เมื่อซักห้าหกวันที่ผ่านมา ผมต้องทำหน้าที่อย่างหนึ่งซึ่งทำมาประจำสี่ห้าปีแล้วครับ คือสอนนิสิตแพทย์ ปี 4 เพื่อให้เค้ารู้เรื่องของเวชศาสตร์ครอบครัวว่าคืออะไร ดูแลประชาชนทั้งป่วยและไม่ป่วยของเราอย่างไร งานของเราเป็นงานแรกเลยนะครับที่หมอน้อยเหล่านี้ได้สัมผัสกับผู้ป่วยตัวจริง ผมและทีมงานมีหน้าที่ถ่ายทอดให้หมอน้อยๆเหล่านี้รู้ว่า การจะเป็นแพทย์ที่ดีได้ในอนาคต จะต้องสั่งสมทั้งฝีมือและประสบการณ์การวินิจฉัยรักษาที่ถูกต้องแม่นยำ แต่นั่นก็เป็นแค่ส่วนเดียวเท่านั้นครับ อีกส่วนหนึ่งที่หมอน้อยๆเหล่านี้ต้องหมั่นฝึกฝนอยู่เสมอให้ประทับเป็นส่วนหนึ่งฝังอยู่ในตัวเค้าตลอดไปคือ การสร้างความตั้งใจดีกับคนที่อยู่ต่อหน้าโดยใช้หัวใจแห่งความเป็นมนุษย์มากกว่าการใช้สมองคิดคำนวณ ทำอย่างไรจึงจะเติบโตเป็นหมอที่ทั้งเก่งทั้งดีนั่นแหละครับ บางคนอาจจะคิดว่าผมฝันไปรึเปล่า ไม่ใช่ความฝันหรอกครับ เพราะแบบอย่างดีๆของแพทย์รุ่นพี่หลายๆท่านที่นำมาเป็นแบบอย่างได้มีมากมาย
หมอน้อยคุยกับผู้ป่วยโดยเริ่มต้นฝึกการใช้หัวใจพูด
พี่จอย พยาบาล ศูนย์สุขภาพชุมชนตำบลบ้านกร่าง ช่วยเป็นพี่เลี้ยงอย่างใกล้ชิด นั่นผมอยู่ในกระจกกำลังเก็บภาพ
ถ่ายภาพร่วมกันหน้าอนามัยก่อนที่จะออกเยี่ยมบ้านภาคบ่าย
ผมว่าน้องหมอทั้งแปดคนคงเข้าใจในสิ่งที่ผมอยากให้พวกเค้าได้เรียนรู้ คงเข้าใจว่าการดูแลด้วยความใส่ใจนั้นได้ประโยชน์มากแค่ไหน และจำเป็นจริงๆที่ต้องฝึกฝน ผมว่าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะครับ สิ่งที่ผมสัมผัสได้ในวันนั้น ผมว่าหมอน้อยทั้งแปดเริ่มจะเรียนรู้แล้วหล่ะครับว่า การดูแลด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์นั้นเป็นเช่นไร เดี๋ยวภาคบ่ายเราไปเยี่ยมบ้านกัน แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ
