๑,๒๖๖ ใจ.........

ผมอ่านข้อคิดข้อเขียนของ “นุสนธิ์บุ๊ค” ทุกครั้ง ชอบทุกครั้ง เพราะให้ข้อคิดที่โดนใจเสมอ ใครที่ยังไม่รู้จัก ไม่เคยอ่าน ขอแนะนำให้เข้าไปสัมผัสถ้อยคำอันอบอุ่น ในเพจของนุสนธิ์บุ๊คได้เลย 

วันนี้อ่านเจออยู่หลายประโยค ทำให้รู้สึกถึงการประยุกต์ใช้ในองค์กร ที่ต้องบริหารบุคคล และช่วยสะท้อนมุมมองใหม่ๆในชีวิตประจำวัน  

“คนบางคน แม้อยู่ในความทรงจำ กลับรู้สึกคุ้นเคย คนบางคน แม้อยู่ข้างกาย กลับรู้สึกแปลกหน้า
พ่อแม่บางคน ห่วงใยและรักลูกที่อยู่นอกบ้านมากกว่าลูกที่อยู่ปรนนิบัติอยู่กับบ้าน!

สามีภรรยาบางคน โหยหาความรักความรู้สึกครั้งเก่ามากกว่าคู่ชีวิตที่อยู่ด้วยกันในปัจจุบัน!
พี่น้องบางคน ก็เฝ้าพร่ำพรรณาถึงพี่น้องที่อยู่ห่างไกล เตรียมนั่นเตรียมนี่ให้ จนลืมความรู้สึกของพี่น้องที่อยู่บ้านเดียวกัน!

เจ้านายบางคน ก็เปรียบเทียบลูกน้องเก่าที่ลาออกไปกับลูกน้องใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามาทำงาน จนลืมไปว่าความชำนาญมันต่างกัน!

ลูกน้องบางคน ก็ค่อนขอดเจ้านายของตัวเองกับเจ้านายของคนอื่น ทั้งๆที่กินเงินเดือนจากเจ้านายที่ตนแอบนินทา!
ถนอมความรู้สึกของคนใกล้ตัวบ้างนะ เพราะคนบ้านไกล ก็ฝากผีฝากไข้ได้ไม่เท่าคนร่วมชายคา

ฝึกลองเอาใจมาชิดใกล้กันอีกสักนิด ก็ไม่ต้องกลัวระยะทางจะทำให้ห่างกันไกล!........”

ผมจึงนึกย้อนไป กว่า ๑๐ ปีแล้ว ที่ผมเคยมีเจ้านาย ท่านดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ..ท่านพูดให้คิดอยู่เสมอ ว่าเราอยู่กับใคร ทำงานกับใคร.......?

ตอนแรกก็ไม่เข้าใจ แต่พอได้บริหารงานโรงเรียนไปเรื่อยๆจึงรู้ว่า บุคลากรที่เราทำงานด้วย เพื่อนร่วมงานที่อยู่กับเรา..ในโรงเรียนเล็กๆ สำคัญที่สุด

เขาจะเป็นยังไง...จะเก่งมากเก่งน้อย ก็เป็นคนของเราที่ต้องดูแล บริหารจัดการด้วยความเป็นธรรม คือการเอาใจใส่ ใช้ความเมตตากรุณา ดีกว่าใช้วาจาท่าทางที่แสดงถึง “อำนาจ”

ผมจึงไม่เคย นำคนของผมไปเปรียบเทียบกับใคร ไม่เคยนำใครมายกยอปอปั้น ให้คนใกล้ชิดเสียขวัญ เมื่ออยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน ชื่นชมกันเองนั่นแหละ ดีที่สุดแล้ว

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๔ มีนาคม  ๒๕๖๕