เรื่องสั้น เด็กแถวบ้านหรือ...

 

15.45 น.   
ฉันกับพ่อเข้ามาละหมาดหลังจากได้ยินเสียงอาซาน ละหมาดจนเหลือเพียง 1 รอกาอะห์สุดท้ายแล้ว เสียงกดกริ่งก็ดังขึ้น

 ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง! 

 เมื่อครบสามครั้งฉันก็นึกว่าเสียงจะหยุดลง แต่ไม่... เสียงยังคงดังมาเรื่อยๆราวอีก 10 ครั้ง จนเราละหมาดเสร็จ พ่อก็กุลีกุจอลุกขึ้นไปหน้าบ้าน ฉันเดาว่าต้องเป็นเด็กที่จะมาขอหยิบผลเล็กๆแสนหวานจากต้นหน้าบ้านของฉันแน่นอน

 ต้นมัลเบอร์รี่สูงราว 2 เมตร ที่หน้าบ้านของฉัน จะออกดอกออกผลมาให้เก็บกินได้ทุกสัปดาห์ ฉันก็ชอบหยิบมากินบ้างนานๆครั้ง เด็กแถวบ้านของฉันมีหลายคนหลายอายุรวมๆกันแล้วประมาณ 15-20 คนเห็นจะได้มาชาอัลลอฮ์ เยอะจริงเยอะจัง ฉันยิ่งไม่ค่อยถูกชะตากับเด็ก ตอนดีๆก็พอจะเล่นได้หรอกแต่เพราะพวกเขาออกฤทธิ์ออกเดทฉันก็แทบจะอยากกรี๊ดใส่เลยทีเดียว

 เราจะเห็นพวกเขาออกมาเล่นบนถนนของหมู่บ้านหลังจากเลิกเรียนประมาณ 15:30 น จนถึงช่วงเย็นๆเสมอ พอเล่นมาถึงหน้าบ้านฉันก็จะมีเด็ก 2-3 คนหลงมาขอเก็บผลจากต้นมัลเบอร์รี่ไปกิน (ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบผลนี้หรอกนะ) 

วันนี้อาจโชคร้ายหน่อยตรงที่ทั้งบ้านกำลังละหมาดอยู่จนต้องรอ.. แต่ก็นะ กดกริ่งรัวขนาดนี้ ก็ต้องบอกต้องกล่าวอะไรเสียหน่อยซะแล้ว ปล่อยไปไม่ได้หรอก ขืนมีคราวหลังอีก ฉันจะพาลหัวเสียไล่ตะเพิดกลับบ้านก่อนเอาได้ 

พอออกไปก็เห็นเด็ก 2 คน กำลังกระโดดเขย่งขาเอื้อมมือไปหยิบผล ฉันยืนพิงรั้วอย่างใจเย็นและถามออกไป

 ' ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ ' 

 ได้ยินเสียงตอบอู้อี้กลับมา แต่ก็ยังพอฟังรู้เรื่อง ...ก็ว่าอยู่ก็ว่าอยู่เด็กนี่หน้าตาคุ้นๆ เด็กเมื่อวานซืนที่ฉันเคยเล่นเมื่อปีที่แล้วอยู่ครั้งหนึ่งนี่เอง ดีล่ะยิ่งเป็นเด็กนั่นยิ่งปล่อยไปเฉยๆไม่ได้ ฉันรอจนทั้งสองเก็บเสร็จก็เรียกให้มายืนตรงหน้า 

' มานี่สิ ฉันมีเรื่องจะสอนหน่อย '  เด็กไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพราะฉันพูดไปยืมไป 
' ถ้าจะมาบ้านคนอื่น จะกดกริ่งหรือให้สลาม ก็ขอให้จบเพียงแค่ 3 ครั้งก็พอ เว้นช่วงแต่ละครั้งด้วย ถ้าเจ้าของบ้านออกมาก็พูดคุยได้ แต่ถ้าไม่มีใครออกมาก็ให้กลับบ้านไปก่อน อย่ากดเกิน 3 ครั้ง เข้าใจมั้ย ' ฉันพูดพร้อมยก 3 นิ้วขึ้นมา

 เด็กมันก็ว่าง่ายพยักหน้าเข้าใจพร้อมพึมพำ ' 3 ครั้ง ' 
' ถ้าเข้าใจไหนลองทวนมาสิ ' 
' เคาะ 3 ครั้ง ถ้าออกมาก็คุยได้ ถ้าไม่ออกมาก็กลับไปก่อนค่อยมาใหม่ ' ในใจนึกดีใจ.. เด็กนี่เข้าใจอะไรเร็วดี พูดเสร็จฉันก็กะว่าจะยิ้มอีกรอบแล้วจะบอกให้เตรียมลาไปได้แล้ว แต่ไม่วาย... มีเสียงจากอีกคนที่หน้าตาก็บ่งบอกถึงความ 'กวน'  มาว่า..
' 5 ครั้งได้ไหม ' พูดพร้อมทำหน้าจริงจังมาหาฉัน

ฉันส่ายหน้าตอบไป ' 3 ครั้งพอค่ะ ' 
' 5 ครั้งไม่ได้หรอ ' เอ๊ะ...เด็กนี่ กวนซะแล้ว 
' 3 พอค่ะ ' 
' โอเค 3 ก็ 3 ' เด็กพูดยิ้มๆแล้วก็พูดขอบคุณ และขี่จักรยานจากไป พร้อมกันฉันก็หันกลับเข้าบ้าน

นี่ถ้าเด็กนั่นไม่ยอมจบเห็นทีว่าจะได้ยกโทรศัพท์มาเปิด Google เสิร์ชหา ฮาดิษของรอซูลซะแล้ว (ขอความสันติมีแด่ท่าน) ครั้นจะให้พูดปากเปล่าแบบจดจำฮาดิษทั้งบท ฉันก็ไม่มีปัญญาและความพยายามมากพอจะจำทั้งหมดได้ 

เด็กคนนั้นดูคร่าวๆน่าจะอายุ 7-8 ปีกับอีกคน 10-11 ปี น่าจะยังไม่รู้วิธีการเข้าบ้านคนอื่นข้อนี้ ฉันจึงบอกกล่าวให้รู้เวลาไปเคาะบ้านผู้ใหญ่คนไหนอีกจะได้เป็นที่เอ็นดู ก็ไม่แปลกหรอกที่เด็กมันจะไม่รู้ ขนาดฉันกว่าจะรู้ก็เลยอายุ 15 มาตั้งหลายปีเชียว ถือว่าเป็นความหวังดีจากรุ่นพี่ที่ครั้งหนึ่งเคยวิ่งเล่นบนถนนนี้เหมือนกันก็แล้วกันนะ (เอ๊ะ หรือรุ่นป้า...โอ้ย)