พรุ่งนี้วันเสาร์
ตื่นเช้าไม่ได้เดินเล่นไม่ได้ถ่ายรูปมานานแล้ว ช่วงฝนทางเดินไปรั้วหน้าบ้านมักเปียกแฉะเลอะเทอะ อีกอย่างมีธุระที่ต้องจัดการเจ้าขนมปัง เปียกปูน ขนุน และมะขามจนหมดเวลา
พอเข้าหนาวตามความรู้สึกตัวเอง เพราะยามเช้ามีลมเย็นอ่อนๆคล้ายลมหนาว เริ่มมีหมอกจางให้เห็น แดดก็ใกล้เคียงแล้ว สีออกเข้มกว่าปกติ วานก่อนถึงกับรีบวางจานอาหารสุนัขไปคว้ากล้องบนบ้าน เมื่อเหลือบเห็นแสงสวยสาดยาวจากรั้วหน้าบ้านมาตามทางเดิน คิดอยากถ่ายภาพมุมนี้ แสงอย่างนี้ แถมลองถ่ายมาแล้วหลายรอบแต่ก็ยังไม่ถูกใจ
วันไปทำงานต้องรีบจัดการภาระต่างๆทั้งหมดเพื่อไปโรงเรียน ตั้งแต่เลี้ยงสุนัขรู้สึกยุ่งขึ้น จะมัวมานั่งเฉิ่มเพลินดูโน่นดูนี่ไม่ทันแน่ ที่เคยเดินออกกำลังกายและถ่ายรูปบ้างก็ทำไม่ได้อย่างว่า ทำให้วันหยุดเสาร์อาทิตย์ วันที่ไม่ต้องไปทำงานยิ่งมีคุณค่า ทั้งที่กิจวัตรในแต่ละวันไม่ว่าจะวันทำงานหรือวันหยุดแทบไม่ต่างกัน อาจด้วยเวลาที่ไม่เร่งรัดเราทำให้รู้สึกอย่างนั้น
พักหลังชอบนึกถึงเมื่อตอนเป็นเด็ก ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้ แม้แต่วันไปโรงเรียนก็ตาม คิดให้ดีเมื่อก่อนตื่นเช้ามามีอะไรต้องทำมากกว่าเสียอีก ยังงัวเงียอยู่เลยต้องก่อไฟหุงข้าวด้วยเตาถ่านควันโขมงโฉงเฉง ไปซื้อกับข้าว ทำกับข้าว แถมทุกอย่างไม่ได้สำเร็จรูปอย่างวันนี้ หมูต้องหั่นเองสับเอง พริกแกงต้องปรุงเองตำเอง กะทิก็ต้องขูดเองคั้นเอง เป็นต้น
เดี๋ยวนี้ไม่ต้องพูดถึง ถ้าทำอย่างนั้นไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว โอกาสที่จะหุงหากินเองต้องรอวันหยุดสถานเดียว ทั้งที่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนสำเร็จรูปไปแทบทุกอย่าง หุงข้าวด้วยหม้อไฟฟ้า ไม่ต้องก่อไฟ ไม่ต้องรินข้าว ดงข้าว หมูบด พริกแกง กะทิ สำเร็จรูปหมด
น่าคิดเหมือนกัน! เช้าขึ้นต้องรีบทำโน่นทำนี่ จนไม่ได้ทำที่อยากจะทำอีกหลายๆอย่าง เป็นแค่ความรู้สึก หรือด้วยวัยเรา หรือเวลามันจำกัดจำเขี่ยจริงๆ
ว่าแต่ว่า พรุ่งนี้วันเสาร์แล้ว..
