๑,๓๐๒ คือ..ความรู้สึก

          ถึงอย่างไรก็ยังคงเป็นโรงเรียนขนาดเล็กอยู่ดี แต่ที่ดีกว่าเดิมคือมีจำนวนนักเรียนมากขึ้น ปัจจุบันคำว่าโรงเรียนเล็กๆ ที่มีเด็กถึง ๑๐๐ คนได้ ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว....

          เกินกว่าร้อยละ ๕๐ ที่โรงเรียนในสังกัดสพฐ.มีจำนวนเด็กลดลง เนื่องจากเด็กเกิดน้อย ครอบครัวส่วนใหญ่ไม่ต้องการมีลูก จึงส่งผลกระทบต่อโรงเรียนขนาดเล็กที่อยู่ในชุมชนหมู่บ้าน

          หลายคนบอกว่า...เด็กจะมากจะน้อย ไม่ส่งผลต่อการแข่งขันกีฬา แต่ในความเป็นจริง มีผลเยอะมาก ยากที่จะบรรยาย ต้องอยู่ในเหตุการณ์จริงๆ จึงจะรับรู้และเข้าใจในสถานการณ์ได้

          ที่โรงเรียนเคยเป็นเจ้าภาพกีฬากลุ่มโรงเรียน ตอนนั้นมีนักเรียน ๙๐ คน เตรียมการเรื่องสนามแข่งขันและวางแผนฝึกซ้อมหนักมาก ทำให้ประสบความสำเร็จ เป็นที่กล่าวขานของผู้คนในอำเภอและตำบลใกล้เคียง

          การแข่งขันเว้นว่างมา ๒ ปีแล้ว อันเนื่องมาจากโควิด ปีนี้จัดได้ตามปกติและเปลี่ยนเจ้าภาพ โดยไปจัดที่โรงเรียนเล็ก ๆ ไกลออกไปเกือบ ๑๐ กม. เป็นโรงเรียนที่มีนักเรียน ๓๘ คน 

          ในขณะที่ชมพิธีเปิดและสัมผัสบรรยากาศการแข่งขันกีฬาประเภทต่างๆ ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมา ทำให้ต้องนึกย้อน สะท้อนข้อมูลไปเมื่อ ๑๐ ปีที่ผ่านมา

          โรงเรียนประถมฯในตำบลนี้มีด้วยกัน ๖ โรงเรียน และที่โรงเรียนจำนวนเด็กนักเรียนจะครองตำแหน่งเด็กน้อยอยู่เสมอ โดยยืนเป็นอันดับ ๕ – ๖ เรื่อยมา

          วันนี้..ปีการศึกษา ๒๕๖๕  ถือครองจำนวนเด็กมากเป็นอันดับ ๓ ของกลุ่มโรงเรียน เป็นเวลา ๓  ปีแล้ว ส่วนอันดับ ๑ และ ๒ เป็นโรงเรียนอนุบาลประจำอำเภอและโรงเรียนขยายโอกาส ที่มีเด็กมากมายอย่างต่อเนื่อง

          เวลาจัดการแข่งขันกีฬา...เพื่อให้เด็กเรียนรู้และหาประสบการณ์ ตลอดจนเอ่ยอ้างความรักสามัคคี แต่ในสนามแข่งขันจริงๆ ครูแต่ละโรงเรียนขับเคี่ยวลูกศิษย์ เพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ

          หากทำใจได้ และเข้าใจพื้นฐานความต้องการ ก็ควรจะปล่อยวาง แต่โรงเรียนเล็กๆ ที่มีตัวเลือกด้านนักกีฬาเพียงน้อยนิด ถ้าไม่เตรียมทีมอย่างมีประสิทธิภาพ ไม่บริหารจัดการให้ดี ก็เหมือนนำไม้ซีกไปงัดไม้ซุง หรือเปรียบเหมือนไก่รองบ่อนทุกครั้งไป

          หากไม่ใส่ใจ คิดเพียงว่า อย่าได้แคร์ ถือว่าขาดสำนึกรับผิดชอบ เพราะผู้ปกครองเข้าร่วมชมและเชียร์อย่างคับคั่ง ทุ่มเทพลังใจพลังกายเพื่อให้กำลังใจลูกหลานนักกีฬาของเขา

          ข้าวปลาอาหาร เครื่องดื่ม ไอศกรีม และขนม ตลอดจนบริจาคเงินให้โรงเรียน เพื่อ สนับสนุนช่วยเหลือกิจกรรมการแข่งขันตลอดรายการ รวมทั้งหมด ๔ วัน

          ความรักความผูกพันที่ผู้ปกครองมอบให้โรงเรียน จึงเป็นที่มาของความมุ่งมั่นและความอดทนในความขยันฝึกซ้อม ไม่ยอมแพ้ต่อปัญหาและอุปสรรคง่ายๆ ลืมไปได้เลยเรื่องความเสียเปรียบ ครูและนักกีฬาทุกคนทุกประเภท จึงเตรียมทีมเป็นอย่างดี

          ผลการแข่งขันวันนี้ ได้เข้าชิงชนะเลิศ ๓ รายการ ก็ถือว่าพอเพียงแล้ว โดยเฉพาะวอลเลย์บอลชาย-หญิง เป็นประเภททีมที่น่าภูมิใจมากมาย

          จึงมองย้อนไปในอดีตที่ไกลแสนไกล เคยวิ่งไล่ตามหลังพวกเขา เคยกลับบ้านมือเปล่าอยู่ร่ำไป แต่วันนี้...เห็นเด็กๆนักกีฬานั่งพักผ่อนและทานอาหารภายในเต๊นท์ของโรงเรียน ความรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน...ผลแพ้ชนะในวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร..แทบไม่อยากสนใจ

          จำนวนนักกีฬาที่มองเห็นตรงหน้า คือข้อมูลเชิงประจักษ์ ของการทำงานหนัก แล้วเห็นผลงานที่แสดงถึงการเจริญเติบโต...คงต้องทำต่อไป..แม้ว่าจะเหลือเวลาน้อยแล้วก็ตาม   

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๔  สิงหาคม  ๒๕๖๕