เสียงไชโย...ของปลาที่ได้น้ำใหม่..หน้าวัดศรีบุญยืน

สิ่งที่หวัง..อาจไม่ใช่สิ่งที่คิด

      น้ำท่วมใหญ่เมื่อคราวที่แล้ว ทำให้ฝูงปลาที่เลี้ยงไว้จำนวนมากในแม่น้ำกวงบริเวณหน้าวัดศรีบุญยืน ซึ่งเป็นเขตอภัยทาน ไหลไปกับกระแสน้ำที่สูงล้นออกมา ถ้าท่านสามารถได้ยินคลื่นเสียงอีกช่วงคลื่นของเสียง(หูเราโอกาสได้ยินน้อยมาก) ก็จะได้ยินเสียงไชโย...ของปลาที่ได้น้ำใหม่  ดีอกดีใจ ตื่นเต้นพากันไหลไปกับกระแสน้ำใหม่ที่ไหลมาสบทบอย่างเต็มอกเต็มใจแวกว่ายไปกับสายน้ำ

     น้ำเก่าที่เคยอยู่ มีแต่ความเงียบสงบของสายน้ำ ไร้ภัยอันตรายใดๆ เพราะเป็นเขตอภัยทาน อาหารอุดมสมบูรณ์ ปลาก็มีความสุขอ้วนท้วน ตัวโตๆทั้งนั้น แต่น้ำใหม่ที่ไหลผ่านมาสมทบ ทำให้ตื่นเต้นน่าค้นหา น่ายินดีปรีดาจึงมีการชักชวนกันไปกับสายน้ำใหม่ที่ผ่านมา ทั้งๆที่ไม่รู้จุดหมายปลายทางของสายน้ำ แต่ก็คิดว่าคงดีกว่าที่เคยอยู่

     ปลาที่เหลืออยู่ไม่ถึง 10% ยังอยู่บริเวณเขตอภัยทานเหมือนเดิมและเป็นปลากลุ่มที่รอดชีวิต แต่อนิจจากลุ่มปลาที่แวกว่ายหาอนาคตที่มองไม่เห็น แต่คิดหวังไว้เลิศหรูกับความอุดมสมบูรณ์ข้างหน้า ซึ่งมีทั้งแห ทั้งอวน ทั้งไซ ดักจับปลาตัวโตๆเหล่านั้นไปขายบ้าง เป็นอาหารบ้างมากมายจนคนกลุ่มนั้นยินดีปรีดาเหลือเกินที่ได้อาหารในจานตัวโตๆ

     อนิจจาอวสานแห่งชีวิตมาถึงไม่รู้ตัว เพราะสิ่งที่หวัง..ไม่ใช่สิ่งที่คิด คนก็เช่นกันหลงวัฒนธรรมของนอกจนลืมวัฒนธรรมของตนเอง จนเอกลักษณ์ของไทยเราแทบจะสูญหายไปกับวัฒนธรรมตะวันตก ถ้าไม่รณรงค์ไว้คงเหลือเหมือนปลา 10% ที่รอดชีวิตอยู่นั่นเอง

    คนที่ใช้ธรรมะนำชีวิต ก็จะไม่หลงไหลไปกับกระแสกิเลส ก็จะพบกับความร่มเย็นมีความสุขสงบพอใจในสิ่งที่มี เปรียบเหมือนใช้ชีวิตแบบเศรษกิจพอเพียง เป็นปลาที่มีชีวิตปลอดภัยในเขตอภัยทาน ส่วนคนที่หลงไหลไปกับกระแสกิเลสพัดพา ชีวิตมีแต่ความเปลี่ยนแปลง ขึ้นลงตลอดเวลาหาความสุขสงบไม่ได้คงเหมือนปลาที่ร้องไชโยที่ไปกับสายน้ำใหม่ เป็นปลาเปลี่ยนน้ำ  เสียงไชโยที่ได้ยิน คงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่จะร้อง เพราะกระแสกิเลสซึ่งวิ่งใส่ระลอกแล้วระลอกเล่า คงจะเหลือความสุขให้ชื่นชมน้อยเต็มที

    แล้วลองหันมาดูตัวเราเองว่าตอนนี้กำลังเป็นปลา 10% ที่เหลืออยู่ในเขตอภัยทานหรืออยู่ในกระแสกิเลสที่พัดพา