ขอบ่นหน่อยกับมารยาทการขับขี่รถของคนสมัยนี้
วันนี้รถโดนมอ'ไซค์ชนท้าย เพราะเลนผมมีรถตัดเลนเข้ามาผมเลยเบรคตอนนั้นขับด้วยความเร็วประมาณ 20กม. (เพราะรถติดไฟแดงพึ่งเขียว) เบรคแบบสบายใจมากไม่คิดว่ามีอะไร ปั้ง รถโดนชนท้าย ผมรีบลงรถ ก่อนจะเดินไปด้านหลังเหลือบไปเห็นรถที่ตัดหน้าผมข้างหน้า คันนั้นมันก็เบรคกะทันหันแล้วหักหลบเพราะ.....มีมนุษย์ป้าขี่มอเตอร์ไซค์ แต่หยุดรถรับโทรศัพท์มือถือบนสะพานข้ามแม่น้ำป่าสัก(หน้าวัดทอง) พอเห็นว่ารถผมโดนชนเพราะเบรคต่อเนื่องกันจากเหตุที่แกหยุดรับโทรศัพท์ แม่ง...รีบขี่รถไปเลย รถเก๋งที่ตัดหน้าผมก็รีบหายตัวไปเหมือนกัน ผมสิเดินลงรถมาด้วยอารมณ์แสนบูด
"ครูวิทย์ผมเองจำได้ไหม" หันหน้าไปอ้าวลูกศิษญ์ที่เคยสอนเมื่อ10กว่าปีที่แล้วในชุดเสื้อช้อป ระดับปวส.เทคนิค พร้อมกับคำพูดต่อมาอีก "เพื่อนผมเองครูที่ขับชน" เฮ้อ ป้ายทะเบียนเบี้ยวต้องทิ้ง กันชนบุบนิดนึง ได้แต่คิด เออ รถเราก็เก่าแล้ว เด็กมันก็ไม่มีตัง ไม่ได้ตังใจ ถือว่าซวยไปแล้วกัน จากนั้นก็พูดกับมันว่า เออ..ไม่เป็นไรไปเถอะ ครูซวยเองแหละ ทีหลังก็ขี่ดีๆนะ
มองในแง่ดี เราก็ไม่เป็นอะไร เด็กที่ชนก็ไม่เป็นอันตราย ไม่ต้องมีเรื่องวุ่นวาย มองในอีกมุม...งวดนี้คงออกล่ะ โดนชนป้ายทะเบียนเลย บอกกันขนาดนี้แล้ว สาธุ!!!
ปล.คิดได้ยังไงจอดรับโทรศัพท์ตอนรถกำลังออกตัว แถมรถตามหลังเต็มไปหมด
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น