จดหมายจากแวงเลิศ

28 สิงหาคม 2563

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ครูยุ้ยเข้าไปสอนห้อง ป.5/1 ในรายวิชา สุขศึกษา เมื่อสิ้นสุดการสอนเนื้อหา ครูจึงให้นักเรียนทำแบบฝึกหัด นักเรียนคนใดที่มีข้อสงสัยหรือไม่เข้าใจ ครูยุ้ยให้ออกมาถามครูได้เลย มีนักเรียนอยู่ 2-3 คน ในชั้นเรียนที่ยังไม่เข้าใจจึงออกมาขอคำแนะนำจากครูจนสามารถทำแบบฝึกหัดได้ จะมีก็แต่เพียงเด็กน้อยที่เพื่อนๆ และครูท่านอื่นต่างเรียกชื่อว่า “แวงเลิศ” ซึ่งชื่อนั้นคือนามสกุลของเขา 

ครูยุ้ยใช้สายตาชำเลืองดูแวงเลิศ ที่กำลังขมักเขม้นในการฉีกและพับกระดาษ A4 อยู่บนโต๊ะของตนเองโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาว และไม่สนใจที่จะทำแบบฝึกหัดที่ครูมอบหมายให้ ครูยุ้ยจึงเข้าไปพูดกับแวงเลิศว่า “ไหนสมุด เอาสมุดขึ้นมาทำแบบฝึกหัดเร็วเข้า” แวงเลิศมองหน้าครูยุ้ยแบบอารมณ์เสีย แล้วทำเป็นหาสมุดอยู่นาน จากนั้นเขาก็เอาสมุดขึ้นมาเขียนวันที่ทีละตัวอย่างเชื่องช้า พร้อมสีหน้าไม่พอใจ ครูยุ้ยจึงได้ใช้คำพูดที่อาจจะแรงด้วยน้ำเสียงออกไปว่า “รีบๆ ทำหน่อย ทำไมเขียนช้าจังเลย งานก็ยังส่งไม่ครบเลยนะ เก็บกระดาษ A4 ลงไปก่อนเลย ครูไม่อนุญาตให้พับกระดาษตอนนี้” แวงเลิศจ้องมองหน้าครูยุ้ยอย่างไม่พอใจ และเม้มปาก นั่งเล่นปากกา ในระหว่างที่เพื่อนๆ เอางานมาส่ง ครูก็ตรวจงานของเพื่อนๆ จากนั้นครูยุ้ยเรียกแวงเลิศเอาสมุดมาให้ครูดูว่าทำถึงไหนแล้ว แวงเลิศทำท่าทีอืดอาดไม่อยากลุกจากที่นั่ง เมื่อลุกจากเก้าอี้ได้แล้ว ก็เดินมาหาครูอย่างเชื่องช้า และคอตกนิดหน่อย เอาสมุดให้ครูดูปรากฏว่ายังเขียนวันที่ไม่เสร็จเลย ครูยุ้ยจึงเกิดความโมโห จึงตำหนิแวงเลิศไป แวงเลิศก้มหน้า สายตามองต่ำ น้ำตาคลอเบ้า เม้มปากตัวเอง ครูถามอะไรก็ไม่ตอบ

ครูยุ้ยจึงให้แวงเลิศกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตนเอง เนื่องจากหมดชั่วโมงวิชา สุขศึกษาพอดี เมื่อครูออกจากห้อง ป.5/1 เพื่อมาตรวจงานของนักเรียนที่ห้องพักครู ในระหว่างที่ครูยุ้ยกำลังตรวจงานอยู่นั้น มีนักเรียนชายคนหนึ่งชื่อจิรายุ (ซึ่งเป็นเด็กพิเศษ) เดินเข้ามาในห้องพักครูแล้วตรงมาหาครูยุ้ย ในมือถือกระดาษ A4 ที่พับครึ่งเป็นซองจดหมายทำมือ พร้อมกับพูดว่า “ครูครับ แวงเลิศฝากจดหมายมาให้ครูครับ” ครูยุ้ยจึงถามไปว่า “จดหมายอะไรหรอ” จิรายุตอบว่า “ไม่รู้ครับ ผมไม่ได้เปิดอ่าน” ครูยุ้ยกล่าวขอบคุณจิรายุ แล้วจิรายุก็เดินจากไปอย่างยิ้มๆ

ในใจครูยุ้ยตอนนั้นตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าแวงเลิศจะเขียนจดหมายมาพูดอะไรด้วย ครูยุ้ยไม่รีรอที่จะเปิดจดหมายอ่าน พบข้อความข้างในว่า “ข่าร้องเพราะ ครูว่าข่าแรงเกินไป ข่าไม่ร้องอารยา ผมร้องจนไข้ขึ้น ให้ครูยุ้ย จากแวงเลิศ” เมื่อครูยุ้ยได้อ่านดังนั้นแล้ว ครูยุ้ยรู้สึกไม่สบายใจมากที่คำพูดของครูยุ้ยทำให้เด็กน้อยคนหนึ่งต้องร้องไห้ขนาดนั้น อีกอย่างอาจเป็นการทำร้ายจิตใจดวงน้อยๆ ของเขาด้วย ครูยุ้ยได้แต่คิดในใจว่าขอโทษ

วันนี้เป็นวันศุกร์ แวงเลิศก็กลับบ้านแล้ว ครูยุ้ยอยากที่จะพูดคุย และขอโทษแวงเลิศเหลือเกิน เมื่อวันจันทร์มาถึงครูยุ้ยต้องได้ขอโทษแวงเลิศแน่นอน ครูยุ้ยสัญญา