เราหลงในบทบาท "สมมติ"
เราหลงในบทบาท "สมมติ"
Text : Ka-Poom
...........................................................................................................................................
ทุกอย่างล้วนเป็นบทบาทสมมติ...
เรามักหลงในบทบาทนั้นของตนเองเสมอ...แต่เราก็ยังรักและหลงในบทบาทต่างๆ เสมอ
เราหลงว่าเราเป็นอาจารย์...เราหลงว่าเราเป็นเจ้านาย ... เราหลงว่าเราเป็นหัวหน้า
เราหลงว่าเราเป็นนักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่...เราหลงว่าเราเป็นผู้จบปริญญาโท -ปริญญาเอก...
เราหลง..และหลง...หลงไปในทุกสิ่งที่เราสวมให้แก่ตนเอง
หารู้ไม่ว่าจริงๆ แล้วก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่ได้วิเศษ ไปกว่าคนเก็บขยะ..หรือแม่ค้าในตลาด
เพราะ...เราก็ยังคงมีหน้าที่ต่อชีวิต เฉกเช่นเดียวกันกับ..คนอื่นๆ
แต่บางคน...นั่งโต๊ะบริหาร...เป็นผู้บริหารใหญ่...ดูแลลูกน้องอยู่หลายคน
แต่ ทำหน้าที่ต่อ "ชีวิต"...แย่กว่า คนที่ไถนากลางทุ่งนา
หน้าที่ "ชีวิต"...นั้น คือ อะไร
เราอาจหลง...ว่าเราได้ทำแล้ว...
นั่น..เป็นความหลง...ที่หลงอย่างโง่...และอับปัญญา
เรา...มีบ้าน ------> แต่ไม่มี "ชีวิต" ในครอบครัว
เรา...มีรถ ------> แต่ไม่มีเส้นทางวิ่งรถไปหา...ความสุข
เรา..มีงาน -------> แต่ไม่มี ความสนุกสนานในการทำ
เรา...มีเงิน -------> แต่เราก็ไม่เคยพอ...
และเรา...ก็มีอะไรอีกหลายๆ อย่าง...
ที่เราหลงว่าเรามี...
จริงๆ..แล้วเราเป็นเพียง...คนธรรมดา...คนหนึ่ง
ที่ธรรมดาจริง...
.............................................................................................................................................
------->ดิฉันนั่งพิจารณา.."ความหลง"...ที่เกิดขึ้นในดวงจิตของคนเรา...ช่างเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา และมาอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อมารู้ตัว...ก็เมื่อโดน และเดือดร้อนในดวงจิตไปแล้ว...เมื่อก่อนดิฉันก็เคยหลง..หลงคิดว่าตนเองนั้นเยี่ยมยุทธคนหนึ่ง...บางครั้งก็ทำให้เราหลงไปในบางสิ่งบางอย่าง...ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน มองว่าที่ฉันประสบความเร็จได้นั้น...เพราะตัวฉันเจ๋ง...เก่งกว่าใคร...จึงมักกราดไปที่คนที่เหลวไหล ไม่รับผิดชอบ ไม่เอาการเอางาน...แต่ลืมนึกไปในหลายๆ อย่างรอบด้าน...และไม่เข้าใจใน "ชีวิต"...มากนัก
------->เมื่อไปโดน..ดวงจิตใครโดยบังเอิญ...ได้มองเห็นผลกระทบจากความหลงของเรา..ทำให้ได้รู้สึกตัวและมองกลับมาภายในตนเองอีกครั้ง...อ้าว.."มันคืออะไร"...ดิฉันมารู้ตัวเมื่อได้เริ่มมาเรียนรู้เรื่อง "จิตใจ" ------> "จิต" ของ "ใจ" ได้มองเห็นและพิจารณา...และถึงได้รู้ว่า..."ตัวเรานั้นโง่นัก...แต่มาหลงอยู่ในสิ่งที่ไม่จริง" ... เกิดความเข้าใจในบางสิ่งบางอย่าง ..จึงสนใจและตั้งใจเรียนรู้...
------->การเรียนรู้...อีกยาวไกลแค่ไหน..ดิฉันไม่รู้ได้ เคยสงสัยเหมือนกัน เกิดคำถามเกิดขึ้นภายในตนเองเสมอ และแต่ละคำถาม ก็พยายามหาคำตอบด้วยตนเอง หลายคนหัวเราะขำขันว่า..สงสัยไปทำไมให้ปวดหัว ให้ยุ่งยากใจ เราก็ได้แต่เพียงยิ้มๆ...แต่ก็ยังมุ่งมั่นที่อยากจะเรียนรู้เรื่องภายในนี้ไปพร้อมๆ กับการใช้ชีวิตปกติในชีวิตประจำวันทั่วไป ที่ไม่แตกต่างหรือแยกโดดออกไป...
ความเห็น (5)
วรรณวิมล ใจเที่ยง
สวัสดีค่ะอาจารย์ อนงศิริ ที่เคารพ
หนูได้อ่านบทความข้างต้นแล้ว มีข้อคิดเห็นเพิ่มเติมค่ะการที่เราหลงอยู่ในบทบาทนั้นๆมากเท่าใด ยิ่งทำให้เรากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวมากเท่านั้น เช่น ถ้าเราคิดว่าเราเป็นนักศึกษาในขณะนั้นเพียงบทบาทเดียว จะทำให้เราทำหน้าที่แค่เพียงเรียนอย่างเดียว แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าเราร้จักใช้หรือระลึกถึงบทบาทอื่นๆให้มากขึ้น คือเป็นนักศึกษา ไม่ใช่แค่เรียนอย่างเดียวแต่ต้องช่วยพ่อแม่ทำงาน ช่วยคนแก่ข้ามถนน ให้เงินแก่ขอทาน บทบาทหน้าที่ของเราก็จะมากขึ้น ผลที่ออกมา เราก็จะมีความสุขที่ได้ทำประโยชน์ คนอื่นก็จะมีความสุข เราก็จะไม่กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวด้วย ค่ะ
ครั้งหนึ่งผมเองก็เคยหลงเหมือนกันว่า ผมรู้...ผมเข้าใจใครต่อใครได้ โดยที่เขาไม่ต้องพูด และนั่นเองก็ทำให้ผมไม่ได้รับฟังใคร หรือว่าไม่อ่านความคิดเห็นของใครทั้งนั้น เพราะคิดว่า ผมเองก็คิดได้เช่นกัน
จนกระทั้งเดี่ยวนี้ ผมถึงเข้าใจว่า ผมจะรู้ได้ยังไง ถ้าผมไม่ฟังเขาพูด และ ผมได้เข้าใจว่า สิ่งที่ผมรู้นั้นน้อยนิดเดียว จนทำให้ผมต้องฟังทุกคน ผมต้องเรียนรู้ทุกอย่าง
ทุกวันนี้ผมสบายใจมาก ที่ไม่ต้องคิดว่า คนอื่นเขาคิดอย่างไร เพราะผมจะต้องฟังเขาก่อน ฉะนั้น ไม่มีทางที่ผมจะคิดผิด ยกเว้นว่า เขาจะบอกผมผิด เท่านั้นเอง
- นั่งโต๊ะบริหาร...เป็นผู้บริหารใหญ่...ดูแลลูกน้องอยู่หลายคนแต่ ทำหน้าที่ต่อ "ชีวิต"...แย่กว่า คนที่ไถนากลางทุ่งนา
- มุมนี้ เพื่อชีวิตโดยแท้ครับ...
ขอบคุณ....คุณวรรณวิมล คุณอุทัย...คุณแผ่นดิน และพี่หนู-จิณงนภานะคะ..ที่มาช่วยต่อยอดเติมเต็มให้ค่ะ
(^______^)
กะปุ๋ม