เราไม่ได้เรียกตัวเองว่านักล่าฝัน

Don’t stop when you’re tired.

Stop when you’re done!

---

          เมื่อได้รับหัวข้อจากอาจารย์ที่ให้พูดถึงตัวเองเมื่อ7ปีที่แล้ว และตัวเองในอีก7ปีข้างหน้า ทำให้นึกถึงเพลง 7 years - Lukas Graham 

ในเพลงบอกเล่าเรื่องราวในแต่ละช่วงอายุของคนคนหนึ่งที่มีเป้าหมายต่างกันออกไป และพอลองย้อนกลับไปมองตัวเองเมื่อ7ปีที่แล้วบ้าง ตอนนั้นเด็กอายุ11ปีเค้าทำอะไรกันนะ ส่วนตัวเราเองเป็นเด็กป.5 คนหนึ่งที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ออกไปเรียน เล่นกับเพื่อน กลับมาบ้าน ใช้ชีวิตแบบนี้วนไป ถ้าถามว่า”ความฝัน”ตอนนั้นของฉันคืออะไร คิดยังไงก็คิดไม่ออกจริงๆ แค่เป็นเด็กที่ไม่ต้องคิดเรื่องกังวลอะไรเลยนั่นมันก็ดีสุดแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราชอบมากๆคือการออกไปเที่ยว เรารู้สึกว่าการออกได้ไปเที่ยวที่ต่างๆมันสนุกมากๆเลย ไม่ต้องคิดอะไรมาก คิดแค่ว่าการได้ออกไปเจอที่ใหม่ๆที่เราไม่เคยไป สังคมใหม่ๆที่เราไม่เคยเจอนี้มันสุดยอดมากๆ ทุกอย่างที่ดูแปลกตามันดึงดูดความสนใจของเราไปได้เยอะทีเดียว หลังจากนั้นเราเลยรู้สึกว่าการได้ออกไปเที่ยวนี่แหละคือความฝันของเรา ในแต่ละช่วงชีวิตที่ความชอบของเราเปลี่ยนไปมากมาย  แต่สิ่งนึงที่เรายังโหยหาอยู่ตลอดก็คือการได้ออกไปเที่ยว รวมกับการที่เราชอบดูสารคดีและรายการท่องเที่ยว เลยมีจุดหนึ่งที่เราอยากจะเป็นพิธีกรรายการท่องเที่ยว ส่วนรายการที่ชอบมากที่สุดคือ รายการHangOver Thailand ตอนนั้นคิดว่านอกจากจะได้ไปเที่ยวฟรีแล้วยังได้เงินอีก มันต้องสนุกแน่เลยย 

จนมาถึงจุดที่ต้องเลือกทางเดินของชีวิตตัวเองในตอนม.6 มันค่อนข้างยากมากๆสำหรับเรา สิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ควรจะทำ มันมีเส้นบางๆกั้นอยู่จริงๆ ในขณะที่เรากำลังตามหาอาชีพในอนาคตว่าเราชอบในอะไร อยากโตไปเป็นอะไร แต่ถ้าถามถึงความฝัน ลึกๆข้างในก็ยังเลือกที่จะตอบว่าการไปเที่ยวนี่แหละเป็นความฝันของเราเอง เราอยากไปเที่ยวให้ครบทุกจังหวัดในประเทศไทย และถ้ามีโอกาสก็อยากจะไปเที่ยวที่Unseenต่างๆในโลก แต่ตอนนี้เราทำได้แค่เลือกในสิ่งที่มันจำเป็น ด้วยเหตุผลหลายอย่างประกอบกัน แต่การท่องเที่ยวก็มักจะแฝงอยู่ในหลายๆกิจกรรมที่เราเลือกทำ มีอีกหนึ่งสิ่งที่เราชอบทำ คือการดูYouTube และหนึ่งในช่องที่เราชอบดูคือ   MayyR มีหลายวิดีโอที่เราชอบ ตัวอย่างเช่นวิดีโอที่ไปเที่ยวตุรกี มันทำให้เราเห็นอีกมุมหนึ่งของโลกเลย

โลกข้างนอกมันกว้างมากจริงๆ เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าที่ที่คนอื่นเค้าบอกนั้นมันดียังไง นอกจากจะได้ไปสัมผัสด้วยตาของเราเอง เราชอบที่จะอยู่กับตัวเอง แบกเป้ออกไปเที่ยวคนเดียว มันต้องเป็นชีวิตที่เจ๋งมากแต่ๆ

         ที่เราไม่เรียกตัวเองว่านักล่าฝัน เพราะ เราไม่มีความฝันสูงสุด แค่เราทำchallenge เล็กๆในแต่ละวันให้มันผ่านไปได้นั้นก็ถือว่าเราทำวันนั้นสำเร็จไปอีกวันแล้ว และทำทุกวันให้มันสำเร็จไปเรื่อยๆเหมือนกำลังเก็บเลเวลในเกมมันก็สนุกไปอีกแบบนึง ถ้ามองไปถึง7ปีข้างหน้าเราไม่รู้เลยว่าตอนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ อาจจะกำลังง่วนอยู่กับการออกแบบกิจกรรมใหม่ๆขึ้นมา หรืออาจจะกำลังออกไปเที่ยวที่ไหนสักที่บนโลก แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าตอนนี้เรากำลังจะทำอะไร 

        และถ้าจะทำให้ความฝันเราเป็นรูปธรรม มองเห็นเป็นรูปเป็นร่างว่า7ปีที่ผ่านและ7ปีข้างหน้ามันจะเป็นยังไง เราก็คงจะทำแบบนี้ 

     เราไม่รู้เลยว่าวันไหนที่จะเรียกว่าวันที่ความฝันของเราเป็นจริง ทุกchallengeที่เราผ่านไปได้ ทุกที่ที่เราได้ไปเที่ยว มันก็เป็นจริงไปซะทุกอย่าง แต่ถ้าลองคิดเล่นๆ ถึงวันที่แผนที่ประเทศไทยเรามีสีสันเต็มรูป คงเป็นวันที่เราแบกประสบการณ์ต่างๆในชีวิตไว้เต็มตัวแล้วแน่ 

     ถ้าจะเอาเรื่องข้างต้นมาวิเคราห์ตาม model OA อาจจะมองจากภาพรวมได้ว่า มี Person ที่เป็นตัวของเราเอง ต้องการที่จะทำสิ่งๆหนึ่งให้สำเร็จได้เรียกว่า Occupation Challenge   และจะมี Environment คือสิ่งแวดล้อมที่เราเจอจากการไปอยู่ในที่ต่างๆ ซึ่งแต่ละที่ตัวเราเองก็จะมีบทบาทที่แตกต่างกันออกไป และที่ที่นั้นก็จะมีความคาดหวังในบทบาทของเรา Occupation Role Expectation ตามมาด้วย และตัวเราก็ต้องตอบสนองความต้องการนั้นๆ Occupation Response ซึ่งในแต่ละครั้งก็จะมีการคิดหาวิธีที่แตกต่างกันออกไปเพื่อให้เหมาะสมกับสิ่งที่เราเจอเรียกว่า Adaptive Response Evaluation Subprocess จากนั้นก็จะเป็นการจำแนกว่าถ้าดีก็จะทำต่อไปและถ้าไม่ดีก็จะหาวิธีการใหม่ไปเรื่อยๆ คือการ Adaptive Response Integration  Subprocess และไปแก้ปัญหา challenge อื่นๆต่อไป