การปฏิบัติงานหน่วยบริการปฐมภูมิของเราเป็นเรื่องที่ใครในโรงพยาบาลก็ไม่ยอมออกไปทำ สอ.เดิมก็หวาดหวั่นกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้ แล้วเราก็ค่อยๆทำอย่างอดทนและรอคอยเพราะทุกครั้งที่เราออกชุมชนเราพบว่าประชาชนของเราตกทุกข์ได้ยาก ขาดการเข้าถึงบริการ ขาดการเหลียวแลอย่างต่อเนื่อง สังคมเปลี่ยนแปลงขาดความสัมพันธภาพที่ดีต่อกัน ขาดความเอื้ออาทรโลกเปลี่ยน ทุกอย่างก็กำลังเปลี่ยน ด้วยสติปัญญาลำพังของเรา เราคงทำทุกอย่างด้วยสติกำลังเป้าหมายให้ประชาชนของเราพึ่งตนเองได้ ทุกครั้งที่จะขยายบริการตามสอ.เราต้องสำรวจความต้องการของเจ้าหน้าที่ทุกฝ่าย เพราะสิ่งที่ตามมาคือปริมาณงานที่เพิ่มขึ้น คนไข้ที่มากขึ้น
จนวันหนึ่งมีอบต.เดินมาติดต่อเราว่าอยากหาคนช่วยทำศูนย์แพทย์ชุมชนเพื่อให้ประชาชนเข้าถึงบริการใกล้บ้าน ใกล้ใจ ความมืดมนที่เกาะกุมหัวใจเราค่อยๆผ่อนคลาย บางทีความมุ่งหวังของทุกคนที่ต้องการให้ระบบสุขภาพชุมชนเข้มแข็งกำลังจะเป็นไปได้ อย่างน้อยผู้ป่วยเบาหวานความดันโลหิตสูงคงได้รับบริการต่อเนื่อง ผู้ด้อยโอกาสในชุมชนอาจมีอาสาสมัครดูแลผู้ป่วยและผู้สูงอายุในชุมชน จากการจัดบริการครั้งนี้
อย่างไรก็ตามเรามีความหวังตลอดเวลา ๒๓ มกราคม ๒๕๕๐ แพทย์ เภสัช ทันตแพทย์พยาบาลวิชาชีพของโรงพยาบาลพร้อม
สดใส ผู้บันทึก
ความหวัง Hope คือพลังที่สำคัญ ทำให้เรามองเห็นโอกาส ทำให้เรามีพลัง
pcu คือหน่วยบริการที่สำคัญ เรียบง่าย แต่มีพลัง
กระสุนปืน ถ้าอยู่ในมือเด็ก ( คนไม่เห็นความสำคัญ )เอาไปขว้างใส่ คน ก็ เจ็บ ชิว ๆ แต่ถ้าลูกปืนลูกเดียวกัน อยู่ในปืน ยิงใส่คน อานุภาพต่างกันมาก
อยากเห็นสิ่งที่ ทีมเยี่ยมบ้าน รพ.ตสม. หวังไว้ เป็นความจริงครับ