๗๑. อีสานใต้...ปลายทางเมืองอุบล (๑)

             ผมรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อตัดสินใจออกจากบ้านทุ่งดินดำรีสอร์ทพร้อมครอบครัว ผมไม่ได้ออกเดินทางออกไปไหนที่ไกลกว่าโรงเรียน ตลอด ๒ ปีเต็ม อันเนื่องมาจากสถานการณ์โควิด

        ช่วงเวลาดีๆ ที่มีปิดภาคเรียนเข้ามา ขอใช้วันและเวลา ๔ – ๙ เมษายน ๒๕๖๕ พักผ่อนหย่อนใจและกาย เป้าหมายปลายทางอยู่ที่เมืองอุบลราชธานี

        สถานที่แห่งแรกที่ต้องไปให้ถึงภายในวันนี้ จากนั้นภารกิจวันต่อวัน จะค่อยๆตามมา เมื่อล้อรถยนต์ขับเคลื่อนเลาะเลียบริมโขงเรื่อยไป

        ในเช้าวันแรกของการเดินทาง ผมหลงลืมฤดูร้อนไปพักใหญ่ เพราะอากาศที่ค่อนข้างจะหนาวเย็น ผมคิดว่าจะเป็นแค่เมืองกาญจน์ แต่พอลงจากรถตอนเก้าโมง เพื่อกินข้าวมื้อเช้าที่โคราช อากาศก็เยียบเย็น ที่ไม่เป็นปกติเลยของเดือนเมษายน

        ผมซื้ออาหารมื้อเช้าเข้าไปกินในหมู่บ้านสุรนารีวิว ตั้งใจจะเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ท่านแรกและพักรถไปในตัวด้วย เป็นบ้านของพี่ชาย ผศ.บวร สุรรณผา เกษียณจากสถาบันราชภัฎฯมาได้ ๓ ปี

       ๒ ชั่วโมง สำหรับการพักในระหว่างเดินทาง ทำให้ร่างกายผ่อนคลายจากการเมื่อยล้า คุณค่าพิเศษสุดที่พี่เจ้าของบ้านมอบให้ คือคำสอน..มากมาย ที่จำได้ก็คือ การปล่อยวาง การใช้ชีวิตเรียบง่าย และการไม่กินน้ำตาล ตลอดจนจะต้องไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตนเองและผู้อื่น

          บุคคลที่พี่บอกให้รู้จัก ก่อนเดินทางออกจากโคราช โดยแนะนำให้ผมไปหาให้ได้ในยูทูป เพื่อการบริหารจิต พัฒนาคุณภาพชีวิตให้อยู่เย็นเป็นสุข บุคคลท่านนั้นคือ...หลวงพ่อปราโมทย์ ผมตกปากรับคำว่าจะแสวงหาธรรมจากคำสอนของพระท่านนี้ต่อไป

         ๑๑ โมง ผมออกเดินทางบนถนนสายโชคชัย – บุรีรัมย์ เพื่อไปออกทางสังขะ กันทรลักษ์ และอุบลราชธานี เส้นทาง ๔ เลนสายนี้ ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เพียงแต่บางช่วงบางตอน ต้องขับรถอย่างระมัดระวัง มีการซ่อมบำรุงถนนและลาดยางเสริมให้ดูดียิ่งขึ้น

         ผมไม่ได้แวะท่องเที่ยวที่ไหนเลย เพราะมีชายผู้เฒ่า ๒ คนรออยู่ที่บ้านสวน คนหนึ่งเป็นข้าราชการบำนาญ อายุ ๖๖ ปี ดูแลผู้เฒ่าอายุ ๘๑ ปีที่เดินไม่ได้ ในบ้านหลังใหญ่ที่สงบเงียบ แม้จะอยู่ในกลางเมืองก็ตาม

          การไม่ได้พบเจอกัน ๔ ปี ความรู้สึกยินดีปรีดาของพี่น้องลูกหลานจึงบังเกิดขึ้นทันทีทันใด เมื่อย่างกรายลงจากรถ ผมพบความเปลี่ยนแปลงของญาติผู้ใหญ่ ทุกคนแก่ชราไปตามวัย แต่ที่แปลกไปมากคือโรคภัยรุมเร้า เดินได้ไม่คล่องตัวอีกแล้ว

          ก่อนจะมืดค่ำ ผมจะต้องพาญาติและครอบครัว ไปกินมื้อค่ำและเข้าพักที่โรงแรมที่โทรจองห้องพักเอาไว้แล้ว ตอนนี้ของเดินดูบริเวณบ้านและที่ดินที่ผมได้รับเป็นมรดกไว้ เมื่อเกือบ ๓๐ ปีที่ผ่านมา

          สภาพที่เห็นเป็นป่า มีแมกไม้สูงใหญ่ปกคลุมอยู่หลังบ้าน ต้นสักเติบโตผิดหูผิดตา ให้ร่มเงาและโอโซน เหมาะมากกับผู้สูงวัยได้พักอาศัย สูดกลิ่นไอที่ไร้มลพิษ ชีวิตบั้นปลายของผมจะเป็นเช่นนี้หรือไม่ ผมยังไม่ได้คาดหวังเลย

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๔  เมษายน  ๒๕๖๕