มรรค๘ และองคุลีมาล (ธรรมศาสน์ ๑๔)

พศ.มีมรรค๘ ธศ.มีมรรค๖ (ธรรมศาสน์ ๑๔)

มรรคาของพศ.มีองค์๘ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ ส่วนของธศ.จะเหลือเพียง๖เท่านั้นคือ ปัญญา ศรัทธา สติ วิริยะ ขันติ สมาธิ ก็ดูกันเอาเถอะว่าอะไรขาดหายไป และอะไรเพิ่มเข้ามา

เห็นว่ามรรค๘ ของพศ.มีข้อบกพร่องอันหนึ่งคือสัมมาอาชีวะ ซึ่งค้านกับตำนานองคุลีมาล ที่ไม่ได้มีสัมมาอาชีวะอะไรเลย วันๆเอาแต่จะจ้องฆ่าคนให้นิ้วได้ครบ ๑๐๐ นิ้ว ก็ยังสามารถบรรลุธรรมได้โดยง่ายใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่สมค.ได้สอนธรรมะให้

อีกทั้งยังเป็นการยากที่จะกำหนดได้ว่าอาชีพใดเป็นมิจฉาอาชีวะ เช่นพวกมีอาชีพฆ่าสัตว์ พวกนายทุนในระบบทุนนิยม  พวกค้าเงิน (เช่นนายแบงค์) พวกนายหน้าซื้อ/ขายหุ้นในตลาดหลักทรัพย์(ที่ยังไม่มีในพุทธกาล) พวกค้าอาวุธ พวกนางคณิกา (ก็มีปรากฎว่าได้สร้างวัดให้ศาสนามาแล้ว คือวัดคณิกาผล)..ส่วนสัมมากัมมันตะก็ตัดออกด้วยเหตุผลเดียวกัน สัมมาวาจาตัดออกเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องหยุมหยิมเกินไป และไม่สามารถใช้ได้กับพวกฤาษีที่อยู่ป่าที่ไม่ได้คุยกับใครเลย หรือเช่นพระเตมีย์ใบ้  แต่ที่เพิ่มเข้ามาคือ ศรัทธา และ ขันติ

ศรัทธานั้นเป็นสิ่งจำเป็นในการที่จะทำอะไรได้สำเร็จ แต่อาจเป็นมิจฉาศรัทธาก็เป็นได้ เราจึงต้องเอา”ปัญญา”เข้ามากำกับเพื่อให้เป็นสัมมาศรัทธาที่ไม่มิจฉาเสียแต่แรก โดยปัญญาในที่นี้ยังเป็นปัญญาทางโลกอยู่ (โลกิยะปัญญา)

อีกอย่างที่เพิ่มเข้ามาคือขันติ(ความอดทน) เพราะในการบำเพ็ญสมาธิภาวนา หากไม่มีความอดทนก็ยากที่จะสำเร็จได้เพราะจะมีมารมาผจญอยู่มากหลาย เช่น การปวดเมื่อย การที่เท้าเป็นเหน็บชา การที่จิตว่อกแว่กออกนอกลู่นอกทาง เป็นต้น  มรรคาของเราจึงคือมรรค๘ ของพศ.ที่เอาออก ๔ และนำเข้าอีก ๒ รวมเป็น ๖ ดังนี้แล

ศรัทธาที่มาพร้อมกับปัญญา ก็คือสัมมาทิฐิของมรรค๘นั่นเอง การมีศรัทธาทำให้เรามีวิริยะ (ความเพียร) ซึ่งนำไปสู่สติ (ความตั้งมั่นของจิต) โดยมีขันติเป็นปัจจัยหนุน ให้เราไม่ย่อท้อในการเดินหน้าต่อไปจนกว่าจะได้สมาธิ

---คนถางธรรม..มีค. ๖๔