ลากเส้นสะบัดสาย
ร่างระบายบนผ้าใบ
แต้มสีอันสดใส
บรรจงไว้ซึ่งความงาม
ร่างคำเรียงอักษร
ร่ายบทกลอนเป็นคำถาม
สร้างสรรค์หรือเสื่อมทราม
ทุกนิยามอยู่ที่เธอ
กวีก็กระวาด
มิใช่ขลาดไป่เสมอ
บำรุงและบำเรอ
หลงละเมอในอักษร
แต้มสีบนที่ขาว
วาดเรื่องราวที่ร้าวรอน
ถ่ายทอดมิถอดถอน
ใคร่จะสอนปุถุชน
จินตะและกวี
เธอนั้นมีไม่สับสน
รู้ค่าคำว่าคน
ถ่ายทอดบนกระดาษขาว
เติมแต่งสร้างเนื้อหา
ด้วยภาษาที่แพรวพราว
หวังจิตคิดทุกคราว
เพื่อหนุ่มสาวผู้อ่อนแอ
จินตะจิตรกร
เธอได้สอนถึงผู้แพ้
เส้นสีที่เหลือบแล
คือผันแปรของชีวิต
หลากสีหลายภาษา
เป็นมนตราให้ตามคิด
สร้างขึ้นเพื่อให้คิด
คือนิมิตแห่งปัญญา
ศึกษาและเรียนรู้
ผิดเป็นครูผู้รักษา
ใคร่ครวญเสมอมา
เพื่อคุณค่าคำว่า “คน”ไม่มีความเห็น