รอ

หลังโรงเรียนเลิกกลับมาถึงบ้าน อย่างแรกต้องรีบเปิดกรงให้เจ้าสองตัววิ่งเล่น อยู่ในพื้นที่แคบๆทั้งวันคงเซ็งกันน่าดู วันทั้งวันจึงเอาแต่นั่งจับเจ่า จะลุกเหินเดินไปไหนมาไหน ก็ได้แค่ในพื้นที่ที่จำกัด

หลังกั้นบริเวณ ขนมปังกับเปียกปูนมีโอกาสวิ่งเล่นอย่างสุดกำลังเค้ามากขึ้น พอดีคิดทำรั้วช่วงฝน บริเวณนี้จึงไม่ค่อยได้ใช้ เนื่องจากความเฉอะแฉะ ขืนปล่อยต้องเตรียมอาบน้ำควบคู่ไปด้วยเลย พอฝนห่างเพราะเป็นปลายฤดูกาลแล้ว ทั้งสองจึงได้ใช้บริเวณนี้เต็มเม็ดเต็มหน่วย

ประตูถูกเปิดออกเท่านั้น ทั้งคู่หยอกล้อ วิ่งงับหัวงับหาง แย่งสิ่งของหรือกิ่งไม้ใบหญ้า เริงร่ากันสุดขีด จนกระทั่งหอบแฮ่กๆ ลิ้นยาว น้ำลายยืดนั่นแหละจึงจะหยุด ช่วงหลังสงสัยเวลาที่ปังกับปูนใช้ในการวิ่งเล่นน้อยลงมาก เบื่อหรือชิน เล่นอยู่แปล๊บหยุดพักเสียแล้ว

แต่พอเราไปก็จะวิ่งเล่นกันต่ออย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ประกอบกับทุกครั้งพยายามยั่วยุให้วิ่ง เพื่อสุขภาพที่ดีจากการได้ออกกำลัง ที่สำคัญพลังมหาศาลที่มันมีอยู่ควรได้รับการปลดปล่อย

สังเกตไม่กี่วันก็มั่นใจ นายปังกับยัยปูนรอให้เราไปเล่นด้วย คงนึกเป็นเพื่อนของมันอีกตัว(ฮา)

[สุจิตรา]

น่ารักสุด ๆ

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

ขอบคุณมากครับ!