(บันทึก)... หน้าเก่าๆ.. กับหน้าใหม่ๆ... ในแกลลอลี่ชีวิตวันนี้..
หน้าเก่าๆ ที่ไปพบเห็นมาในกรุรูปภาพ.. เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว
ดูว่าจะเป็นคน.. ชอบสงสัย และชอบคิด.. กับสิ่งที่เห็นและสิ่งที่เป็น... จนมีเรื่องสั้นๆปรากฏอยู่ในหน้า.. โกทูโน.. นี้... แม้ว่าจะไม่ชัดแจ้ง กับมายา คติ.. นั้นๆ.. ก็ตาม
หน้าใหม่ที่เห็น.. น่าจะเป็นสัญลักษณ์.. หนึ่ง.. ที่ปรากฏ.. การเปลี่ยนโฉมหน้า.. และ..ความคิด... ที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา.. ตาม..สังขาร.. และตามวัฏรจักร.. ของธรรมชาติ.. อันเป็น.. สัจจธรรม..
ที่เรียกว่า.. อนิจัง.. ทุกขัง อนัตตา
อันเป็นวจนะแห่งพุทธองค์ที่ตรัสไว้.. ดีแล้ว... สามารถพิศูจน์ได้.. ด้วยเหตุ และปัจจัย .. เป็นที่ตั้ง....
(.. หน้าตา.. ของนกฮูก ถูกหยิบยก มาเป็น.. สัญลักษณ์.. ของความรู้.. ผู้รู้ในวัฒนธรรมของคนเยอรมัน.. ด้วยเหตุใด ไม่รู้ได้..)
ความเห็น (4)
A little sort of a story bottom line I heard some time ago (somehow) popped up in my head. The story teller ended “her story” with this (not exact word by word):
“so in (year x) I started a journey and ended here. I looked at myself in a mirror and I said ‘Why, this is not me. I am young and pretty. Who is this old woman? Look how much hardship she has endured. The sparkle has left her eyes. Now the smile wrinkles her face… It is really a short journey…”
I look at myself (in a mirror) and see her reflection (in thought) and agree with her that our journeys are indeed ‘short’.
เรื่องที่อยากจะเล่า.. เรื่องนี้อาจจะเก่าๆ.. หน้าตาเก่าๆ.. ก็เริ่มจะหายไปจาก ความทรงจำ.. เป็นต้น ว่า หน้าตา พ่อ แม่… ปู่ ย่า.. พี่น้อง ที่ล้มหายตายจากไป… คำว่าครอบ.ครัว จะเหลือแต่ความทรงจำ ที่เลือนลาง.. ที่เหลืออยู่ ก็จะเป็นหน้าตาที่โทรมลงไปกับเวลา.. และปัญหาประจำวัน.. เรื่องกินอยู่.. ปากท้องของคนที่เหลืออยู่.. จะทำอย่างไร กับระบบเศษรฐกิจ.. ที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง.. ของคนระดับ.. รากหญ้า.. ที่คิดเป็นเปอรเซนต์ที่มีมากมายหลากล้นโลก……ผู้มีอันจะกิน.. ใช้… เงินทุนมหาศาล.. กำอำนาจอยู่.. และ.. กำลังเบียดเบียน.. ผู้น้อยระดับนี้อยู่อย่าง.. โหดเหี้ยม… ให้คนตกอยู่ในอำนาจ เงินตรา ที่กำลังพลิกประวัติศาตร์อยู่ทุกขณะเวลานี้……
สวัสดีค่ะ คุณsr… our journeys are indeed”short”…That all…??!!! What we are…..???!!!
We, I think, are but a blip in the grand-scheme of things (in the universe) - no matter how big or how important/significant/splendor/… we think we are. We invent our worlds and our ways (I won’t talk of our beliefs) and make it rules over our lives. Are our journeys (getting from A to B) our struggles for a share of the universe - our reasons to exist?
The Buddha offers a life of peace and purpose with ‘nothing’ at the end. Shall we take it with ‘fond memory’?