ทำไมเราจึงไม่กล้าทำงานแบบบูรณาการ

 เวลาเราคุยกันเรื่องบูรณาการ มักจะมีคนพยายามอธิบายว่าเป็นเรื่องยาก ด้วยสาเหตุหลายประการ จนกระทั่งบางคนพยายามใช้คำผวนมาอธิบายว่า “บานละนะกู”  ที่สื่อว่าเป็นเรื่องที่ลำบากมากและอาจทำไม่ได้ 

แต่ถ้ามามองในสภาพความเป็นจริงนั้น ทุกคนมีชีวิตส่วนใหญ่แบบบูรณาการอยู่แล้ว แต่อาจมีเพียงบางมุมที่ไม่บูรณาการ

 เพราะไม่มีใครที่มีระบบร่างกายแยกส่วน อยู่คนละที่ หรือเส้นเลือดแยกออกจากกล้ามเนื้อ   หรือแม้แต่เรื่องรถ ก็ไม่มีใครสามารถขับรถที่มีส่วนประกอบไม่ครบ หรือใช้รถที่แต่ละส่วนทำงานไม่สอดคล้องกัน  

การทำงานและการดำรงชีวิตที่บูรณาการจึงเป็นเรื่องที่ปกติของทุกคน และแต่ละคนก็ต้องการชีวิตที่บูรณาการ แต่ทำไมจึงมองเป็นเรื่องยากไปได้  

เท่าที่มานั่งพิจารณา ก็พบว่า เราเคยชินกับการคิดแยกส่วน จึงทำให้เวลานำสิ่งที่แยกกันในระบบคิดมารวมกันจึงเป็นเรื่องยาก   ดังนั้นเพื่อให้ง่ายกว่าเดิม เราจึงต้องปรับวิธีคิดใหม่ ให้เริ่มจากการมองแบบองค์รวม

แม้จะมีบางจังหวะที่จำเป็นต้องมองแยกเพื่อความชัดเจนเฉพาะเรื่อง ก็ยังต้องมององค์รวมของระบบเป็นพื้นฐานทางความคิด อย่างน้อยก็มองเป็นอันดับสอง

เพื่อให้ภาพของการพัฒนาที่แท้จริงยังอยู่คงเดิม   เมื่อส่วนบุคคลเริ่มมองภาพรวม ก็จะสามารถเชื่อมโยงปัญหา สาเหตุ แนวทางและวิธีการแก้ไขได้อย่างถูกต้อง

ที่จะนำไปสู่การผสมผสานสู่การทำงานแบบองค์รวมให้เกิดการพัฒนาที่แท้จริงได้

แล้วเราก็จะได้ผลการพัฒนาที่ดีและยั่งยืนต่อไป