๑,๒๕๕ ปีแห่งการศึกษา..แบบพิเศษ

          มิได้เกี่ยวข้องกับการสอนเด็กที่บกพร่องหรือเด็กที่เรียนร่วมกับเด็กปกติ แต่เป็นปีการศึกษาที่ต้องพิเศษสุดจริงๆ บอกครูให้ร่วมด้วยช่วยกันมิเช่นนั้น มันจะล้มทั้งระบบ

          ประชุมครูตอนเปิดภาคเรียนมิถุนายน ๒๕๖๔ ก็ได้ย้ำให้ครูเข้าใจว่าปีการศึกษานี้ ไม่น่าจะแตกต่างกับปีที่ผ่านมา โควิดทำให้ปิดโรงเรียนอย่างเรื้อรังซ้ำซาก ยากที่จะบริหารจัดการเรื่องหลักสูตรสถานศึกษา โดยเฉพาะเงื่อนไขด้านเวลาเรียน

          ดังนั้น อย่ากังวลเรื่องเนื้อหา บูรณาการได้ต้องรีบทำ ให้ภาษาไทยเป็นแกน เน้นอ่านออกเขียนได้ก็พอ เพื่อมิให้นักเรียนเลื่อนชั้นแบบงงๆ และเป็นพื้นฐานในการเรียนรู้ในชั้นต่อไป

          ความรู้สึกเริ่มจะสดใสเมื่อ ผอ.เขตคนใหม่ (นิพนธ์ ภัทรวังส์) ก็ให้เน้นการอ่านการเขียนเหมือนกัน และเมื่อไม่กี่วัน สพฐ.เรียกประชุมผู้บริหารระดับสูง เพื่อมอบนโยบายให้ไปทำเรื่องการอ่านออกเขียนได้ก่อนเรื่องอื่นๆ วันนี้..ประชุมผู้บริหารสถานศึกษา ศึกษานิเทศก์ก็พูดชัดเจนอีกว่า ป.๑ – ป.๓ ต้องอ่านได้เขียนได้

          เข้าทาง”บ้านหนองผือ”เลย เพราะผมควบคุมกำกับติดตาม”ภาษาไทย”ป.๑ – ป.๓ อย่างใกล้ชิดมาหลายเดือนแล้ว รู้จักเด็กทุกคน ว่าเก่ง อ่อน หรือพอใช้ ลงไปร่วมด้วยช่วยสอนทุกวัน จุดประสงค์ก็เพื่อต้องการลดปัญหาเด็กอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ และจะสร้างพื้นฐาน”คุณภาพ”ให้เกิดขึ้นในอนาคต

          จึงรำพึงรำพันกับครูอยู่เสมอว่าเสียดายเวลาที่หายไป ไม่เช่นนั้นการสอนจะสนุกและไม่เหนื่อยเหมือนทุกวันนี้ สังเกตจากศักยภาพของนักเรียน...การเรียนรู้ยังไม่แข็งแรง เหมือนเพิ่งเลื่อนชั้นมา ทั้งที่จะปิดเทอมอีกแล้ว พลังใจของครูที่จะต้องสู้ อดทน ไม่บ่น ไม่ท้อ เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึง ๒ เดือนเด็กต้องเลื่อนชั้น จะปล่อยกันไปแบบง่ายๆ จะตายกันทั้งระบบ กระทบการศึกษาของชาติแน่นอน

          ผมย้อนดูเด็กป.๑ ที่ผมสอนเสริมให้เป็นพิเศษ เด็ก ๙ คน(ร้อยละ ๘๐) อ่านสะกดคำจากบัญชีคำพื้นฐานได้แล้ว แม่นยำ ทั้งพยัญชนะ สระ วรรณยุกต์และตัวสะกด ผมต้องเน้นย้ำและสอนทบทวนให้เสมอ

          เมื่อสะกดได้ การสอนอ่านเป็นคำ เป็นประโยค อ่านเรื่องราวใน”ภาษาพาที”ก็มิใช่เรื่องยากอีกต่อไป พออ่านคำได้ผมก็ให้ลองสะกดดูบ้าง สลับกันไปมา พอเห็นเด็กอ่านได้สะกดได้มีความเข้าใจ ความรู้สึกมันเป็นสุขในหัวใจดีเหลือเกิน 

          ผมคิดว่า ไม่ว่าครูจะสอนวิชาใดก็ตามในเวลานี้ พยายามดึงเข้าไปหาภาษาไทยบ้าง เพื่อเร่งรัดการอ่านออกเขียนได้ให้ชัดเจนขึ้น ขอบคุณ สพฐ.และเขตพื้นที่ฯที่มีส่วนทำให้ผมคิดและทำถูกทาง ไม่ต้องคิดเข้าข้างตนเองว่ามันดีจริง แต่นโยบายที่เป็นเอกภาพแบบนี้ ผมจะสอนอย่างหลากหลายอย่างไรก็ได้ เพราะผมเชื่อว่าถ้าทำให้เด็กอ่านได้เขียนได้ จะได้เครื่องมือแห่งการเรียนรู้ตลอดชีวิต

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕