๗๕. มุ่งสู่วังน้ำเขียว เที่ยวสวนผลไม้พี่สุนันต์-กัญญา (๕)

รถวิ่งผ่าน อ.ประโคนชัย ลูกชายไม่รอช้ารีบเลี้ยวซ้ายในเส้นทางสู่ภูเขาสูง เพื่อไปชม “ประสาทเขาพนมรุ้ง” มาเที่ยวที่แล้ว ผมจำได้ว่าต้องเดินเท้าขึ้นตัวประสาท เที่ยวนี้รถจอดเทียบบันไดประสาทกันเลยทีเดียว รู้สึกเบาสบาย ไม่เหนื่อยเลย

ผมออกจากโซริน บูทิคโฮเต็ล หลังอาหารมื้อเช้าของโรงแรม วันนี้ปลายทางของผมจะอยู่ที่รีสอร์ทวังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา

เมื่อระยะทางไม่ไกลมาก ผมก็ไม่ต้องรีบเร่งจนเกินไป คนขับรถต้องการจะแวะที่ไหน ผมก็ตามใจตลอดการเดินทาง อย่างน้อยก็เป็นการพักรถพักคนไปด้วยพร้อมๆกัน

สถานที่แรกที่ผมเคยดูจากข่าวว่าเคยคึกคัก เป็นชุมชนผลิตผ้าไหมฝีมือดี อยู่ที่บ้านท่าสว่าง พอขับรถเข้าไปในหมู่บ้าน พบความเงียบเชียบอันเนื่องมาจากสถานการณ์โควิด

ร้านผ้าไหมส่วนใหญ่ปิดไปเป็นที่เรียบร้อย เท่าที่ผมเห็นมีเปิดอยู่เพียง ๓ – ๔ ร้านเท่านั้น จึงต้องลงไปอุดหนุนเสื้อ ผ้าพันคอ และผ้าขาวม้า ติดมือมาไว้เป็นที่ระลึก

จากนั้น ตั้งใจจะไปหา “ปราชญ์ชาวบ้าน”ด้านเศรษฐกิจพอเพียง ซึ่งอยู่ที่ อ.สตึก จ.บุรีรัมย์ โดยให้จีพีเอสเป็นผู้นำทาง รถวิ่งผ่านทุ่งนาป่าละเมาะ ลัดเลาะไปสู่ทางคับแคบและขรุขระ ในที่สุดก็ต้องเปลี่ยนใจไม่ไปต่อ ไม่ควรเสี่ยงภัยจะดีกว่า หันหลังกลับเข้าสู่ตัวเมืองบุรีรัมย์

ไม่นานนัก พลขับผู้ซึ่งเป็นแฟนบอลตัวยง ก็เลี้ยวรถเข้าสู่สนามฟุตบอลระดับมาตรฐานของ “บุรีรัมย์ ยูไนเต็ด”ที่มี คุณเนวิน ชิดชอบ เป็นผู้จัดการทีม

การเลี้ยวรถเข้ามาครั้งนี้มีจุดประสงค์แน่นอน ลูกชายของผมทั้งสองคน ขอซื้อเสื้อและกางเกงทีมบอลบุรีรัมย์ ในร้านประจำสนามและอยู่ในช่วงลดราคาพิเศษด้วย เมื่อเลือกเสื้อผ้าเป็นที่ถูกใจ ก็ได้เวลามื้อกลางวัน เลือกเมนูส้มตำไก่ย่างรสเด็ดที่ร้านสีดา

ผมตั้งใจจะไปให้ถึงสวนผลไม้ของพี่สุนันต์ พี่กัญญา ที่วังน้ำเขียว ในช่วงเวลาที่ไม่มืดค่ำแต่ก็ทำเวลาไม่ได้ รู้สึกคิดถึงต้นทุเรียน ลิ้นจี่และมะยงชิด อยากสัมผัสบรรยากาศที่ใกล้ชิดธรรมชาติ แวดล้อมไปด้วยป่าเขา พี่ทั้งสองจึงเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่ผมจะพักค้างในค่ำคืนวันนี้

พี่สุนันต์และพี่กัญญา ผู้ซึ่งสนับสนุนช่วยเหลือการบริหารจัดการศึกษาในโรงเรียนขนาดเล็กของผมมาตลอด ๑๖ ปีที่ผ่านมา วันนี้พี่ทั้งสองให้การต้อนรับผมกับครอบครัวเป็นอย่างดี..พรุ่งนี้..จะพาผมเยี่ยมชมสวนผลไม้ ก่อนเดินทางต่อไปเพื่อกลับบ้าน

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๘ เมษายน ๒๕๖๕