ขอ

ตื่นเช้ามาหกโมง ต้องลงไปเปิดกรงให้ขนมปังกับเปียกปูน มะขามกับขนุนจะลุกออกมาเองในช่วงเดียวกันนี้ เพราะห้องนอนไม่ได้ปิด สามารถเดินเข้าเดินออกได้ตลอดทั้งคืนอย่างใจปรารถนา ไม่ใช่อะไรดอก ขืนปิดไม่ให้ออก มันจะช่วยกันประท้วง โวยวาย เนื่องจากขาดเสรีภาพ จนเราทนรำคาญไม่ไหว

บางวันถ้าทั้งคู่ตื่นก่อน ก็จะมารอทักทายหรือสบตาคนที่หน้าบ้าน พร้อมผึ่งลมผึ่งแดดยามเช้า "สบายแท้ๆ สมาชิกผู้ทรงเกียรติทั้งหลาย"

ก่อนจะทำอย่างอื่นต้องพาขนมปังเปียกปูนไปอึไปฉี่ หลังเยื้องย่างออกมาจากห้อง ทั้งสองต้องบิดขี้เกียจก่อนเป็นกิจวัตร “เฮ้อ! เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว หลับยาวเป็นตายมาทั้งคืน” เนื่องจากพาไปพร้อมกันไม่ได้ อีกตัวจึงต้องรอ เปียกปูนคิวแรกเสมอ ขืนพาไปทีหลัง เสียงบ่นเอ็ดอึงของเธอจะบรรเลงทันที

ดื่มกาแฟได้ชั่วครู่ ก็ต้องลงไปเก็บจานอาหารทั้งหมด มิเช่นนั้นฝูงมดจะเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ จนต้องทิ้งอาหารที่เหลือไปอย่างน่าเสียดาย แต่เหตุการณ์อย่างนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ ยกเว้นที่บางตัวเจ็บไข้ได้ป่วย ทุกท่านตระหนักถึงคุณค่าเงินของผู้มีอุปการะคุณ ซึ่งหามาได้ด้วยความยากลำบากเป็นอย่างดี(ฮา)

มื้อกลางวันที่ยังบำรุงบำเรอขนมปังกับเปียกปูนเสมอมาตั้งแต่เล็กๆ คือ กล้วยน้ำว้าสุก สองตัวหวี ถ้าหวีเล็กอาจหวีกว่าหรือสองหวี

ตกเย็นหลังเลิกจากโรงเรียน ภรรยาเริ่มงานระบบดูแล ด้วยการต้มข้าว ฉีกเนื้อไก่ใส่ เสริมด้วยแครอท ผักกาดขาว กะหล่ำปลี หรือผักบุ้งหลังบ้าน ที่สำคัญข้าวต้มมื้อเย็นจากสุดยอดฝีมือของบ้านนี่เอง ที่เหล่าสมาชิกล้วนโปรดปราน

ระหว่างรออาหารที่ปรุงอยู่ในครัว สุภาพบุรุษหมายถึงตัวเองหรือลูกชาย จะเริ่มงานระบบดูแลควบคู่กันไป ด้วยการเก็บกวาดพื้นกรง เช็ดเนื้อตัวเช็ดตัวจนสะอาดสะอ้าน ขนเป็นเงางามนิ่มนวลขึ้นอีกครั้ง หลังตรากตรำจากการวิ่งเล่น เลอะเทอะ เปรอะเปื้อนมาทั้งวัน "สบายจริงหนอเกิดมาเป็นหมา เย็นลงก็นอนไขว่ห้าง กระดิกนิ้วเท้า ให้คนทำสปาให้" นี่กระมังที่ว่า "คนผู้เป็นทาสสุนัข"

หลังพาคณะรับประทานอาหารเย็นเสร็จ มักเข้าสู่ช่วงโพล้เพล้ ก่อนเข้านอนต้องพาขนมปังเปียกปูนไปอึไปฉี่อีกครั้ง เปิดพัดลม ไฟไล่ยุง จุดยากันยุงหน้าห้องให้ สี่ทุ่มพาไปฉี่ซ้ำอีกรอบ นับเป็นภารกิจสุดท้ายของค่ำคืน

บางวันเจ้าสองตัว โดยเฉพาะขนมปังปวดฉี่ก่อนเวลาอันควร(ฮา) มันจะร้องแง้วๆๆ ดังจนเราได้ยิน ถ้าปวดมากกว่านั้น อาจเห่าเรียกหรือเคาะประตูห้องนอนเสียงดังปึงๆ เป็นสัญญาณบอกคนบนบ้าน

ตื่นเช้ามาข้าทาสบริวารหาให้กิน พาไปอึไปฉี่ ขณะบรรดาเจ้านายนั่งเล่นชิวๆ หลับๆตื่นๆ ดูเพลิดเพลินเจริญใจยิ่ง รออาหารใส่จานมาวางตรงหน้า งานการไม่ต้องทำ โรงเรียนไม่ต้องไป ไม่มีรีบร้อน ชีวิตที่เนิบช้า..

เจ้าประคู้น! ชาติหน้ามีจริง ขอให้เกิดมาเป็นหมาทีเถอะ(ฮา)

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับอาจารย์-สบาย ๆ ณ บ้านของเรานะครับ-เจ้าม้า ลูกนางนิ่มนวล ตอนนี้หนีออกจากบ้านไปนานเป็นเดือนแล้ว-คราวก่อนหนีไปพักใหญ่ๆ กลับมาตอนร่างกายผอมโซ-คราวนี้จะรอดกลับมาไหม?…ต้องรอดูขอรับ..-ตอนนี้เหลือ นางนิ่มนวล เจ้าหมี เจ้านิล และมีเจ้าเก้า เจ้ากล้วย จากไร่อิ่มคำ ที่มาช่วยเฝ้าบ้านขอรับ

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

วุ่นกับหมามากขึ้นๆ ด้วยความผูกพันระหว่างชีวิตกับชีวิตด้วยกันนะครับ