เช้าวันที่ 3 มกราคม เป็นเช้าวันเปิดงาน แต่ใจกลับรู้สึกหม่นหมองใจ ไม่แม้แต่อยากลุกขึ้นจากเตียง
วันหยุดปีใหม่ที่ได้อยู่คนเดียว ได้ฟังแต่เสียงอวยพรทางโทรศัพท์
ตั้งแต่โควิดเริ่มระบาดเข้ามา ก็ไม่ได้กลับบ้านไปฉลองปีใหม่กับที่บ้านมาจะสามปี
วันนั้นเป็นวันที่ตัดสินใจโทรบอกแม่ว่า ขอกลับไปอยู่บ้าน จะขอหัวหน้า work from home
ตอนแรกหัวหน้าก็ยังลังเลใจที่จะอนุญาต แต่เราก็รับปากว่าจะตั้งใจทำงานอย่างดี
ให้เหมือนกับทำงานที่ออฟฟิต หัวหน้าเลยอนุญาตให้กลับมา
การกลับมาครั้งนี้ ทำให้เหมือนย้อนเวลาไป 10 ปีก่อน
ตอนที่เรายังไม่ได้ออกบ้านไปเรียนมหาลัย ได้มีเวลาอยู่กับคนในครอบครัว
ได้ช่วยพ่อต่อยอดโครงการหนองนาโมเดล
ศึกษา เรียนรู้ การทำเกษตร เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่
การได้ตื่นเช้ามากินกับข้าวฝีมือแม่ ได้นั่งคุยกันกับพ่อ แม่ น้องสาว ทำให้หัวใจกลับมาชุ่มฉ่ำ
ความตั้งใจในการกลับมาครั้งนี้ของเราคือ เราอยากพัฒนาแผ่นดินบ้านเกิด
เราไม่อยากกลับมาในวันที่เกษียณอายุ หรือวันที่เรากลับมาแล้วไม่มีใครอยู่แล้ว
เรารู้ว่าสิ่งที่เราฝันจะทำ มันคงจะมีอุปสรรคเยอะเลย
แต่เราขอบันทึกไว้ เผื่อในวันหนึ่งที่เราทำมันได้ เราจะได้รู้ว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง
10/7/65
ไม่มีความเห็น