเท่าไร  เว้นแต่การประชุมเชิงปฏิบัติการที่มีการเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับสถานการณ์เท่านั้น แต่ก็ดีนะ วันนี้ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดีจ๊ะ

ก็เริ่มต้นเดือนใหม่ อีกแล้วซิ เปิดเทอมแล้ว ความวุ่นวายก็เริ่มเข้ามาอีกแล้ว ช่วงนี้งานเยอะมาก มากจะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว ยิ่งเดินยิ่งไกล เหมือนเดินคนเดียวเข้าไปทุกที หาเพื่อนแท้สักคนมันยากจริงๆนะ งานหนัก เหนื่อยอย่างไร ไม่ว่า แค่คนทำงานร่วมกันนี่ซิ ไม่เข้าใจมันเหนื่อยใจจริงๆ เราเปลี่ยนความคิดใครไม่ได้ แต่เราเองก็ปรับใจเราเองไม่ทันเช่นกัน

เริ่มต้นวันใหม่ กับใจดวงเดิม เหนื่อยใจ เหมือนใกล้จะหมดแรง  ทุ่มเทไปทุกอย่าง แต่ความหวังยังคงเลื่อนลอย ไกลห่างออกไป ... 

ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนว่ามันกำลังจะผ่านไปได้ด้วยดีแล้วเชียว และแล้ว ความเห็นแก่ตัวก็ก่อเกิดขึ้นในหมู่เพื่อนร่วมงาน  เรื่องง่ายๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น ก็สนุกดีเหมือนกันนะ ได้เห็นได้รู้ว่าใครคิดยังไง ก็ไม่พ้นเอาความรู้สึกเป็นที่ตั้งเหมือนเคย ปลง ปลง ปลง แล้วก็ปลงคับพี่น้อง  ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ ว่าทำไมเราถึงต้องเสียสละอีกแล้ว ซ้ำซาก น่าเบื่อ อะไรอะไรก็ต้องเสียสละก่อน ต้องเห็นแก่งานก่อน ประเสริฐจริงแท้ ...