มะขาม"เปลี่ยนไป"

วันที่หมอบอกหลังผ่าตัดต้องใส่คอลล่าและขังหรือผูกเชือกไม่ให้ไปไหนมาไหนสัก ๒ -๓ สัปดาห์ สร้างความกังวลใจให้พอสมควร จะทำได้หรือ? เพราะตลอดเวลาที่เลี้ยงมะขามมาจะครบ ๕ ปีแล้ว ไม่เคยขังมันได้เลยสักครั้งเดียว

เริ่มแรกลูกชายแบ่งลูกหมาจากที่ทำงานมาเลี้ยงเพื่อเฝ้าบ้านสองตัว ความกะทันหันทำให้ต้องเลี้ยงขนุนกับมะขามในกล่องกระดาษขนาดใหญ่เป็นอาทิตย์ เสียงตะกายกุกกักๆของจอมซนยามค่ำคืน ไม่ยอมหลับยอมนอน พยายามจะปีนป่ายออกมานอกกล่องให้ได้ ไม่เคยลืมเลือน

จากนั้นจึงเลี้ยงในกรงที่ไปหาซื้อมาให้มันโดยเฉพาะ ค่ำๆพาเข้านอน คลุมด้วยตาข่ายกันยุงที่จ้างช่างตัดเย็บให้เท่ากับขนาดกรงพอดี ตกดึกพาออกไปอึไปฉี่ทุกคืน ทำอย่างนี้ไม่นานหรือพอโตขึ้น ทั้งคู่ก็ไม่ยอมเข้าไปนอนในกรงอีกเลย

แรกๆไล่จับไล่ต้อน พวกมันก็ช่างรู้ ถึงเวลานอนจะวิ่งหนีไปรอบๆบ้าน ไม้ตายคือมุดเข้าไปยืนนิ่งใต้ถุนบ้าน แค่นี้ก็หมดสิทธิ์จับมันแล้ว หนักเข้าจำเป็นต้องปล่อยไปตามยถากรรม กรรมใดใครก่อ..(ฮา)

พอบ้านหมาเสร็จ จัดให้มะขามกับขนุนนอนห้องหนึ่ง แต่ปิดประตูไม่ให้เข้าออกเหมือนขนมปังและเปียกปูนไม่ได้เลย ประเดี๋ยวเดียวก็เอะอะโวยวายแล้ว "มาขังฉันทำไม เกิดมาทั้งที ชีวิตฉันควรมีอิสระเสรีภาพที่จะทำหรือไม่ทำอะไรเองนะ"(ฮา)

เอาเข้าจริงวิตกจริตที่เกิดขึ้นล่วงหน้า มีปัญหาแค่คืนสองคืนแรกซึ่งครวญครางอิ๋งๆอยู่บ้าง อาจเพราะไม่สบายเนื้อสบายตัวจากแผลที่เกิดขึ้นด้วย พอตื่นเช้าพาลงไปนอนรับแสงแดดหน้าบ้าน มะขามก็ดูเบิกบาน คุ้นเคยขึ้นกับการสวมใส่คอลล่าและถูกล่ามเชือก

อีกทั้งพฤติกรรมบางอย่างเปลี่ยนไปจนผิดสังเกต ทุกครั้งอาบน้ำต้องช่วยกันจับ เผลอไม่ได้เป็นต้องวิ่งหนี แต่วันนี้ยืนนิ่งให้เช็ดตัวเช็ดเท้าอย่างสงบในทุกๆเย็นก่อนจะเข้านอน อาการส่งเสียงแฮ่ๆ ขู่ระรานชาวบ้านเพื่อประกาศศักดาก็ดูลดลง ไม่แน่ใจว่าเหล่านี้เป็นผลจากระดับฮอร์โมนหรือการทำหมันด้วยหรือเปล่า?

น่าประหลาดใจหมาที่ออกจะอาร์ทติส ผู้หยิ่งทระนงในศักดิ์ศรี รักอิสระเสรีภาพ มีความเป็นตัวของตัวเองสูงอย่างมะขามจะทำได้ คงเป็นบาดแผลและความเจ็บปวดทรมานทำให้ยอมทุกอย่าง แถมดูจะเข้าใจความรู้สึกของผู้คนรอบข้างมากขึ้น

ไม่น่าเชื่อ! ความเป็นตัวตนหรืออัตตาของมะขามวันนี้ลดลง แทบเป็นคนละคน