"เปลี่ยน"ในห้วงคำนึง..
เริ่มต้นตั้งแต่ปี 2529 ระยะเวลาสามสิบกว่าปีเปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย “ไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นนานเท่าใด ไม่มีวันเปลี่ยน” เมื่อก่อนคิดและพูดกับใครต่อใครลักษณะนี้ แต่พอผ่านเหตุการณ์ต่างๆบ่อยเข้า ถึงช่วงวัยหนึ่งความคิดก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
“มีอะไรไม่เปลี่ยน มีอะไรคงสภาพ” ชีวิตคือความเคลื่อนไหว ก็เคลื่อนไหวตลอด จะให้เหมือนเดิมเป็นไปไม่ได้
นอกจากเรื่องกายภาพที่เห็นชัดว่าเสื่อมโทรมหรือเปลี่ยนไป ทางชีวภาพก็ไม่ต่างกัน จิตใจ ความคิดความอ่าน จะเปลี่ยนในเชิงบวกหรือเชิงลบขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่คลุกคลีตีโมง
การจัดสภาพแวดล้อมในการจัดการศึกษาจึงสำคัญ หวังจะได้ผลผลิตดีสภาพแวดล้อมต้องดี สังคม นักการเมือง ผู้บริหาร ครอบครัว พ่อ แม่ โรงเรียน ครู ฯลฯ โดยเฉพาะตัวอย่างที่ดีมีค่ากว่าคำสอนนัก
อาชีพครูนับจากเป็นครูใหม่จนถึงปัจจุบัน หลายๆอย่างเปลี่ยนไป ที่สำคัญสื่อเทคโนโลยีรุดหน้าจนตามไม่ทัน แต่ก็เป็นดั่งดาบสองคม คมหนึ่งสร้างความสะดวกสบาย เพิ่มประสิทธิภาพในการศึกษาหาความรู้ให้กับเด็กๆ อีกคมก็บั่นทอนความอดทนพยายาม จนทำให้บางคนดูไร้ความมุ่งมั่นมุมานะที่จะสรรค์สร้างอนาคตตัวเอง
การเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร์ วันเวลากลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง ความอยากรู้อยากเห็น ความมั่นใจ ความกล้าหาญ แม้แต่ความหวัง..
ป้ายชื่อที่ใช้ในปัจจุบันอาจเป็นตัวแทนช่วงสมัยเป็นครูใหม่ที่ยังหลงเหลือมาจนถึงวันนี้ แต่ก็อย่างว่า เก่าหมองคล้ำ ความเงางามแทบไม่เห็นแล้ว
ความเห็น (4)
ลายครามค่ะ อาจารย์
เปลี่ยนในทิศทางที่ทรงคุณค่า. เพื่อลูกศิษย์. เพื่อสังคม
ยิ่งเรียนรู้ยิ่งรู้ความว่า ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา คือกฎของธรรมดา … เห็นด้วยกับอาจารย์ครับ
ครั้งหนึ่งเคยสัมผัสความภาคภูมิใจที่ได้เป็นข้าราชการครับ เคยเป็น “ข้า” ของพระราชา ก่อนโชคชะตาจะพาลาออกมาเรียนต่อ … เกือบ ๒๐ ปีผ่านไป สิ่งหนึ่งที่ยังเป็นปัญหา คือ การ”คิด” ซึ่งต้องใช้มากในการทำงาน กลับเป็นอุปสรรคกับการฝึก “รู้” … ยิ่งคิด ยิ่งหลงคิด … จิตใจคงเปลื่ยนไปกว่านี้อีกหลายรอบ….
ป้ายชื่ออันแรกอันเดียวที่ใช้ตลอดเป็นครูมา ทำให้คิดไปเรื่อยเปื่อยกับการเป็นครูของเราครับ ถ้านับเวลาเป็นช่วงโค้งสุดท้ายของการทำงานแล้วด้วย..
ขอบคุณหมอธิมากครับ!
ความเหมาะสมพอดีหรือความถนัดของแต่ละคนไม่เท่ากัน ถ้าบางคนจะบอกว่าไม่รู้อะไรเสียเลยก็ดี ไม่ต้องคิด ไม่ต้องยุ่ง ไม่ต้องปวดหัว ก็ใช่ของเค้านะครับ..แต่อย่างไรก็ตามโลกเราและความเป็นไปของสังคมยังต้องการนักคิดอย่างอาจารย์อีกมากครับ
ขอบคุณอ.ต๋อยมากครับ!