๑,๓๗๘ บ้านหนองผือ..บ้านเล็กในป่าใหญ่

          ๑๗ ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว จึงอดไม่ได้ที่จะนับถอยหลัง และตั้งความหวังเล็กๆไว้ว่าจะทำอะไรก็รีบทำ เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึง ๓ เดือนแล้ว

          จริงๆจะหยุดพักเลยก็ได้ ตามที่หลายคนให้คำแนะนำไว้ เพราะมองไปทางไหนของโรงเรียน ก็แทบจะไม่เห็นเค้าโครงร่างเดิมที่เคยเป็นมาเมื่อ ๑๗ ปีก่อน มันเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

          แต่ถึงอย่างไรเวลาก็ยังคงมีคุณค่า และยังคิดว่าจะต้องตอบแทนองค์กร จึงมิอาจจะนิ่งดูดายได้ โดยเฉพาะงานวิชาการ พื้นฐานสำคัญที่จะทำให้โรงเรียนขนาดเล็กแข็งแกร่งขึ้น

          เลยต้องปฏิบัติหน้าที่ช่วยครูสอนหนังสือต่อไป จนกว่าจะถึงวันสุดท้าย

          ภาพแห่งความทรงจำ ในวันแรกของการทำงานในบ้านหลังนี้ คือ การสอนชั้นป.๓ และป.๔ แบบควบรวมอยู่ในห้องเดียวกัน บางวันรวม ๓ ชั้นด้วยซ้ำ เรียกว่าการสอนแบบคละชั้น

          นับเป็นรูปแบบการจัดห้องเรียน ที่ยังคงเป็นอมตะนิรันดร์กาล อันเนื่องมาจากหลายโรงเรียนยังดำเนินการอยู่อย่างคุ้นชิน และยังจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่านาน

          แต่ที่บ้านหนองผือ ผ่านจุดนั้นมาเกือบ ๑๐ ปีแล้ว ด้วยวิสัยทัศน์และพันธกิจ ตลอดจนเป้าประสงค์ของผม ที่ต้องการบริหารการเปลี่ยนแปลง

          เริ่มจากแนวคิดที่ต้องการให้บ้านหลังนี้ เป็นสถานศึกษาที่ดีประจำหมู่บ้าน เน้นภาระงานที่ยึดการเรียนการสอนเป็นเรื่องหลัก เพื่อการอ่านออกเขียนได้ คือหัวใจสำคัญที่สุด ณ เวลานั้น

          อาคารเรียนและอาคารประกอบ มิใช่อุปสรรคและความขาดแคลน ในเมื่อนักเรียนมีไม่ถึง ๕๐ คน จึงมิใช่เรื่องยากแต่ประการใด หากจะทำให้ลูกหลานชาวบ้าน อ่านคล่องเขียนคล่อง

          อาจมองเป็นเรื่องย้อนแย้ง เมื่อผมทำเรื่องที่เป็นนามธรรมจับต้องยาก ไม่เหมือนสร้างป้ายโรงเรียน สร้างอาคารและรั้วโรงเรียน เป็นความอลังการที่สื่อสารได้อย่างรวดเร็ว

          แต่ที่หนองผือไม่ใช่และผมก็ไม่ได้ใช้เป็นเครื่องมือในการสร้างศรัทธาแก่ผู้ปกครอง “คุณภาพ”นักเรียนต่างหาก ที่จะรับประกันได้ว่าโรงเรียนมีแนวโน้มไปในทิศทางที่ดีขึ้น

          แล้วยิ่งอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมควบคู่กันไปด้วย ช่วยให้กิจกรรมบูรณาการปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงบรรลุผล จึงกลับกลายเป็นความมั่นคงและยั่งยืนเรื่อยมา

          โดยดูจากจำนวนนักเรียนที่เพิ่มขึ้น แม้จะไม่หวือหวาแต่มีความสอดคล้องกับบริบทและเป้าหมาย เป็นความท้าทายที่กลายเป็นความผูกพัน ที่มีส่วนทำให้ผมอยู่ทนและอยู่ได้นานมาถึงวันนี้…๑๗ ปีเต็ม

          ความสำเร็จคงพูดไม่ได้อย่างเต็มปาก แต่ความพึงพอใจเกิดขึ้นแล้วในทุกขณะที่คิดถึง โดยเฉพาะเมื่อนึกย้อนกลับไป มันก็ไม่ได้ลำบากยากเย็นแต่อย่างใด แต่กลับมีความสุขมากมายในบ้านหลังนี้

          บ้านหนองผือ หรือสถานศึกษาพอเพียงแห่งแรกของ สพป.กจ.๔ ที่เริ่มต้นจากครูและนักเรียนไม่กี่คน ต้นไม้ยืนต้นอย่างเหงาหงอย แต่วันนี้ที่รอคอยมาถึงแล้ว ด้วยการคืนความสดใสให้แก่ชุมชน

          การปลูกต้นไม้ในใจคน จึงนับเป็นบุญกุศลที่ช่วยเสริมส่งได้ส่วนหนึ่ง ทำให้โรงเรียนขนาดเล็กแห่งนี้ เป็นบ้านเล็กในป่าใหญ่ที่งดงาม สงบสุขและเรียบง่ายตลอดมา

          บันทึกนี้จะมีคุณค่า ก็ต่อเมื่อผู้บริหารรุ่นใหม่ หรือครูจำนวนมากมายที่ยังรอผู้บริหาร หันมาร่วมแรงร่วมใจ ผนึกพลังกันเอาไว้ ทำการเรียนการสอนให้เป็นเรื่องยิ่งใหญ่ให้จงได้

          เพราะเป้าหมายของงานประกันคุณภาพอยู่ที่ตัวนักเรียน เมื่ออาคารเรียน แหล่งเรียนรู้ สื่อและนวัตกรรมมีความพร้อม จะรอช้าอยู่ใย ให้”หัวใจนำพา ศรัทธานำทางเถิด” จะบังเกิดผลดีอย่างแน่นอน

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๗  กรกฎาคม  ๒๕๖๖